Η μεγάλη μπίζνα των ζητιάνων

Αντιγραφή από το Press time

ΧΡΥΣΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΔΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ

Το προηγούμενο διάστημα, η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης είχε οργανώσει ολόκληρη επιχείρηση, μετά από καταγγελίες ότι τα παιδιά που κρατούν οι ζητιάνες και οι ζητιάνοι στην αγκαλιά τους (και συνήθως αυτά κοιμούνται) είναι «νοικιασμένα» και, το κυριότερο, ναρκωμένα.

150.000 μόνο τα παιδιά που ζητιανεύουν στην Ελλάδα

Από 75 ως 230 ευρώ το «μεροκάματο»

6-9 ώρες τη μέρα η «δουλειά»

85 ευρώ τη μέρα συν ποσοστό απ’ τα κέρδη, η ημερήσια ενοικίαση αναπηρικού καροτσιού απ’ τη μαφία

Τα 2/3 των κερδών του επαίτη παίρνει το «αφεντικό»

Ένα νέο… κλάδο διακίνησης μαύρου χρήματος, μια γιγαντιαία μπίζνα άνοιξε η κρίση στην Ελλάδα. Πρόκειται για την επαιτεία και ιδιαίτερα από παιδιά , τα οποία, όπως και να το κάνουμε, συγκινούν περισσότερο.

Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ΜΚΟ Praksis, κάνοντας λόγο για περίπου 6.000 παιδιά, ηλικίας 5 - 12 ετών, που βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων μεγάλων πόλεων, προκειμένου να πουλήσουν λουλούδια και χαρτομάντιλα, να καθαρίσουν τζάμια αυτοκινήτων ή να ζητιανέψουν στα φανάρια, είναι σταγόνα στον ωκεανό. Οι πραγματικοί αριθμοί, είναι πολύ μεγαλύτεροι: το Υπουργείο Απασχόλησης υπολογίζει τους ζητιάνους στους 40.000 –στις περισσότερες περιπτώσεις κρατούν ένα παιδί αγκαλιά-, ενώ το Χαμόγελο του Παιδιού υπολογίζει σε 150.000 μόνο τα παιδιά που επαιτούν! 

Η απάτη

Το προηγούμενο διάστημα, η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης είχε οργανώσει ολόκληρη επιχείρηση, μετά από καταγγελίες ότι τα παιδιά που κρατούν οι ζητιάνες και οι ζητιάνοι στην αγκαλιά τους (και συνήθως αυτά κοιμούνται) είναι «νοικιασμένα» και, το κυριότερο, ναρκωμένα. Η επιχείρηση είχε μάλλον ισχνά αποτελέσματα. Το κύκλωμα έχει τρομακτική οργάνωση.

Παρόμοιες αστυνομικές επιχειρήσεις σε ολόκληρη τη χώρα και –βιντεοσκοπημένες- αποδείξεις πολιτών, ξεγύμνωσαν την κομπίνα, αλλά μόνο σε ένα μικρό της ποσοστό: Όπως το παιδί που ζητιάνευε στη Θεσσαλονίκη και χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, για να διαπιστωθεί ότι ήταν «νοικιασμένο» από τους Ρουμάνους γονείς του σε κύκλωμα, ο Βούλγαρος ζητιάνος στην Κρήτη που μετακινούταν με… BMW 750 και ο ακρωτηριασμένος ζητιάνος του σταθμού Συγγρού- Φιξ στο Μετρό που όταν τέλειωνε η βάρδια του, έβγαζε… πόδια.

Η παραπάνω εικόνα είναι ενδεικτική του πώς έχει διαμορφωθεί ο «χώρος» της ζητιανιάς, στην Ελλάδα. Αν κάποτε η ζητιανιά ήταν η τελευταία λύση των ταπεινών και κατατρεγμένων, σήμερα είναι μια ολόκληρη «βιομηχανία», με «επαγγελματίες» και τεράστια κέρδη. Την οποία, βέβαια, ελέγχουν οργανωμένα κυκλώματα. Είτε πρόκειται για «γκρουπ», είτε για… μοναχικούς επαγγελματίες…

 Το γεγονός ότι ο αριθμός των ζητιάνων, αληθινών και μη στη χώρα μας διπλασιάζεται, μόνο τυχαίο δεν είναι. Τα κέρδη, είναι τεράστια και οι ποινές που επιβάλλονται σε όσους συλληφθούν, μάλλον… αστείες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΑΔΑ,  , οι συλλήψεις για επαιτεία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Μέσα σε μια χρονιά μόνο, οι 400 συλλήψεις για απόπειρα επαιτείας, έγιναν 882. Από αυτούς, οι 749 ήταν αλλοδαποί και οι 133 Έλληνες. Γιατί λοιπόν… αυξάνονται και πληθύνονται;

Ο μοναδικός λόγος, είναι τα κέρδη. Τα οποία, είναι γιγαντιαία. Και έχουν μετατρέψει τη ζητιανιά στο πλέον επικερδές επάγγελμα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αξιωματικών της ΕΛΑΣ, με βάση την αξιοποίηση στοιχείων από συλλήψεις που έχουν γίνει, ένας ζητιάνος, αναλόγως του «πόστου» του και της «αναπηρίας» του, μπορεί να βγάζει από 75-230 ευρώ τη μέρα! Κατά πολύ περισσότερα δηλαδή από το μέσο εργαζόμενο (όσους έχουν απομείνει, δηλαδή). Πώς βγαίνουν όμως αυτά;

Μέχρι σχετικά πρόσφατα, τη «βιομηχανία» ζητιάνων στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας «ήλεγχαν» κυκλώματα τσιγγάνων. Η «συνταγή» ήταν απλή: Μια μάνα με ένα παιδάκι στα χέρια, να εκλιπαρεί για «λίγο γάλα για το μωρό». Τα πράγματα άλλαξαν, με το άνοιγμα των ευρωπαϊκών συνόρων στη Βουλγαρία. Αυτό, έδωσε «ώθηση» στην «εισαγωγή» ζητιάνων στην Ελλάδα και στη δραστηριοποίηση νέων κυκλωμάτων. Άλλωστε, αρκεί αυτό που βλέπουμε καθημερινά στο δρόμο: Ένα χαρτόνι που γράφει τη «μαγική» λέξη: «Πεινάω».

Το πρόγραμμα

Οι «επαγγελματίες» ζητιάνοι συνήθως έχουν σταθερό πόστο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Το «πόστο» ανήκει στο «αφεντικό» και δεν είναι λίγες οι φορές που «παρείσακτοι» ζητιάνοι διώκονται βίαια με προπηλακισμούς και απειλές για να μη… φέρουν ανταγωνισμό στο πόστο. Τα δε πόστα ακολουθούν την εμπορική κίνηση της πόλης και «δουλεύουν» τις ώρες καταστημάτων, που είναι και περισσότεροι οι περαστικοί.

Οι ζητιάνοι δουλεύουν από 6 ως 9 ώρες την ημέρα. Τα κέρδη για τους περισσότερους κυμαίνονται στα 210 με 240 ευρώ, τα οποία «μοιράζονται» με το «αφεντικό». Αν πρόκειται δηλαδή για αληθινούς ανάπηρους, τους οποίους έχει «νοικιάσει» κάποιος (συνήθως Βούλγαροι κάνουν αυτές τις… δουλειές), θα κρατήσει, στο τέλος της μέρας, περίπου 80 ευρώ από όσα «έβγαλε». Τα υπόλοιπα θα τα πάρει το «αφεντικό», το οποίο θα πρέπει να φροντίσει για τη μεταφορά, τη διαμονή και τη διατροφή του «εργάτη» του. Και επειδή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, οι «εργάτες» μεταφέρονται με τρένα και λεωφορεία απ’ τα «αφεντικά» σε επαρχιακές πόλεις, όπως ο Βόλος και η Λάρισα, όπου δουλεύουν για μια… μέρα.

Στη Θεσσαλονίκη δε, υπάρχουν πούλμαν που βάζει η μαφία της επαιτείας, από τη Βουλγαρία, τα Σκόπια και την Αλβανία και μεταφέρουν τους «επαγγελματίες» στον τόπο της επαιτείας. Τόπος συνάντησής τους είναι η πλατεία Αριστοτέλους. Στο πούλμαν, γίνεται η «μοιρασιά» του μεροκάματου…

ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΟΝΤΑΙ

Από Βουλγαρία- Ρουμανία τα «παιδιά του δρόμου»

Κατακόρυφη αύξηση των παιδιών που εργάζονται ή επαιτούν, προκειμένου να «ενισχύσουν» το εισόδημα της οικογένειάς τους ή να δώσουν τα χρήματα σε κυκλώματα εκμετάλλευσης καταγράφει η ΜΚΟ Praksis.

Τα «παιδιά του δρόμου», παιδιά των φαναριών, κατάγονται ως επί των πλείστων από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, και έρχονται στη χώρα μας μαζί με τους γονείς τους ή είναι θύματα κυκλωμάτων που δρουν σε διάφορες χώρες και πόλεις.

 Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τα παιδιά δουλεύουν συνήθως σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες, σε προαύλια εκκλησιών ή σε σημεία που προσελκύουν αρκετό κόσμο για νυχτερινή διασκέδαση. Στη συντριπτική πλειονότητά τους δεν πηγαίνουν στο σχολείο, επειδή οι παραδόσεις των μαθημάτων συμπίπτουν με το καθημερινό ωράριο «εργασίας» τους ή επειδή φοβούνται ότι θα αναγνωριστούν από τους συμμαθητές τους.

«Τις περισσότερες φορές, οι οικογένειες διαθέτουν κάποιου είδους κατάλυμα, αλλά τα παιδιά περνούν αρκετές ώρες της ημέρας στον δρόμο, αντιμετωπίζοντας πολλούς κινδύνους, καταστάσεις βίας, ρατσισμού και περιθωριοποίησης. Συνήθως δεν πηγαίνουν στο σχολείο ή παρακολουθούν τα μαθήματα περιστασιακά, είτε γιατί είναι κουρασμένα είτε επειδή η εργασία τους στον δρόμο τα απομακρύνει από το σχολικό περιβάλλον» λέει η κοινωνική λειτουργός της ΜΚΟ Praksis Μένη Χρηστίδου.

«Επειδή το φαινόμενο έχει λάβει πολύ σοβαρές διαστάσεις, συμμετέχουμε σε μια μεγάλη προσπάθεια για να ανακηρυχθεί η 12η Απριλίου παγκόσμια ημέρα για τα παιδιά του δρόμου» σημειώνει η κυρία Χρηστίδου.

Blogger: Θα περίμενε κανείς μιά μικρή πόλη 45.000 κατοίκων με μια οργανωμένη και επανδρωμένη Δημοτική Αστυνομία να μην είχε το πρόβλημα στην οξύτητα των μεγαλύτερων πόλεων. Δεν είναι όμως έτσι. Δείτε και εδώ http://eleytheriadhs.blogspot.gr/2013/04/to_30.html