Η εικόνα της πόλης που θέλω. (Το νέο πνεύμα στη διαχείριση των δημοτικών πραγμάτων)

Η εικόνα της πόλης που θέλω. (Το νέο πνεύμα στη διαχείριση των δημοτικών πραγμάτων)

Του Νίκου Βασ. Χατζηευστρατίου[i]

Η Ελληνική κρίση έχει μοναδικά χαρακτηριστικά στην Ευρώπη. Προέρχεται από την θλιβερή λειτουργία ενός κράτους το οποίο εδώ και δεκαετίες βιάσθηκε κατ’ επανάληψη από την πολιτική τάξη με την ανοχή των πολιτών. Αντίστοιχα και ο Δήμος Βεροίας.

Η ιστορία της εσωστρέφειας της δαιμονοποίησης και της ανεμελιάς που πρέπει να θυμηθούμε

Ο Δήμος την περίοδο του μεγάλου φαγοποτιού συγκέντρωνε δραστηριότητες περιφρονώντας τους δημότες του, εκτελούσε έργα με αυτεπιστασία, ίδρυε δημοτικές επιχειρήσεις και αναλάμβανε αρμοδιότητες προκειμένου να τις χρησιμοποιήσει σαν μέσο εξαγοράς ψήφων και γιατί όχι συνειδήσεων. Έφτιαξε ένα Δήμο απ’ όπου ο ηγεμόνας Δήμαρχος μαζί με ένα σκυλολόι αυλικών (αιρετών και διορισμένων) εξουσίαζε τους κολλήγους/πολίτες. Ο δήμος ήταν αυτάρκης και εσωστρεφής. Ιδανική συνταγή για κατάρρευση. Σήμερα όμως την περίοδο της κρίσης και της περισυλλογής οφείλουμε να φροντίσουμε για την συρρίκνωσή και την εξωστρέφεια του, με πρώτη μέριμνα την αποκατάσταση του κλίματος εμπιστοσύνης ανάμεσα σ’ αυτόν και τους πολίτες. 

Η κυρίαρχη ιδεολογία της ίδιας περιόδου στην αρχή απερίφραστα και μετά χαμηλόφωνα και συγκεκαλυμμένα είχε δαιμονοποιήσει την επιχειρηματικότητα.  Εξόρκισε δηλαδή τον μόνο σταθερό και αξιόπιστο τρόπο για την δημιουργία πλούτου και απασχόλησης. Σήμερα πρέπει να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο.

Συνεχίζοντας τον κατήφορο οι Δημοτικές αρχές ξέπεσαν σε παροχές των οποίων τα σπασμένα φαίνονται τώρα και φαντάζουν ασυμμάζευτα.  Ενθαρρύνθηκε πχ  η εγκατάσταση δύστροπων κοινωνικών ομάδων με μόνη σκοπιμότητα της εξαγορά ψήφων σε σημείο σήμερα αυτές να έχουν μετατραπεί σε μάστιγα από την οποία δυσκολευόμαστε να απαλλαγούμε. Φυσικά προσπάθησαν με στόχο την άγρα ψήφων να εκμαυλίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους μέσω ενός συστήματος  απερίσκεπτων παροχών. Η ανεμελιά οφείλει να σταματήσει.

Όχι πως δεν υπήρχαν και οι κλασσικές συμπεριφορές της διαφθοράς αλλά οι παραπάνω ήταν οι καθοριστικές για την σημερινή παρακμή της Βέροιας.

Οι προτάσεις.

Η συρρίκνωση του δήμου και η αποκατάσταση των σχέσεων εμπιστοσύνης με τους πολίτες είναι η πρώτη υποχρέωση των Δημοτικών αρχόντων. Η αποκατάσταση περιγράφεται με μια δύο λέξεις . Ιδιωτικοποίηση και εθελοντισμός.

Η ιδιωτικοποίηση

Εργασίες όπως συλλογή και μεταφορά σκουπιδιών, καθαριότητα των δρόμων, καθαριότητα εσωτερικών χώρων, περιποίηση χώρων πρασίνου, όλων των μελετητικών δραστηριοτήτων, εξωτερική ανάθεση κάθε έργου που γινόταν με  αυτεπιστασία, συντήρηση μηχανικού εξοπλισμού, μηχανογράφηση (από λειτουργία του server και υποστήριξη μέχρι την ψηφιοποίηση των αρχείων της πολεοδομίας) , ανάπτυξη δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης σε παρθένες περιοχές, λειτουργία των Βιολογικών καθαρισμών, ενίσχυση με νυχτερινές περιπολίες του έργου της Αστυνομίας από εταιρίες seciurity, τήρηση των πρακτικών όλων των συμβουλίων και των επιτροπών,  θέρμανση και ψύξη χώρων με όλες τις υποχρεώσεις που αυτό συνοδεύεται, είναι κάποιες από τις δραστηριότητες που οφείλει ο δήμος να αρχίσει να μεταβιβάζει στον ιδιωτικό τομέα για να αρχίσει να ξαναζωντανεύει η πόλη.  

Ο εθελοντισμός.

Καθαριότητα δημόσιων χώρων σε μεγάλη κλίμακα (όχι καθημερινή), εθελοντές τροχονόμοι (πράγμα που γίνεται ήδη) , επισκευαστές μικροζημιών στις παιδικές χαρές, ταξιθέτες στο μέγαρο τεχνών, βιβλιοθηκονόμοι στην δημοτική τουλάχιστον βιβλιοθήκη, φροντίδα στο σπίτι, δασοπυρόσβεση και περιπολίες, ανακύκλωση είναι πολύ λίγες από τις δραστηριότητες που μπορούν να γίνουν από εθελοντές και φυσικά γίνονται από αυτούς  σε πολλά μέρη του κόσμου. Αρκετά από αυτά είναι και οι Μητροπόλεις του Καπιταλισμού.  Ο εθελοντισμός δεν εξοικονομεί απλώς κονδύλια,  συσφίγγει σχέσεις μεταξύ των πολιτών και κυρίως τους κάνει πιο υπεύθυνους και μετόχους της κοινωνικής ζωής. Τα τελευταία, αλίμονο, απετέλεσαν για δεκαετίες το φόβητρο για κάθε δήμαρχο και νομάρχη.

Η επιχειρηματικότητα

Ως προς την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας είναι καιρός να δούμε πρωτοβουλίες που έλκουν την εγκατάσταση επιχειρήσεων στην περιοχή.  Η πρώτη είναι ο ορισμός επιχειρηματικών ζωνών (Βιομηχανικών, logistics, Τουριστικών). Ζώνες όπου δεν θα παρέχεται απλά η υποδομή αλλά και όπου θα προστατεύεται ο επενδυτής με ένα πλέγμα θεσμών  από την φθοροποιό γραφειοκρατία.

Η δεύτερη υποχρέωσή μας είναι η εκπαίδευση, η τεχνική εκπαίδευση.  Νομίσαμε ότι έχουμε εξοφλήσει αυτό το χρέος μας εγκαθιστώντας πανεπιστημιακά Τμήματα στην περιοχή. Τώρα πια έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μας λείπει είναι σχολεία που βγάζουν καταρτισμένους γεωργούς,  κλωστουφαντουργούς, κτίστες  ή ακόμη ακόμη και επαγγελματίες οδηγούς φορτηγών. Οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε την συγκυρία και να επιδιώξουμε την ίδρυση αγροτικών εκπαιδευτηρίων αλλά και κάθε άλλης τεχνικής σχολής.

Ο περιορισμός των υστερόβουλων κοινωνικών παροχών.

Προσεκτική τέλος εξέταση κάθε κοινωνικής παροχής. Η εμπέδωση του ότι όλοι είναι ίσοι αλλά και υπεύθυνοι απέναντι στην κοινωνία και ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ζει με τα λεφτά της πρόνοιας για όλη του την ζωή, όντας αρτιμελής πρέπει να γίνει αντικείμενο καθημερινής φροντίδας.

Κι αν το παραπάνω δεν είναι παρά η ακραία εκδήλωση του φαινομένου του Δήμου-νταντά υπάρχουν και άλλα πράγματα που είναι εκτός της αρμοδιότητας του. Να κάνει δηλαδή τον δάσκαλο ζωγραφικής. χωρού, κεραμοπλαστικής ή κηπουρικής. Να κάνει το επιχειρηματία εκμετάλλευσης ωδείου και περιφερειακού θιάσου.

Όχι ο Δήμος δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Ούτε οι δημότες φυσικά. Όσοι όμως αισθάνονται ότι τους λείπουν μαθήματα εικαστικών τεχνών ή θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες δεν έχουν παρά να πληρώσουν προκειμένου να ικινοποιήσουν γι αυτές τους τις ανάγκες . (Αν δεν τους "φύγουν" μόλις αρχίσουν να βάζουν το χέρι στην τσέπη).

---

[i] Ο συντάκτης του κειμένου είναι Βεροιώτης Πολιτικός Μηχανικός