Η πρόταση για την αλλαγή ονομάτων τριών οδών της πόλης της Βέροιας (Ενημέρωση)

Εδώ και τρεις μέρες υπάρχει ένα κείμενο στη Δημόσια σφαίρα. Το κείμενο αυτό ζητά την στήριξή του εκ μέρους των πολιτών της Βέροιας και αφορά σε ένα ζήτημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και ασήμαντο. Για την ακρίβεια χαρακτηρίστηκε ως ασήμαντο από άτομα που ευνοήθηκαν από το κυβερνόν κόμμα. Όχι πολλά πάντως. 

Αφορά στα ονόματα τριών δρόμων της πόλης της Βέροιας. Οι δρόμοι βρίσκονται στον Προμηθέα (γειτονιά της πόλης) και η ονοματοδοσία τους έγινε το 1986 απ΄ότι φαίνεται σαν αντίδωρο προς τους κομμουνιστές που είχαν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ το 1985. Η πρόταση ζητά την αλλαγή των ονομάτων και προτείνει νέα.

Ευχόμαστε να ξεκινήσει μια συζήτηση στην πόλη πριν κατατεθεί το κείμενο στον Δήμο. Εννοείται ότι θα κάνουμε το παν για να την προκαλέσουμε.

Το κείμενο

 

Πρόταση  Ομάδας πολιτών κατά το άρθρο 215 παρ 3 του Κώδικα Δήμων

Αφορά στην αλλαγή των ονομάτων τριών οδών της πόλης.

Ενεργώντας κατά το άρθρο 215 παρ 3 του Κώδικα Δήμων όπου αναφέρεται ότι 3. «Οι δημότες και οι κάτοικοι μπορούν επίσης να καταθέτουν προτάσεις για την επίλυση διαφόρων ζητημάτων αρμοδιότητας του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου ή του συμβουλίου του τοπικού ή δημοτικού διαμερίσματος. Οι προτάσεις συζητούνται υποχρεωτικά στο οικείο συμβούλιο, εφόσον έχουν κατατεθεί από τουλάχιστον είκοσι πέντε (25) άτομα και ενημερώνονται οι ενδιαφερόμενοι για τη σχετική απόφαση που λαμβάνεται.» καταθέτουμε πρόταση προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βεροίας. 

Τρεις δρόμοι στη Βέροια έχουν ονόματα ανθρώπων των οποίων ο βίος τους καθιστά υποδείγματα προς αποφυγήν. Γι΄ αυτό εισηγούμεθα την αλλαγή της ονομασίας τους με ονόματα που δείχνουν την ευγνωμοσύνη μας αλλά και την θέλησή μας να γίνουμε καλύτεροι. 

ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ

Ο πρώτος δρόμος έχει την ονομασία Νίκου Μπελογιάννη. Ο Ν. Μπελογιάννης (1915-1952) ήταν μέλος του ΚΚΕ. Έδρασε κατά την διάρκεια της κατοχής και του Εμφυλίου (η επίσημη ονομασία της Κομμουνιστικής ανταρσίας). Μετά το τέλος του Εμφυλίου έφυγε σαν πρόσφυγας στην Πολωνία και μετά την τότε Σοβιετική Ένωση. Τον Ιούνιου του 1950 επέστρεψε με πλαστό διαβατήριο Αργεντινής με σκοπό να οργανώσει ένοπλα τμήματα στην Ελλάδα. Συνελήφθη καταδικάστηκε για κατασκοπεία υπέρ ξένης δυνάμεως και εκτελέστηκε τον Μάρτιο του 1952. Δεν έχει γίνει από τότε μέχρι σήμερα καμιά προσπάθεια να αναθεωρηθεί η δίκη του.  Ήταν λοιπόν ένας κατάσκοπος/προδότης της πατρίδας του και ο χαρακτηρισμός αυτός δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Η επίγονοί του δεν είχαν κανέναν λόγο να τον αλλάξουν.  

Ένας προδότης δεν μπορεί να είναι πρότυπο. Η προδοσία του δεν έχει σχέση με την περίοδο 1944-1950. Αυτήν δηλαδή που θεωρείται περίοδος εμφυλίου πολέμου με τον Νόμο ΥΠΆΡΙΘ. 1863: Άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου 1944-1949 (ΦΕΚ 204/18-9-1989)

Ο δεύτερος δρόμος φέρει την ονομασία «Άρη Βελουχιώτη». Ο Άρης Βελουχιώτης (1905-1945) είναι πολυπλοκότερη περίπτωση. Το όνομά του ήταν Θανάσης Κλάρας και τα ψευδώνυμά του πλην του Βελουχιώτης ήταν  Μιζέριας (μ’ αυτό διαγράφτηκε από το ΚΚΕ το 1945) ή Σουλτάνα (μ΄ αυτό τον στολίζει ο Ηλίας Πετρόπουλος). Οι άνθρωποι κρίνονται από τις πράξεις τους και τους λόγους τους, πάντα μέσα στο ιστορικό περιβάλλον που αυτά ειπώθηκαν και συντελέστηκαν. Η προσωπικότητα του Θανάση Κλάρα θα μπορούσε με εντελώς σύγχρονους όρους να περιγραφεί σαν ένα υβρίδιο τριών συγχρόνων μας : Του Δημήτρη Κουφοντίνα, του Αρτέμη Σώρρα και του Μανώλη Δουρή. Τα ποσοστά δεν παίζουν ρόλο.  

Ο Βελουχίωτης «Κουφοντίνας»

Ταυτισμένος απόλυτα με αυτό που θεωρούσε φωτεινή πλευρά του κόσμου ανέλαβε τον ρόλο του προφήτη ή ακόμη και θεανθρώπου. Αυτό, πάντα κατά τη γνώμη του, του έδινε το δικαίωμα να συντρίβει όσους είχαν διαφορετική άποψη. Να τους σκοτώνει δηλαδή. Αυτή είναι η φύση αυτής της ακραίας ανθρώπινης διαταραχής. Την είχαν ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Όλιβερ Κρόμβελ, ο Θεοδόσιος, ο Μωάμεθ.  Αυτά είναι και τα στοιχεία της προσωπικότητας του Κουφοντίνα.

Ο Βελουχιώτης «Σώρρας»

Από την άλλη ήταν και η απάτη. Η απάτη που εκφράστηκε, εκτός από το ποινικό του μητρώο, μέσα από τον λόγο του, σημαντικό τμήμα του οποίου είναι ενσωματωμένο στην ομιλία του στη Λαμία μερικούς μήνες πριν αυτοκτονήσει στριμωγμένος από το στρατιωτικό απόσπασμα που τον εγκλώβισε και το ΚΚΕ που τον αποκήρυξε. Απόλυτος και απλοποιητικός. Όπως και ο λόγος του Αρτέμη Σώρρα.

Ο Βελουχιώτης «Δουρής»

Ήταν και μια σαδιστική προσωπικότητα. Ο απάνθρωπος φόνος του δεκατριάχρονου Μαραθιά, που τελικώς αποδίδεται στον υπασπιστή του για να εξασφαλιστεί η μνήμη του, μετά από βασανιστήρια και βιασμό δείχνει την πλευρά που μοιάζει πολύ με αυτήν του Δουρή. 

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασε ήταν αυτό μιας κατακτημένης χώρας. Οι ένοπλές του πρωτοβουλίες ήταν ζυγισμένες: Όσες φορές επετέθη σε Ελληνικές Αντιστασιακές ομάδες άλλες τόσες ίσως και λιγότερες επετέθη και στους κατακτητές. Όσο για την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, ας τ’ αφήσουμε καλύτερα. Πήγε στο τέλος μέσα από την πίεση της παρουσίας του Ζέρβα. Η ανόητη Δεξιά που μας κυβέρνησε τις δεκαετίες που ακολούθησαν του χάρισε την πράξη. 

Το μεγάλο του κατόρθωμα όμως ήταν η δράση του το Σεπτέμβριο του 1944 στην Πελοπόννησο.  Μαζί με τον άλλον, τον Μπελογιάννη (της ομωνύμου οδού) έσφαξαν και πέταξαν σ΄ ένα πηγάδι υδρομάστευσης, την γνωστή Πηγάδα του Μελιγαλά, 800 ανθρώπους. Όχι επειδή τους σκότωσαν σε μια μάχη ή επειδή τους δίκασε ένα δικαστήριο αλλά επειδή έτσι. Επειδή ήταν αυτός και οι σύντροφοί του οι εκπρόσωποι της φωτεινής πλευράς του κόσμου και οι άλλοι απλώς έπρεπε να πεθάνουν. Φυσικά μετά τους κατηγόρησε όλους συλλήβδην για συνεργασία με τους Γερμανούς. Το ΚΚΕ και η υπόλοιπη αριστερά επαναλαμβάνει την μομφή λες και δεν ξέρουν πως όταν εκτελείς χωρίς δίκη έναν εγκληματία έχεις εκτελέσει έναν αθώο. Γιατί έγιναν όλα αυτά;  Μα για να προετοιμαστεί ένας εμφύλιος πόλεμος, από τον οποίον ο Βελουχιώτης απείχε διότι πρόλαβε να αυτοκτονήσει. 

Όχι. Ο Θανάσης Κλάρας ή Βελουχιώτης ή Μιζέριας ή Σουλτάνα δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Δεν είναι μια προσωπικότητα που πρέπει να προβάλεις μέσω της ονοματοθεσίας ενός δρόμου, έστω και στην άκρη μιας πόλης. Αυτό συνέβη το 1986 και ήταν λάθος. Για να γίνει σαφές το λάθος ας κάνουμε  μια προβολή στο μέλλον. Η διατήρηση των ονομάτων αυτών των δρόμων θα ήταν το ίδιο αν σε επαφή με το σχολείο των εγγονών μας υπήρχε η οδός Δημήτρη Κουφοντίνα (κάτι αντίστοιχο με το 2^ο γυμνάσιο Βεροίας όπου πήγε και ο γιός μου και είναι δίπλα την οδό Νίκου Μπελογιάννη). 

Ο τρίτος δρόμος ονομάζεται οδός Ειρήνης Γκίνη. Η γυναίκα αυτή είναι η Мирка Гинова στα Σλάβικα. Στο πρόσωπό της περιγράφεται η δυστυχία η οποία, υπό συνθήκας, μπορεί να οδηγήσει στο έγκλημα. Καταδικάστηκε από στρατοδικείο και εκτελέστηκε το 1946 επειδή έχοντας πέσει σε ενέδρα αυτή και άλλοι φίλοι της σκότωσε με το πολυβόλο της δύο χωροφύλακες. Το 1946 δεν είχε κηρυχτεί επίσημα ακόμη ο τρίτος γύρος του εμφυλίου. Γεννήθηκε το 1916 (ίσως και το 1923) σπούδασε μια σχολή οικοκυρικών και έκανε προσπάθειες να εργαστεί σαν δασκάλα. Την βλέπουμε και μέλος της Μεταξικής ΕΟΝ σαν ένα άτομο το οποίο μόνο του χωρίς την προστασία της οικογένειάς του προσπαθεί να επιβιώσει. Μέσα στην κατοχή γνωρίζει ένα Γιουγκοσλάβο και μετατρέπεται σε δραστήριο μέλος του ΣΝΟΦ. Η ενέδρα στην οποία έπεσε ήταν, κατά τους κομμουνιστές, προσπάθεια να γλυτώσει ανθρώπους από την λεγόμενη λευκή τρομοκρατία. Από τους ίδιους αναφέρεται σαν «δασκαλίτσα». Κάπως παραπλανητικό αν σκεφτεί κανείς πως έχει να κάνει με μια τριαντάχρονη ύψους 1,80 μέτρων και βάρους περίπου 100 κιλών. Το ίδιο παραπλανητικό με την δικαιολογία ότι για τον εμφύλιο ευθυνόταν η «λευκή τρομοκρατία».

Σήμερα προτομές της υπάρχουν σε πολλές πόλεις του κρατιδίου των Σκοπίων (νυν Βόρεια Μακεδονία). Στο Μοναστήρι υπάρχει και φοιτητική εστία με το όνομά της. Ένας ακόμη Δήμος έδωσε το όνομά της σε δρόμο του. Ο Δήμος Κορυδαλλού. Το 2006 έγινε προσπάθεια να επαναληφθεί το ίδιο σε δρόμο της Έδεσσας. Η τοπική κοινωνία υποψιασμένη έστειλε την πρόταση στα αζήτητα. 

Ξέρουμε καλά πως όλα όσα έγιναν τα τελευταία 44 χρόνια σε σχέση με την ηρωοποίηση προσωπικοτήτων της Αριστεράς έγιναν γιατί η πλειοψηφία (όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή) υποχωρούσε, θέλοντας αφελώς να δώσει τόπο στην λήθη, απέναντι στην πίεση των ηττημένων της κομμουνιστικής ανταρσίας. Είναι καιρός αυτή η πλειοψηφία να αρθρώσει τον δικό της λόγο. Αυτό κάνουμε τώρα.

Γι’ αυτό με την παρούσα μας ζητούμε από τον Δήμο Βεροίας να αλλάξει τα ονόματα των τριών οδών με τα παρακάτω. 

Η οδός Ειρήνης Γκίνη να ονομαστεί οδός TOKEI MARU. Είναι το πλοίο που 22 Σεπτεμβρίου 1922 έξω από την Σμύρνη άδειασε τα αμπάρια του και πέταξε στη θάλασσα πολύτιμα (ή όχι) εμπορεύματα, για να σώσει 825 Έλληνες και Αρμένιους πρόσφυγες μεταφέροντάς τους στον Πειραιά, μακριά από την οργή των Τούρκων. 

Η οδός Άρη Βελουχιώτη να ονομαστεί οδός Μανώλη Μπικάκη. Ο Μανώλης Μπικάκης ήταν ο Έλληνας καταδρομέας που σταμάτησε μόνος του την Τουρκική επέλαση το 1974 σώζοντας το αεροδρόμιο της Λευκωσίας από κατάληψη. Λέγεται ότι στις μάχες στην περιοχή του Αγίου Δομετίου κατέστρεψε πέντε ή έξη άρματα Μ48Α2 και σκότωσε καμιά εικοσαριά Τούρκους στρατιώτες χρησιμοποιώντας φορητό ΠΑΟ. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 66 χρονώ. Σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1994 στην Αθηνών Πατρών. Ήταν υδραυλικός.

Τέλος η οδός Νίκου Μπελογιάννη να μετονομαστεί σε οδός Ευέλθονα Ιωαννίδη. Του αντιαεροπόρου που δεν έφυγε από την θέση του μέχρι να πεθάνει κατά την εισβολή του 1974. Οι Τούρκοι τον έθαψαν δίπλα  στο αντιαεροπορικό του πολυβόλο. Εναλλακτικά προτείνεται ένα ακόμη όνομα. Οδός Ευάγγελου Κλωνή. Ο Ευάγγελος Κλωνής γεννημένος το 1916 βρέθηκε έφηβος στις ΗΠΑ, ως λαθρεπιβάτης και λαθρομετανάστης. Κατατάχθηκε στον Αμερικανικό στρατό το 1941 όταν προέκυψε η ανάγκη για εθελοντές η Αμερικάνικη κυβέρνηση αποφάσισε να δεχθεί και λαθρομετανάστες προσφέροντας ιθαγένεια. Αφού πέρασε από διάφορα στρατόπεδα εκπαιδεύσεως κατέληξε την 1η Μεραρχία Πεζικού, της θρυλικής Big Red One με την οποία πολέμησε πρώτα στην εκκαθάριση του Αφρικανικού εκστρατευτικού σώματος και κατόπιν επιλέχθηκε να συμμετάσχει στην απόβαση της Νορμανδίας. Εκεί επιβίωσε στην ακτή Ομάχα. Λίγο πριν την απόβαση είχε μια χαρακτηριστική στιχομυθία με τον ίδιο τον Αϊζενχάουερ. Συνέχισε να υπηρετεί ως την πτώση του Βερολίνου. Κάπου εκεί πέρασε από στρατοδικείο για μια περίεργη υπόθεση και αθωώθηκε. Μετά το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη βρίσκεται στο μέτωπο του Ειρηνικού και απολύεται με το τέλος του πολέμου. Στην θητεία του στην Ευρώπη γνωρίζεται με τον λίγο μικρότερό του φωτογράφο του Life και του Newsweek Γιουτζίν Σμιθ ο οποίος πήρε τις φωτογραφίες που έκαναν διάσημο τον Κλωνή. Για την ακρίβεια καθιέρωσαν τον τύπο του Κλωνή σαν τον αντιπροσωπευτικό Αμερικάνο ήρωα του Β’ΠΠ. Μόνον που αυτός ήταν Έλληνας από την Κεφαλλονιά. Η φωτογραφία του Κλωνή έγινε εξώφυλλο στο Life και γραμματόσημο για μια δεκαετία.  Πέθανε και θάφτηκε στα Κοριαννά της Κεφαλονιάς στην 18 Φεβρουαρίου του 1989.

Ενημέρωση: Είχα και αντίδραση επί του θέματος.
https://www.facebook.com/people/%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE-%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82/100006431122450 
Ενημέρωση 2: Το κείμενο είχε και τρείς φωτο. Όχι των ¨τιμώμενων" αλλά των λουλουδιών που παραπέμπουν στον Θ. Κλάρα. Προκάλεσαν και αφαιρέθηκαν. Μπήκαν links