Πομπήια

Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Τίτλος ενός βιβλίου, μια ταινία του Χόλυγουντ και μια έκφραση που συνήθως σημαίνει άγνοια μιας άμεσης επικείμενης καταστροφής.  

Την Κυριακή (προχθές δηλαδή) βρέθηκα σ’ ένα ιδιωτικό χώρο εκδηλώσεων  όπου εδίδετο διάλεξη επί ενός ιστορικού-αυτοβιογραφικού-βιογραφικού βιβλίου. Ομιλήτρια ήταν μια σταρ-ιστορικός (ίσως η πιο σταρ ιστορικός της χώρας) Μαρία Ευθυμίου. Αφού μας έδωσε με συναρπαστικό τρόπο την εικόνα της ιστορίας στην οποία αυτή είχε καταλήξει, άρχισαν τα ερωτήματα. 

Το πρώτο και κύριο ήταν: Τι βλέπεται για το μέλλον της χώρας. Η καθηγήτρια μαγκώθηκε. Αυτά που είπε αν και μισόλογα έβγαζαν ένα συμπέρασμα ιδιαίτερα ανησυχητικό. Ήταν λες και ήταν η Σίβυλλα που φοβόταν να δώσει άλλον έναν δυσάρεστο χρησμό. Ο ερωτών ήταν δημόσιος υπάλληλος και για απολύτως ευνόητο λόγο σηκώθηκα κι έφυγα. Η φωνή του μου φάνηκε σαν αυτή του κλανιάρη που αναρωτιέται μέσα στην αφέλεια: Μα ποιος την αμόλησε ρε παιδιά;   

Το πράγμα συνέχισε χθες Δευτέρα. Πήγα να ακούσω τον ΘάνοΤζήμερο. Παρενθετικά αναφέρω πως άξιζε τον κόπο. Σκέφτηκα να θέσω την ίδια ερώτηση αλλά με τον δικό μου τρόπο. Έτσι τον ρώτησα «Ειλικρινά τώρα κύριε πρόεδρε πόσο χρόνο δίνεται ακόμη στο έθνος και το κράτος μας;». Η απάντηση ήταν ειλικρινής όσο δεν πήγαινε. «Αν με ψηφίσετε 2 χιλιάδες χρόνια. Αλλιώς μερικούς μήνες». Και ο κύριος Τζήμερος ήξερε ότι δεν θα τον ψηφίσουμε. Ή τουλάχιστον ότι δεν θα ήμασταν τόσοι όσοι να του δώσουμε μια υπολογίσιμη δύναμη στη Βούλη. 

Έφυγα κι από εκεί σαν κυνηγημένος. Και προβληματισμένος. Ήταν γύρω στις 11 το βράδυ. Έξω ό κόσμος κάθονταν στο μέσα μέρος των καφετεριών με ανοιχτά τα κουφώματα απολαμβάνοντας την άνοιξη που μπαινοβγαίνει ναζιάρικα. Όπως τότε στην Πομπηία την άνοιξη του 79.