Τα κείμενα του Θ. Τζήμερου (4)

Μαρξιστική ανάλυση Μέρος 5ο: Ο Μαρξ στο χακί

Δευτέρα 05 Δεκεμβρίου 2016

Του Θάνου Τζήμερου

Πιτσιρικάδες, είχαμε έναν στην παρέα, με λασκαρισμένη βίδα, που νόμιζε ότι είναι μεγάλος εφευρέτης, κάτι ανάμεσα σε Τέσλα και Κύρο Γρανάζη. Έφτιαχνε διάφορες ανοησίες, που φυσικά δεν είχαν κανένα νόημα και κανένας δεν τους έδινε σημασία. Για να μας «τη βγει» (και να παρηγορηθεί) έλεγε: «αν το στείλω αυτό όμως στην Αμερική, θα γίνω εκατομμυριούχος». Την τελευταία φορά που τον θυμάμαι, προσπαθούσε να φτιάξει το αεικίνητο.

Τον σκέφτηκα μετά από πολλά χρόνια, βλέποντας τον Τσίπρα να επιμένει πως θα αλλάξει την Ευρώπη. (Γιατί μόνο την Ευρώπη; Τον κόσμο; Το ηλιακό σύστημα; Τον γαλαξία;) Όσο πιο ασήμαντος και πιο ανίκανος είναι κάποιος, τόσο πιο μαξιμαλιστικούς στόχους βάζει. Κατανοητό: ο megaστόχος προσδίδει μεγαλοπρέπεια, σε ανεβάζει στα μάτια των αφελών. Kαι να μην τον πετύχεις δεν θα σε κατηγορήσει κανείς - αρκεί που προσπάθησες. Επίσης το να κοιτάς μόνιμα στο βάθος του σύμπαντος, σε απαλλάσσει από το να πρέπει κάπου να εστιάσεις, και κυρίως από το να κοιτάς μπροστά σου, ειδικά αν δεν αναγνωρίζεις τίποτε απ’ όσα σε περιβάλλουν.

Αλλά υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος του μαξιμαλισμού του Τσίπρα: «σπούδασε» στα θρανία της ΚΝΕ. Κι επειδή εκεί δεν σήκωνε κατάληψη, ξεπατίκωσε το πρότυπό του: τον Μαρξ. Ο Μαρξ δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με τίποτε λιγότερο από παγκόσμιο. Ο «προλετάριός» του δεν έχει πατρίδα. Πατρίδα του είναι η γη. Αλλά έχει εχθρό: το παγκόσμιο κεφάλαιο. Άρα η μητέρα όλων των μαχών, σύμφωνα με τον Μαρξ, θα γίνει ανάμεσα στους καπιταλιστές όλου του κόσμου και στους προλετάριους όλου του κόσμου.

Και μόνο να το σκεφτείς ως... στρατηγικό πλάνο, αντιλαμβάνεσαι την ηλιθιότητά του. Πώς θα οργανωθεί ο Άγγλος, ο Γερμανός, ο Αυστραλός, ο Καναδός προλετάριος σε ένα κοινό μέτωπο; Και τι χαρακτήρα θα έχει αυτός ο αγώνας; Παγκόσμιου πολέμου; Και με τι όπλα θα χτυπήσουν οι προλετάριοι το κεφάλαιο, αφού το μόνο που διαθέτουν είναι... αλυσίδες; Αν το έπαιζες στοίχημα, τι πιθανότητες θα έδινες στους προλετάριους όλων των χωρών α) να ενωθούν και β) να νικήσουν τους καπιταλιστές όλων των χωρών;

Όμως αυτά τα παρακατιανά μπουρζουάδικα δεν απασχολούσαν το υψιπετές πνεύμα του Μάρξ. Ο άνθρωπος ήταν παγκόσμιος... εφευρέτης! Κι έτσι φαντασιωνόταν μια παγκόσμια επανάσταση που θα ξεκινούσε από την... Αγγλία και θα μεταδιδόταν σαν φωτιά από χώρα σε χώρα. (Το μέντιουμ «κυρία Τούλα» στον Κολωνό έχει περισσότερες επιτυχίες στις προβλέψεις του.) Βέβαια, όπως το συνήθιζε, δεν επεξεργάστηκε κάποιες λεπτομέρειες: τι κάνει ο κομμουνιστής αν πολεμήσουν δύο «καπιταλιστικά» έθνη; Αναπόφευκτα, οι προλετάριοι του ενός θα τεθούν αντιμέτωποι με τους προλετάριους του άλλου. Π.χ. οι προλετάριοι της Ελλάδας με τους προλετάριους της Βουλγαρίας. Θα έχουμε λοιπόν αδελφοπρολεταριοκτόνο πόλεμο; Ή, τι γίνεται αν ένα μαρξιστικό κράτος δεχθεί επίθεση από ένα καπιταλιστικό; Οι προλετάριοι φαντάροι του καπιταλιστικού είναι ταξικά αδέρφια με τους φαντάρους του μαρξιστικού. Αλλά δεν το ξέρουν, και καθώς είναι «στη δούλεψη των αφεντάδων τους» πυροβολούν τους μαρξιστές. Τι θα κάνουν οι μαρξιστές; Θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν στους αντιπάλους τους τη διαλεκτική του ιστορικού προτσές ή θα πυροβολήσουν κι αυτοί;

Το κενό ανέλαβε να καλύψει ο Λένιν που απαντάει καθαρά: “το εργατικό κίνημα της κάθε χώρας οφείλει να προτάξει την ήττα της δικής του κυβέρνησης, της δικής του πατρίδας στον πόλεμο”!!! (Λένιν, “Φιλοσοφικά Τετράδια”).

Αυτά όμως τα έλεγε πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση. Κι η μοίρα που παίζει άσχημα παιχνίδια στους επαναστάτες (και στους εφευρέτες του αεικίνητου) τα έφερε έτσι ώστε ο Λένιν να πάρει την εξουσία στη Ρωσία εν μέσω πολέμου. Τι κάνουμε τώρα, σύντροφοι; Τι ρίχνουμε στους Γερμανούς προλετάριους στρατιώτες που μπορεί ανάμεσά τους να είναι και οι οπαδοί του (Γερμανού, να μην το ξεχνάμε) Μαρξ; Βόμβες ή επαναστατικά φυλλάδια; Εδώ σε θέλω.

Οι μισοί έλεγαν: θα πολεμήσουμε. Οι άλλο μισοί: δεν πολεμάμε τα ταξικά μας αδέλφια. Έτσι, το “διεθνές εργατικό κίνημα” γνώρισε την πρώτη του μεγάλη κρίση. Ο Λένιν ήταν ο πρώτος που έκανε την κωλοτούμπα: θα πολεμήσουμε. Δεν θα πολεμήσουμε, επέμενε η φλογερή συντρόφισσα Ινέσα Αρμάν καταγγέλλοντας την υπεράσπιση της πατρίδας ως απαράδεκτη ιεροσυλία για τα συμφέροντα του προλεταριάτου! (Λένιν, άπαντα τ. 49 σελ: 324-334).

Εντάξει, λέει ο Λένιν. Θα διαπραγματευτούμε. Τι θα ζητούσαν από την προελαύνουσα Γερμανία; Περίπου ό,τι κι ο Βαρουφάκης. Να αποχωρήσει η Ρωσία από τον πόλεμο, αλλά να αποχωρήσει και η Γερμανία από τις ρωσικές περιοχές που είχε καταλάβει! Δηλαδή, σου ζητάω ειρήνη, αλλά γκόου μπακ, μίστερ Κάιζερ. Εννιά εβδομάδες κράτησαν οι περήφανες διαπραγματεύσεις, με τους μπολσεβίκους να παίζουν εκνευριστικό παιγνίδι καθυστερήσεων και να απαιτούν απίθανα πράγματα που οι Γερμανοί τα άκουγαν και έβαζαν τα γέλια. Ακριβώς σαν τη “στρατηγική” του ντουέτου Αλέξης - Γιάνης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ντουέτο λεγόταν Λένιν – Τρότσκι.

Για ποιο λόγο καθυστερούσαν, αφού ο Ρωσικός στρατός ήταν διαλυμένος; Τι θα κέρδιζαν; Απίστευτο κι όμως κομμουνιστικό: διότι στο μυαλό τους έπαιζε το σενάριο (ούτε μία στο εκατομμύριο να μην πετύχει) να διαδοθεί η κομμουνιστική επανάσταση στη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία και μετά, όλοι μαζί οι προλετάριοι ενωμένοι, να χτυπήσουν το μεγάλο κεφάλαιο και να διαδώσουν ακόμα παραπέρα την επανάσταση, μέχρι τον Ατλαντικό, γιατί όχι και μέχρι την Αμερική! Τέτοια επαφή με την πραγματικότητα!

Όπως είναι φυσικό οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν. Και τώρα τι κάνουμε σύντροφοι; Πολεμάμε ή όχι; Οι μπολσεβίκοι αποχωρώντας έκαναν ακατάληπτες αλλά περήφανες δηλώσεις, σαν κι αυτές του Τσίπρα πριν το δημοψήφισμα. Οι Γερμανοί έκαναν προέλαση. Λίγο πριν να καταλάβουν την Πετρούπολη, οι ασυμβίβαστοι γκοουμπάκηδες ξαναγύρισαν, στα τέσσερα, καλή ώρα σαν τον λεβέντη μας, παρακαλώντας για συνθηκολόγηση. Και υπέγραψαν τη συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ. Κάτι σαν το 4ο μνημόνιο που θα υπογράψουν οι μνημονιοσκίστες: παρέδωσαν στη Γερμανία την Εσθονία, τη Λιθουανία, την Πολωνία, τμήμα της Λευκορωσίας, και έφυγαν από τη Φινλανδία της οποίας την ανεξαρτησία αναγνώρισαν. Μέχρι και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που βρήκε την ευκαιρία να χωθεί, πήρε ένα μεγάλο κομμάτι. Πάλι καλά που γλύτωσε η Μόσχα.

Το πόσο παιδαριώδη αντίληψη της διεθνούς πολιτικής είχαν τα πρωτοπαλλήκαρα του κομμουνισμού φαίνεται από το ότι όλα τα κείμενα του Λένιν αντιμετωπίζουν τον πόλεμο ως προσπάθεια κάποιων να καταπιέσουν κάποιους άλλους! Κάτι σαν κόντρα με τον μεγάλο σου αδερφό. Έλεγε ο Λένιν: “Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ’ έναν τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις «υπεράσπιση της πατρίδας» όταν αναφέρονται σ’ έναν τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική πάλη ενάντια στην καταπίεση».

(Λένιν : Άπαντα, «Γράμμα προς τον Μπορίς Σουβάριν», τομ. 30, σελ. 262)

Αλλού όμως έλεγε άλλα:“Δεν είναι ο αμυντικός ούτε ο επιθετικός χαρακτήρας του πολέμου, μα τα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου ή μάλλον τα συμφέροντα του διεθνούς κινήματος του προλεταριάτου, που αποτελούν τη μοναδική δυνατή σκοπιά από την οποία μπορεί να εξεταστεί και να λυθεί το ζήτημα της στάσης των σοσιαλδημοκρατών.» (Λένιν : Άπαντα, τομ. 17, σελ. 198)

Ο Τσακαλώτος είναι σαφέστερος.

Την εξευτελιστική συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ που ακρωτηρίαζε την ευρωπαϊκή Ρωσία, προσπάθησε ο Λένιν και η παρέα του να την πουλήσουν στο εσωτερικό της Ρωσίας, ως στρατηγική αναδίπλωση, για να έχουν τάχα μου τον χρόνο να ανασυνταχθούν μέχρι την… τελική νίκη των λαών! (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…). Όμως οι Ρώσοι δεν έχουν τόσο πολλούς σανοφάγους και ξεκίνησαν άγριες αντιπαραθέσεις που κατέληξαν σε εμφύλιο. (Να διαβάζετε ιστορία, σύντροφοι, υπάρχουν ανατριχιαστικές αναλογίες).

Παρ’ όλα αυτά, απάντηση στο αρχικό ερώτημα δεν δόθηκε. Φοράμε χακί ή όχι; Απάντηση θεωρητική. Διότι στην πράξη, στον αιματοβαμμένο 20ο αιώνα, κάθε εθνικό κομμουνιστικό κόμμα έπαιρνε γραμμή από τη μαμά Σοβιετία για το τι θα κάνει, ανάλογα με τα σοβιετικά συμφέροντα.

Αυτό έκαναν και οι “δικοί μας” κομμουνιστές. Στο Μακεδονικό, στην Μικρασιατική Καταστροφή, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Εμφύλιο. Υπηρετώντας τα συμφέροντα των “προλετάριων όλων των χωρών”, όπως τα φανταζόντουσαν, και αντιμαχόμενοι το συμφέρον της χώρας τους.

Το ανατριχιαστικό είναι ότι τα ίδια ακριβώς συνεχίζουν να πιστεύουν οι κομμουνιστές του ΚΚΕ, μολονότι δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία μέχρι στιγμής να τα εφαρμόσουν ξανά. Όμως το πρόγραμμά τους είναι σαφές. Στο τελευταίο, 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, που έγινε τον Απρίλιο του 2013 η στάση του ΚΚΕ σε περίπτωση πολέμου είναι ξεκάθαρη. Πιο ξεκάθαρη δεν γίνεται!

Παραθέτω, αυτολεξεί, το κείμενο: “Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, ΕΙΤΕ ΣΕ ΑΜΥΝΤΙΚΟ είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΓΧΩΡΙΑΣ και ξένης.” Μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Όπως σε όλα τα κομμουνιστικά κείμενα, έτσι κι εδώ, η ηλιθιότητα συναγωνίζεται την εθνική προδοσία. Επιτρέψτε μου να σχολιάσω την πρώτη γιατί τη δεύτερη, αρμόδια να τη σχολιάσει θα ήταν η Δικαιοσύνη, αν είχαμε. (Το γιατί το πολιτικό σύστημα ανέχεται ένα κόμμα το οποίο ευθέως είναι κατά του Συντάγματος, κατά του κοινοβουλευτισμού, υπέρ της δικτατορίας και απεργάζεται εμφύλιο, είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα την κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε ανοιχτά.) Τι σημαίνει, λοιπόν, σύντροφοι, “ιμπεριαλιστικός αμυντικός πόλεμος”; Πώς γίνεται αυτό; Αν μας επιτεθεί η Τουρκία, τι πόλεμος θα είναι; Μήπως επειδή ανήκουμε στην Ε.Ε. και όλοι αυτοί οι κεντροευρωπαίοι είναι ιμπεριαλιστές – δες τι έκαναν στους μαύρους – κολλάμε κι εμείς ιμπεριαλιστίτιδα;

Μια που δεν αναφέρεται πουθενά στα κείμενά σας άλλη περίπτωση πολέμου, “σκέτου” αμυντικού, να υποθέσω ότι κάθε πόλεμος καπιταλιστικής χώρας είναι ιμπεριαλιστικός; Αμυντικό πόλεμο κάνει μόνο ο Κιμ Γιόνγκ Ουν και ο Μαδούρο. Σωστά; Έκανε κι ο Φιντέλ, αλλά πάει αυτός μας τελείωσε. Άλλωστε αν μας επιτεθεί ο Ερντογάν (λέμε) και τον νικήσουμε (λέμε) δεν θα μας ανοίξει η όρεξη να πάρουμε την Πόλη; Άρα, είμαστε ιμπεριαλιστές, φως φανάρι.

Αν λοιπόν η Ελλάδα αναγκαστεί (χτύπα ξύλο) να πολεμήσει, τι θα κάνουν τα παλληκάρια του Περισσού και της Κουμουνδούρου (που απορώ γιατί διασπάστηκαν αυτοί οι δύο, αφού τα ίδια πιστεύουν);

Θα ηγηθούν “της ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές”. Υπάρχει κανένας που δεν το κατάλαβε; Ενώ η χώρα θα κάνει (χτύπα ξύλο, ξανά) επιστράτευση, αυτοί οι λεβέντες θα οργανώνουν αυτοτελείς ένοπλες ομάδες, δηλαδή αντάρτικο. Μια ερώτηση είναι: πού θα βρουν όπλα; Μήπως έχουν ήδη; Μήπως το “άβατο του Περισσού” δεν είναι τόσο για να μην αποκαλυφθούν ο χρηματοδότες αλλά για αν μην ανακαλυφθούν άλλα πράγματα; Δεν ξέρω, μια σκέψη κάνω.

Αλλά ας πούμε ότι αυτή είναι μια τραβηγμένη υπόθεση. Ο άλλος τρόπος να αποκτήσει όπλα μια αυτοτελής ομάδα μαχητών είναι να τα αποσπάσει από τον στρατό. Πώς; Με επιθέσεις! Υπάρχει εναλλακτική; Άρα ο εμφύλιος θα ξεκινήσει πριν τον “αμυντικό ιμπεριαλιστικό” πόλεμο. Αυτό δεν λέτε, σύντροφοι;

Πάμε και στη συνέχεια. Με ποιο στόχο θα γίνει αυτό; Για να “οδηγήσει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΓΧΩΡΙΑΣ και ξένης.”

Υπάρχει κανένας που δεν το κατάλαβε; Προφανώς το “και ξένης” μπήκε για ξεκάρφωμα. Πώς δηλαδή θα καταφέρει ο Κουτσούμπας, και οι συριζαίοι μαρξιστές να νικήσουν την τουρκική αστική τάξη; Θα στείλουν ειδικά σώματα κομμουνιστών αλεξιπτωτιστών στα τουρκικά μετόπισθεν; (Βέβαια εδώ οφείλω να αναγνωρίσω ότι όλοι οι συριζαίοι δεν είναι μαρξιστές. Υπάρχουν και τα πασοκογενή λαμόγια, τα παιδιά του Άκη, οι περισσότεροι εκ των οποίων πήραν τρελόχαρτο από τον στρατό ή τη σκαπούλαραν με διάφορα άλλα τεχνάσματα και σιγά μην οργανώσουν ένοπλες ομάδες, οι μετρ της λούφας και παραλλαγής. Το πολύ-πολύ να οργανώσουν καμμιά κομπίνα να πουλήσουν όπλα στον Ερντογάν για να πάρουν μίζα.)

Αν λοιπόν απαλείψουμε, ως ανέφικτη, την ήττα της ξένης αστικής τάξης, τι μας μένει; Η ολοκληρωτική ήττα της εγχώριας αστικής τάξης! Δηλαδή ενώ η χώρα θα προσπαθεί να περιφρουρήσει την εδαφική της ακεραιότητα και τα παιδιά μας θα σκοτώνονται (χτύπα, ξαναχτύπα και ξαναματαχτύπα ξύλο) στα σύνορα, οι ντόπιοι μαρξιστές θα επιτίθενται στους αστούς. Και πώς θα γίνει αυτό, ρε λεβέντες; Πού… στρατοπεδεύει η αστική τάξη για να της επιτεθείτε; Στην Εκάλη; Εκεί κάθεται η Λιάνα σας. Στις βίλες της Αίγινας; Θα ξεκληρίσετε το μισό κόμμα. Στο Κολωνάκι; Εκεί έχουν τα γραφεία τους οι βουλευτές σας. Θα συνεχίσετε να τα χρησιμοποιείτε ως επαναστατικά στρατηγεία; Θα πηγαίνετε στις μαζώξεις των ενόπλων “αυτοτελών οργανώσεων” με το βουλευτικό σας αυτοκίνητο με τον σωφέρ και τη φρουρά που σας έχει δώσει η αστική δημοκρατία; Θα μιλάτε στο κινητό που το πληρώνει η Βουλή; Πώς διάολο θα τον οργανώσετε αυτόν τον αγώνα;

Απάντηση δεν υπάρχει, αλλά μήπως και ο Μαρξ ήταν σαφέστερος; Το περίγραμμα σού ζωγράφισε, και τα άλλα σού λέει “βρες τα εσύ”. Όπως ο Φώσκολος, τη Λάμψη, που έδινε τον σκελετό της ιστορίας και τους διαλόγους τούς έγραφαν οι βοηθοί.

Φαντάσου λοιπόν, αναγνώστη, να είσαι επικεφαλής ενόπλων ανταρτών του ΚΚΕ και να σού έρθει διαταγή από τον Κουτσούμπα να επιτεθείς… στην αστική τάξη! Και η χώρα να είναι σε πόλεμο! Και η βάση σου να είναι, ας πούμε, το Παγκράτι. Τι θα κάνεις ακριβώς; Ποιον θα χτυπήσεις; Και πώς θα πιστοποιηθεί η ήττα των αστών; Καταλαμβάνοντας τον “Μαγεμένο Αυλό”;

Δεν ξέρω αν το πιο τραγικό στην “ιδεολογία” του μαρξισμού είναι το απύθμενο μίσος του για όσους έχουν κάτι πετύχει στη ζωή τους ή η απύθμενη ηλιθιότητά του. Το εξωφθάλμως ανεφάρμοστο. Το χοντροκομμένα αντιφατικό. Κατά παράδοξο τρόπο αυτές οι ακραίες ιδιότητες λειτουργούν ως ασπίδα του. Γιατί πολλοί νομίζουν ότι πολλά “απύθμενα” και απίθανα πράγματα μαζί είναι αδύνατο να συμβούν. Και σου λέει “και τι σε πειράζουν οι γραφικοί;” Κάποιοι το πάνε ακόμα παραπέρα. Τα κομμουνιστικά κόμματα, λένε, λειτουργούν ως “βλακοπαγίδα”. Ένα 5% -10% κάθε εκλογικού σώματος είναι απολύτως ηλίθιο. Άσ' τους παρκαρισμένους στο ΚΚΕ, γιατί αν πήγαιναν από κόμμα σε κόμμα θα ενοχλούσαν την πλεύση του κλεπτοκρατικού κομματικού συστήματος που έχουμε στην Ελλάδα και το ονομάζουμε κοινοβουλευτισμό. Όπως οι επιβάτες σε μια βάρκα που πάνε από τη μια μεριά στην άλλη.

Μακάρι να ήταν μόνο έτσι. Όμως το ΚΚΕ λειτουργεί ως φυτώριο ηλιθίων. Κι αφού καταστρέψει και τις ελάχιστες εγκεφαλικές συνάψεις που είχαν όλοι αυτοί όταν πρωτοκάθησαν στα θρανία της ΚΝΕ, τους εκλύει σαν ραδιενέργεια στο περιβάλλον, μολύνοντας τα πάντα στον δημόσιο βίο, στον δημόσιο διάλογο, στην Παιδεία, στην Τέχνη, στα ΜΜΕ.  Επιπλέον, η ιστορία διαψεύδει την οπτική περί δήθεν γραφικών και ανώδυνων κομμουνιστών. Γιατί κάθε φορά που μπόρεσαν, άφησαν τη ντουντούκα κι έπιασαν το κονσερβοκούτι.

Κι επειδή η στάση των μαρξιστών στους εθνικούς αγώνες δεν διδάσκεται στα σχολεία, στα επόμενα άρθρα της σειράς θα κάνω ένα ξεσκάλισμα στα ίδια τα κομμουνιστικά αρχεία, ώστε κανένας να μην μπορεί να πει “είναι δική σου άποψη”. Θα παραθέσω τις θέσεις, και τις πράξεις, των ίδιων των Ελλήνων (τρόπος του λέγειν) μαρξιστών όταν αναγκάστηκαν να ντυθούν στο χακί.

*Στο επόμενο: Προκήρυξη προς τον Μακεδονικό λαό που ζει κάτω από την ελληνική κυριαρχία!