Τα κείμενα του Θ. Τζήμερου (5) και τελευταίο

Έχω την εντύπωση ότι το έχω ξαναδημοσιεύσει. Βαρέθηκα να ψάξω. Δεν νομίζω ότι είναι το τελευταίο. Ορεξάτο τον είδα πριν μια βδομάδα. Θα γράψει κι άλλα.

Προκήρυξη προς τον μακεδονικό λαό που ζει κάτω από την ελληνική κυριαρχία!

Προκήρυξη προς τον μακεδονικό λαό που ζει κάτω από την ελληνική κυριαρχία!

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016, 00:03 - Τελευταία ενημέρωση: Τετάρτη 14/12/2016, 23:11

-A +A

Τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου του 1932 το κεντρικό άρθρο του Ριζοσπάστη είχε τίτλο: ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!

Είναι από αυτά τα ντοκουμέντα που προσπαθούν να ξεχάσουν οι μαρξιστές, αφού έχουν καταφέρει να κάνουν κι όλους τους άλλους να τα ξεχάσουν.

Θα μου πεις: και γιατί να μην τα ξεχάσουμε; Τι βοηθάει να ανασκαλεύεις τις ιστορίες του εθνικού διχασμού; Μαζί σου, σύντροφε. Αρκεί αυτές τις ιστορίες να τις ξέρουμε κανονικά, κι όχι μέσω της κομμουνιστικής προπαγάνδας, που ήταν μανούλα στο να τις γράφει ανάποδα. Θα τις ξεχάσουμε λοιπόν όταν τις μάθουμε σωστά. Και όταν αποφασίσουμε, δεξιοί και αριστεροί, ότι οι σφαγές δεν είναι τρόπος επίλυσης πολιτικών διαφορών.

Οι δεξιοί το έχουν αποφασίσει. Νομιμοποιώντας το ΚΚΕ, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, έδωσαν χέρι συμφιλίωσης, που θα μπορούσε να κλείσει το θέμα μόνιμα. Τι έκανε όμως το ΚΚΕ και οι θητεύσαντες στα μαρξιστικά του θρανία; Όχι μόνο δεν έχουν αποκηρύξει την πολιτική της λεπίδας, αλλά όπως έγραφα εδώ, την προβάλλουν ως διαχρονική θέση του κόμματος, ακόμα και σήμερα! Στα ΣΗΜΕΡΙΝΑ κείμενα του ΚΚΕ εδώ, υπάρχει η επίσημη θέση πως σε περίπτωση που η χώρα μας δεχθεί επίθεση, το ΚΚΕ θα ξαναξεκινήσει εμφύλιο, με στόχο την ολοκληρωτική ήττα της ΕΓΧΩΡΙΑΣ αστικής τάξης!

Και πώς να μην το υποστηρίζουν αυτό,  αφού ο προφήτης Λένιν έδωσε εντολή: "το εργατικό κίνημα της κάθε χώρας οφείλει να προτάξει την ήττα της δικής του κυβέρνησης, της δικής του πατρίδας στον πόλεμο"!!! (Λένιν, "Φιλοσοφικά Τετράδια").

Αυτή την ιδεολογία λοιπόν εξέφραζε ο τίτλος του Ριζοσπάστη του 1932. Κι ήταν συνεπής σε μια κομματική εμμονή που ξεκινάει από παλιά. Ας την παρακολουθήσουμε.

Τον Οκτώβριο του 1918 και με συμμετοχή Ελλήνων κομουνιστών, ιδρύθηκε στην Μόσχα η Ομοσπονδία Σοβιετικών Δημοκρατιών της Βαλκανικής με ιδρυτικά μέλη και έλληνες κομμουνιστές. Ο σκοπός της ήταν προφανής: η επέκταση της κομμουνιστικής επανάστασης στα Βαλκάνια και η προσάρτησή τους στην υπό διαμόρφωση, τότε, ΕΣΣΔ. Τον Ιανουάριο του 1920 μετονόμασαν αυτό το φανταστικό κράτος σε ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (ΒΚΟ). Στις πρώτες ενέργειές της, η ΒΚΟ έθεσε θέμα αυτονομίας της Μακεδονίας αναφερόμενη στις τρεις “Μακεδονίες”: του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου. Ο Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Κώστας Γεωργιάδης διαφωνεί. Το πειθήνιο στα κελεύσματα της Μόσχας ΚΚΕ τον καθαιρεί και τον διαγράφει! Δουλεύοντας σταθερά για την απόσχιση της Μακεδονίας, το ΚΚΕ υπερψηφίζει εισήγηση των Βούλγαρων συντρόφων, στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) που πραγματοποιήθηκε στην Μόσχα, η οποία έκανε λόγο για αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης. Στην Ελλάδα, στο Γ’ Συνέδριό του, τον Δεκέμβριο του 1924, επικυρώνει την απόφαση του 7ου συνεδρίου της ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ. (Σεπτέμβιος 1924) για “Ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας” και για «το δικαίωμα των προλετάριων της Μακεδονίας - Θράκης να αποκτήσουν πλήρη κοινωνική και εθνική ανεξαρτησία». Να μην ξενάμε ότι προϋπόθεση για συμμετοχή κομμουνιστικού κόμματος στην Κομιντέρν ήταν να αποδέχεται ως θέσφατα, χωρίς καμμία απολύτως αντίρρηση τις αποφάσεις της. Όποιος είχε διαφορετική άποψη ήταν “χαφιές του κεφαλαίου” και “προδότης του λαού”. Καθαιρείται ή εκτελείται.

Το επίσημο έντυπο του ΚΚΕ, η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», γράφει τον Οκτώβριο του 1924: “Το μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδος και της Βουλγαρίας, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων στα διάφορα κομμάτια της διαμελισμένης των πατρίδος προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης. Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη συνενώνει τον θρακικό λαό, που έχει κατατεμαχισθή σε τρία μέρη, από την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βουλγαρία.”!

Και προχωράει στην… ανάλυση της κατάστασης: “Από τον πόλεμο του 1912, ο Μακεδόνικος λαός έχασε την ενότητα του. Απελυτρώθη από τον Τούρκο αγά και βέη, διά να υποδουλωθή εις τους Έλληνας, Βουλγάρους και Σέρβους μεγαλέμπορους, βιομηχάνους και τσιφλικάδες, οι οποίοι εμοιράστηκαν μεταξύ τους τη Μακεδονία προς εκμετάλλευσιν.”

26 Νοεμβρίου με 3 Δεκεμβρίου 1924, γίνεται το 3ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το οποίο διαπιστώνει ότι «Η ντόπια μπουρζουαζία είναι εθνικός δυνάστης και καταπιεστής του μακεδονικού και θρακικού λαού», προτείνει να «συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη» και καταλήγει εντελώς επαναστατικά: Ζήτω η εργατοαγροτική επανάσταση της Βουλγαρίας! Ζήτω η εργατοαγροτική κυβέρνηση! Ζήτω η ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη! («Ριζοσπάστης», 14 Δεκεμβρίου 1924). Κορδάτος και Αποστολίδης διαφωνούν και φυσικά καθαιρούνται.

Είμαστε λίγο μετά την μικρασιατική καταστροφή και η κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου προσπαθεί να εγκαταστήσει στη Μακεδονία χιλιάδες ξεριζωμένους Έλληνες. Τι κάνει το ΚΚΕ; Καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι «με τον βίαιο εποικισμό της Μακεδονίας εξοντώνουν τον μακεδονικό λαό»!

Τον Νοέμβριο του 1931, η μαμά Σοβιετία καθαιρεί την εκλεγμένη ηγεσία του ΚΚΕ, και διορίζει αρχηγό του τον Νίκο Ζαχαριάδη. Του δίνει και σχέδιο πλεύσης: «Το Κόμμα οφείλει χωρίς αναβολή να διεξάγει τον αγώνα για το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης των εθνών, φτάνοντας και μέχρις αποχωρισμού, κατά της εθνικής καταπίεσης και του εκδιωγμού των Μακεδόνων και Τούρκων». Από κοντά κι ο Ριζοσπάστης.

Και για όποιον δεν κατάλαβε, το επαναλαμβάνει στις 6 Μαρτίου 1932:

“Η Ελλάδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό, που κατέκτησε διά της βίας ολόκληρες περιφέρειες κατοικημένες από άλλες εθνότητες (Μακεδονία, Θράκη) που τις καταπιέζει και τις υποβάλλει σε μια αποικιακή εκμετάλλευση”.

Μέχρι το 1935 οι Έλληνες κομμουνιστές επεδίωκαν με κάθε τρόπο την ανεξαρτησία της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα! Το Δεκέμβριο του 1935 έγινε το 6ο συνέδριο του ΚΚΕ με μία πρόσκαιρη κωλοτούμπα: η ανεξαρτησία έγινε “παραχώρηση ίσων δικαιωμάτων στις μειονότητες”. Όμως δεν παρέλειψαν να θυμίσουν ότι: “Η αλλαγή του συνθήματος κάθε άλλο παρά αδυνάτισμα της δουλειάς μας στη Μακεδονία και ανάμεσα στις εθνικές μειονότητες σημαίνει. Αντίθετα, επιβάλλεται να δυναμώσουν οι προσπάθειες μας για την εξασφάλιση στις μειονότητες πλέριων δικαιωμάτων. Το Κόμμα δεν παύει να διακηρύττει πως τελικά και οριστικά το μακεδονικό ζήτημα θα λυθεί αδελφικά μετά τη νίκη της Σοβιετικής εξουσίας στα Βαλκάνια που θα σκίσει τις άτιμες συνθήκες των ανταλλαγών των πληθυσμών και θα πάρει όλα τα πρακτικά μέτρα, ώστε να εξαλειφθούν οι ιμπεριαλιστικές τους αδικίες. Μόνον τότε ο Μακεδονικός Λαός θα βρει την πλέρια εθνική του αποκατάσταση.”

Ακόμα και το 1940 λίγο πριν η Ελλάδα μπει στον πόλεμο, ο φυλακισμένος στην Ακροναυπλία Παντελής Πουλιόπουλος, πρώτος Γ.Γ. του ΚΚΕ γράφει:

“Οι κομμουνιστές (…) δεν θ' αρνηθούνε την πραγματικότητα της εθνικής καταπίεσης μιας εθνότητας και τον πόθο της που υπάρχει στην καρδιά και στο μυαλό κάθε Μακεδόνα εργαζομένου ν' αποτινάξει μια μέρα τον εθνικό ζυγό. (…) Διακηρύττουν δυνατά από τώρα το δικαίωμά του να αυτοδιατεθεί μέχρι και του κρατικού αποχωρισμού του, αν τέτοια είναι η θέλησή του (…) και έτσι ετοιμάζουν από τώρα την αυριανή επαναστατική συμμαχία του κοινωνικού επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου με το εθνικό επαναστατικό κίνημα των Μακεδόνων κατά του κοινού εχθρού της βαλκανικής μπουρζουαζίας.”

Δεν μένουν στα λόγια. Το 1943, ενώ μαίνεται ο Β’ ΠΠ το ΚΚΕ σε συνεργασία με τον ΕΛΑΣ και τον… Τίτο ιδρύουν στην Καστοριά και τη Φλώρινα το Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Slavjano Мakedonski Narodno Osloboditelen Front) ή ΣΝΟΦ. Σκοπός του το “χτίσιμο” εθνικής σλαβομακεδονικής συνείδησης στους πληθυσμούς της ελληνικής Μακεδονίας, και η στρατολόγησή τους για τη δημιουργία μιας ενιαίας ανεξάρτητης Μακεδονίας την οποία ο Τίτο εποφθαλμιούσε θέλοντας να την ενσωματώσει στην μεταπολεμική Γιουγκοσλαβία. Ίδιες βλέψεις είχαν και οι Βούλγαροι. Έδιναν δηλαδή στο ΚΚΕ το τυράκι της ανεξάρτητης Μακεδονίας, δήθεν στο πλαίσιο μιας βαλκανικής κομμουνιστικής ομσπονδίας, για να το έχουν σύμμαχο και οι Βούλγαροι και οι Γιουγκοσλάβοι για τα δικά τους σχέδια. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ιωαννίδης, στις 12 Ιουλίου 1943, υπογράφει στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας, με τον αντιπρόσωπο του ΚΚΒ Δασκάλωφ, συμφωνία για κοινή προσπάθεια των δύο πλευρών για να αποσπασθεί η Μακεδονία από την Ελλάδα και να ενταχθεί στη ΒΚΟ! Από την άλλη η κομμουνιστική “Μακεδόνικη ταξιαρχία” που συγκροτείται στο τέλος του 1943, με συμμετοχή 850 Ελλήνων θέλει να προσαρτήσει την Ελληνική Μακεδονία στη Γιουγκοσλαβία!

Κατά… σύμπτωση η ίδρυση του ΣΝΟΦ συνέπεσε με τη δεύτερη σύνοδο του Αντιφασιστικού Συμβουλίου Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (A.V.N.O.J.) που αποφάσισε την ομοσπονδοποίηση της Γιουγκοσλαβίας και την ένταξη της Μακεδονίας σ’ αυτή.

Την ίδια εποχή διεισδύει στη Μακεδονία η ΟΧΡΑΝΑ, μια βουλγαρική αυτονομιστική οργάνωση με αρχηγό τον κομιτατζή Άντον Κάλτσεφ, που προσπαθεί να προσαρτήσει τη Μακεδονία στη Βουλγαρία. Ένα τμήμα του ΣΝΟΦ συνεργάζεται μαζί της. Φυσικά, εχθρός των ενωμένων Σνοφικών και των βούλγαρων κομιταζήδων είναι… ο ελληνικός πληθυσμός της Μακεδονίας. Τον οποίον κατασφάζουν. Περισσότεροι από 3000 Μακεδόνες πλήρωσαν με τη ζωή τους το όραμα του ΚΚΕ για ενιαία κομμουνιστική Μακεδονία.

Καθώς το 1944 ήταν εμφανές ότι η Γερμανία έχανε τον πόλεμο, στην ελληνική Μακεδονία ξεφυτρώνουν κάθε λογής “τάγματα” παραλλαγών του κομμουνισμού, που προσπαθούν να αποκτήσουν τα καθένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη για να το μεταπολεμικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών. Έτσι, στις 16 Ιουνίου 1944 ιδρύεται, με πρωτοβουλία του Μάρκου Βαφειάδη, σλαβομακεδονικό τάγμα στην Έδεσσα που υπάγεται στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ! Στις 2 Αυγούστου 1944, στο χωριό Χαλάρα (Pozdivista) της Καστοριάς, ιδρύεται το σλαβομακεδονικό τάγμα Φλώρινας-Καστοριάς, γνωστό ως Τάγμα Goce.

Τόσες πολλές ένοπλες ομάδες με σκοπό το πλιάτσικο της Μακεδονίας φυσικό είναι να ξεκινήσουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις, με όλη την “κουλτούρα” της αριστεράς: προκηρύξεις, αποκηρύξεις, ενέδρες, συλλήψεις, εκτελέσεις. Κάποιοι Ελασίτες αντιδρούν στην προσπάθεια βουλγαροποίησης της Μακεδονίας από το ΣΝΟΦ. Άλλοι επειδή τα εθνικά τους αντανακλαστικά ξύπνησαν, έστω και αργά, και άλλοι επειδή η βουλγαροποίηση ήταν αντίθετη στις οδηγίες της ΕΣΣΔ για ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος. Επιτίθενται στους μαχητές του ΣΝΟΦ και τους αναγκάζουν να φύγουν από τη Μακεδονία και βρουν καταφύγιο στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο.

Νικιέται τελικά ο άξονας, τελειώνει ο Β’ ΠΠ, φεύγουν οι Γερμανοί, ξεσπάει ο εμφύλιος, αλλά το ΚΚΕ απτόητο, συνεχίζει το ίδιο τροπάριο για ανεξάρτητη Μακεδονία. Και βέβαια, κατά την προσφιλή του τακτική, ξαναγράφει την ιστορία. Έτσι, κατά το ΚΚΕ ο Παύλος Μελάς ήταν Έλληνας… κομιτατζής που «έσφιγγε τη θηλειά στον λαιμό του μακεδονικού λαού», ο οποίος «στέναξε κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 1 Μαρτίου 1947).

Τον Οκτώβριο του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη των συμμοριτών Παντελή Βαϊνά με τίτλο "Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες"στο οποίο τονιζόταν το εξής: "Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν' αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό". (Περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός", έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).

Ο Ζαχαριάδης έσπευσε να υπερθεματίσει το δημοσίευμα με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό - τεύχος 12, Δεκέμβριος 1948 - και έλεγε: "Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι' αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του" (σελ. 528).

Λίγο πριν την ήττα των συμμοριτών, η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε τον Ιανουάριο του 1949, στον Γράμμο, προπαγάνδιζε την απόσχιση της Μακεδονίας. Δείτε το ακριβές κείμενο της απόφασης:

Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ (Σ.Σ. ΔΣΕ ήταν ο “δημοκρατικός” στρατός των συμμοριτών) και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. (…) Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης.” ("Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 337-338).

Υπάρχει κάτι που χρειάζεται διευκρίνιση; Μεγαλοελλαδίτικες.. σοβινιστικές εκδηλώσεις ήταν η προσπάθεια της Ελλάδας να μην ακρωτηριαστεί!

Τον αντίκτυπο αυτής της απόφασης μεταφέρει η Έλλη Παππά, στέλεχος του ΚΚΕ, σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, και δημοσιογράφος του παράνομου Ριζοσπάστη:

«Βράδυ, με καλά κλεισμένα τα πορτοπαράθυρα, ακούγαμε τον σταθμό. Μετέδιδε τις αποφάσεις της Ολομέλειας. Ήμασταν προσηλωμένοι στο άκουσμά τους και ξαφνικά ήρθαν και η απόφαση για το μακεδονικό και η θέση για τη σλαβομακεδονική μειονότητα και η υπόσχεση για την παροχή αυτονομίας. Κι εγώ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την αντίδρασή μου. «Αυτή η απόφαση είναι καρμανιόλα για τον αγώνα και για τους αγωνιστές», είπα… Ποιες ανάγκες επέβαλαν μιαν απόφαση τόσο επικίνδυνη, και μάλιστα στις πιο κρίσιμες στιγμές του εμφυλίου πολέμου, δεν εξηγήθηκε ποτέ ικανοποιητικά… Πώς και γιατί το Κόμμα υιοθέτησε αυτή την άποψη στη διάρκεια του εμφύλιου σηκώνει κάποιες εξηγήσεις, έστω και απαράδεκτες. Το πώς τη διατηρούσε, και μάλιστα φανατικά, έως τη δεκαετία του ’60 είναι, για μένα τουλάχιστον, αίνιγμα που δεν μπόρεσα να λύσω.» (Έλλη Παππά: «Μαρτυρίες μιας διαδρομής»)

Στις 27 Μαρτίου του 1949 το ΚΚΕ ιδρύει την Κομμουνιστική Οργάνωση της Μακεδονίας του Αιγαίου (ΚΟΕΜ). Βρισκόντουσαν μια ανάσα πριν από την τελική τους ήττα, αλλά αυτοί εκεί το χαβά τους! Προσηλωμένοι στον στόχο τους για αφελληνισμό της Μακεδονίας!

Ας κάνουμε ένα χρονικό άλμα. Είναι 30 Ιουλίου 1963 στη Μόσχα. Απονέμεται στον τότε βουλευτή της ΕΔΑ, Μανώλη Γλέζο το «Βραβείο Ειρήνης Λένιν». Ένας Καναδός δημοσιογράφος, (χώρα στην οποία οι Μακεδονικές οργανώσεις είχαν ισχυρό λόμπυ) ρωτάει τον Γλέζο την άποψή του για το Μακεδονικό. Και ο συνεπής κομμουνιστής διατυπώνει την ελπίδα πως «τριμερείς βαλκανικές διαπραγματεύσεις θα επέτρεπαν εις δεδομένην στιγμήν την ίδρυσιν μιας αυτονόμου Μακεδονίας». Την είδηση μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων και φυσικά γίνεται μείζον θέμα. Ο Γλέζος στην αρχή προσπαθεί να το μαζέψει, μετά το διαψεύδει, όμως το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων επιμένει επιβεβαιώνοντας την είδηση με επίσημη απάντηση που έστειλε στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο Γλέζος και η ΕΔΑ απειλούν με μηνύσεις τις οποίες ουδέποτε κάνουν.

Εφημερίδα «Ελευθερία» (3-8-1963) - Δηλώσεις Μανώλη Γλέζου για Μακεδονία.

Έκανα αυτή τη μικρή ιστορική αναφορά, για να καταδείξω ότι η στάση του ΚΚΕ στο θέμα της Μακεδονίας δεν ήταν “αντεθνική” όπως συχνά χαρακτηρίζεται. Διότι αντεθνικός είναι κάποιος που στόχο έχει να πλήξει το έθνος. Δεν είχαν αυτή την πρόθεση οι κομμουνιστές. Το ελληνικό έθνος δεν τους ενδιέφερε καθόλου! Είτε υπήρχε είτε όχι, ένα και το αυτό! Ήταν και είναι υπήκοοι του παγκόσμιου κομμουνιστικού έθνους, το οποίο στην εποχή που αναφερόμαστε περιελάμβανε την ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της. Σοβιετικά βαλκάνια ήθελε η ΕΣΣΔ (με στόχο την έξοδό της Μεσόγειο); Το ίδιο ήθελαν κι αυτοί. Κι ας κόστιζε αυτό το σχέδιο ποτάμια ελληνικού αίματος. Παράπλευρες απώλειες στην πορεία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματικό της κοινωνίας.

Βέβαια, σήμερα, μαμά Σοβιετία δεν υπάρχει. Το παγκόσμιο προλεταρικό έθνος περιορίζεται στον Περισσό, στην Κουμουνδούρου, στη Β. Κορέα, στη Βενεζουέλα και (για λίγο ακόμα) στην Κούβα. Καταλαβαίνουν ότι δεν “τους παίρνει” να προπαγανδίζουν αποσχίσεις και να φτιάχνουν “σλαβομακεδόνικα τάγματα”. Όμως το δόγμα δεν άλλαξε. Ο κομμουνιστής δεν είναι πολίτης της χώρας του. Είναι πολίτης μιας προλεταριακής Ουτοπίας, για την οποία κράτη, έθνη, Μακεδονίες, Θράκες, Ελλάδες, Ευρώπες είναι απλώς εμπόδια. Γιατί κομμουνισμός δεν είναι πολιτική άποψη. Είναι θρησκεία. Κι ο πιστός της δεν ξέρει από ιστορικές εξελίξεις. Στέκεται μπροστά στα εικονίσματα του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν, του Ζαχαριάδη και λέει το αριστερό “πιστεύω”: Προσδοκώ ανάστασιν σοβιετιών και κομμουνισμό του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016,

Τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου του 1932 το κεντρικό άρθρο του Ριζοσπάστη είχε τίτλο: ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!

Είναι από αυτά τα ντοκουμέντα που προσπαθούν να ξεχάσουν οι μαρξιστές, αφού έχουν καταφέρει να κάνουν κι όλους τους άλλους να τα ξεχάσουν.

Θα μου πεις: και γιατί να μην τα ξεχάσουμε; Τι βοηθάει να ανασκαλεύεις τις ιστορίες του εθνικού διχασμού; Μαζί σου, σύντροφε. Αρκεί αυτές τις ιστορίες να τις ξέρουμε κανονικά, κι όχι μέσω της κομμουνιστικής προπαγάνδας, που ήταν μανούλα στο να τις γράφει ανάποδα. Θα τις ξεχάσουμε λοιπόν όταν τις μάθουμε σωστά. Και όταν αποφασίσουμε, δεξιοί και αριστεροί, ότι οι σφαγές δεν είναι τρόπος επίλυσης πολιτικών διαφορών.

Οι δεξιοί το έχουν αποφασίσει. Νομιμοποιώντας το ΚΚΕ, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, έδωσαν χέρι συμφιλίωσης, που θα μπορούσε να κλείσει το θέμα μόνιμα. Τι έκανε όμως το ΚΚΕ και οι θητεύσαντες στα μαρξιστικά του θρανία; Όχι μόνο δεν έχουν αποκηρύξει την πολιτική της λεπίδας, αλλά όπως έγραφα εδώ, την προβάλλουν ως διαχρονική θέση του κόμματος, ακόμα και σήμερα! Στα ΣΗΜΕΡΙΝΑ κείμενα του ΚΚΕ εδώ, υπάρχει η επίσημη θέση πως σε περίπτωση που η χώρα μας δεχθεί επίθεση, το ΚΚΕ θα ξαναξεκινήσει εμφύλιο, με στόχο την ολοκληρωτική ήττα της ΕΓΧΩΡΙΑΣ αστικής τάξης!

Και πώς να μην το υποστηρίζουν αυτό,  αφού ο προφήτης Λένιν έδωσε εντολή: "το εργατικό κίνημα της κάθε χώρας οφείλει να προτάξει την ήττα της δικής του κυβέρνησης, της δικής του πατρίδας στον πόλεμο"!!! (Λένιν, "Φιλοσοφικά Τετράδια").

Αυτή την ιδεολογία λοιπόν εξέφραζε ο τίτλος του Ριζοσπάστη του 1932. Κι ήταν συνεπής σε μια κομματική εμμονή που ξεκινάει από παλιά. Ας την παρακολουθήσουμε.

Τον Οκτώβριο του 1918 και με συμμετοχή Ελλήνων κομουνιστών, ιδρύθηκε στην Μόσχα η Ομοσπονδία Σοβιετικών Δημοκρατιών της Βαλκανικής με ιδρυτικά μέλη και έλληνες κομμουνιστές. Ο σκοπός της ήταν προφανής: η επέκταση της κομμουνιστικής επανάστασης στα Βαλκάνια και η προσάρτησή τους στην υπό διαμόρφωση, τότε, ΕΣΣΔ. Τον Ιανουάριο του 1920 μετονόμασαν αυτό το φανταστικό κράτος σε ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (ΒΚΟ). Στις πρώτες ενέργειές της, η ΒΚΟ έθεσε θέμα αυτονομίας της Μακεδονίας αναφερόμενη στις τρεις “Μακεδονίες”: του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου. Ο Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Κώστας Γεωργιάδης διαφωνεί. Το πειθήνιο στα κελεύσματα της Μόσχας ΚΚΕ τον καθαιρεί και τον διαγράφει! Δουλεύοντας σταθερά για την απόσχιση της Μακεδονίας, το ΚΚΕ υπερψηφίζει εισήγηση των Βούλγαρων συντρόφων, στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) που πραγματοποιήθηκε στην Μόσχα, η οποία έκανε λόγο για αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης. Στην Ελλάδα, στο Γ’ Συνέδριό του, τον Δεκέμβριο του 1924, επικυρώνει την απόφαση του 7ου συνεδρίου της ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ. (Σεπτέμβιος 1924) για “Ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας” και για «το δικαίωμα των προλετάριων της Μακεδονίας - Θράκης να αποκτήσουν πλήρη κοινωνική και εθνική ανεξαρτησία». Να μην ξενάμε ότι προϋπόθεση για συμμετοχή κομμουνιστικού κόμματος στην Κομιντέρν ήταν να αποδέχεται ως θέσφατα, χωρίς καμμία απολύτως αντίρρηση τις αποφάσεις της. Όποιος είχε διαφορετική άποψη ήταν “χαφιές του κεφαλαίου” και “προδότης του λαού”. Καθαιρείται ή εκτελείται.

Το επίσημο έντυπο του ΚΚΕ, η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», γράφει τον Οκτώβριο του 1924: “Το μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδος και της Βουλγαρίας, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων στα διάφορα κομμάτια της διαμελισμένης των πατρίδος προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης. Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη συνενώνει τον θρακικό λαό, που έχει κατατεμαχισθή σε τρία μέρη, από την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βουλγαρία.”!

Και προχωράει στην… ανάλυση της κατάστασης: “Από τον πόλεμο του 1912, ο Μακεδόνικος λαός έχασε την ενότητα του. Απελυτρώθη από τον Τούρκο αγά και βέη, διά να υποδουλωθή εις τους Έλληνας, Βουλγάρους και Σέρβους μεγαλέμπορους, βιομηχάνους και τσιφλικάδες, οι οποίοι εμοιράστηκαν μεταξύ τους τη Μακεδονία προς εκμετάλλευσιν.”

26 Νοεμβρίου με 3 Δεκεμβρίου 1924, γίνεται το 3ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το οποίο διαπιστώνει ότι «Η ντόπια μπουρζουαζία είναι εθνικός δυνάστης και καταπιεστής του μακεδονικού και θρακικού λαού», προτείνει να «συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη» και καταλήγει εντελώς επαναστατικά: Ζήτω η εργατοαγροτική επανάσταση της Βουλγαρίας! Ζήτω η εργατοαγροτική κυβέρνηση! Ζήτω η ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη! («Ριζοσπάστης», 14 Δεκεμβρίου 1924). Κορδάτος και Αποστολίδης διαφωνούν και φυσικά καθαιρούνται.

Είμαστε λίγο μετά την μικρασιατική καταστροφή και η κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου προσπαθεί να εγκαταστήσει στη Μακεδονία χιλιάδες ξεριζωμένους Έλληνες. Τι κάνει το ΚΚΕ; Καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι «με τον βίαιο εποικισμό της Μακεδονίας εξοντώνουν τον μακεδονικό λαό»!

Τον Νοέμβριο του 1931, η μαμά Σοβιετία καθαιρεί την εκλεγμένη ηγεσία του ΚΚΕ, και διορίζει αρχηγό του τον Νίκο Ζαχαριάδη. Του δίνει και σχέδιο πλεύσης: «Το Κόμμα οφείλει χωρίς αναβολή να διεξάγει τον αγώνα για το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης των εθνών, φτάνοντας και μέχρις αποχωρισμού, κατά της εθνικής καταπίεσης και του εκδιωγμού των Μακεδόνων και Τούρκων». Από κοντά κι ο Ριζοσπάστης.

Και για όποιον δεν κατάλαβε, το επαναλαμβάνει στις 6 Μαρτίου 1932:

“Η Ελλάδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό, που κατέκτησε διά της βίας ολόκληρες περιφέρειες κατοικημένες από άλλες εθνότητες (Μακεδονία, Θράκη) που τις καταπιέζει και τις υποβάλλει σε μια αποικιακή εκμετάλλευση”.

Μέχρι το 1935 οι Έλληνες κομμουνιστές επεδίωκαν με κάθε τρόπο την ανεξαρτησία της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα! Το Δεκέμβριο του 1935 έγινε το 6ο συνέδριο του ΚΚΕ με μία πρόσκαιρη κωλοτούμπα: η ανεξαρτησία έγινε “παραχώρηση ίσων δικαιωμάτων στις μειονότητες”. Όμως δεν παρέλειψαν να θυμίσουν ότι: “Η αλλαγή του συνθήματος κάθε άλλο παρά αδυνάτισμα της δουλειάς μας στη Μακεδονία και ανάμεσα στις εθνικές μειονότητες σημαίνει. Αντίθετα, επιβάλλεται να δυναμώσουν οι προσπάθειες μας για την εξασφάλιση στις μειονότητες πλέριων δικαιωμάτων. Το Κόμμα δεν παύει να διακηρύττει πως τελικά και οριστικά το μακεδονικό ζήτημα θα λυθεί αδελφικά μετά τη νίκη της Σοβιετικής εξουσίας στα Βαλκάνια που θα σκίσει τις άτιμες συνθήκες των ανταλλαγών των πληθυσμών και θα πάρει όλα τα πρακτικά μέτρα, ώστε να εξαλειφθούν οι ιμπεριαλιστικές τους αδικίες. Μόνον τότε ο Μακεδονικός Λαός θα βρει την πλέρια εθνική του αποκατάσταση.”

Ακόμα και το 1940 λίγο πριν η Ελλάδα μπει στον πόλεμο, ο φυλακισμένος στην Ακροναυπλία Παντελής Πουλιόπουλος, πρώτος Γ.Γ. του ΚΚΕ γράφει:

“Οι κομμουνιστές (…) δεν θ' αρνηθούνε την πραγματικότητα της εθνικής καταπίεσης μιας εθνότητας και τον πόθο της που υπάρχει στην καρδιά και στο μυαλό κάθε Μακεδόνα εργαζομένου ν' αποτινάξει μια μέρα τον εθνικό ζυγό. (…) Διακηρύττουν δυνατά από τώρα το δικαίωμά του να αυτοδιατεθεί μέχρι και του κρατικού αποχωρισμού του, αν τέτοια είναι η θέλησή του (…) και έτσι ετοιμάζουν από τώρα την αυριανή επαναστατική συμμαχία του κοινωνικού επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου με το εθνικό επαναστατικό κίνημα των Μακεδόνων κατά του κοινού εχθρού της βαλκανικής μπουρζουαζίας.”

Δεν μένουν στα λόγια. Το 1943, ενώ μαίνεται ο Β’ ΠΠ το ΚΚΕ σε συνεργασία με τον ΕΛΑΣ και τον… Τίτο ιδρύουν στην Καστοριά και τη Φλώρινα το Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Slavjano Мakedonski Narodno Osloboditelen Front) ή ΣΝΟΦ. Σκοπός του το “χτίσιμο” εθνικής σλαβομακεδονικής συνείδησης στους πληθυσμούς της ελληνικής Μακεδονίας, και η στρατολόγησή τους για τη δημιουργία μιας ενιαίας ανεξάρτητης Μακεδονίας την οποία ο Τίτο εποφθαλμιούσε θέλοντας να την ενσωματώσει στην μεταπολεμική Γιουγκοσλαβία. Ίδιες βλέψεις είχαν και οι Βούλγαροι. Έδιναν δηλαδή στο ΚΚΕ το τυράκι της ανεξάρτητης Μακεδονίας, δήθεν στο πλαίσιο μιας βαλκανικής κομμουνιστικής ομσπονδίας, για να το έχουν σύμμαχο και οι Βούλγαροι και οι Γιουγκοσλάβοι για τα δικά τους σχέδια. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ιωαννίδης, στις 12 Ιουλίου 1943, υπογράφει στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας, με τον αντιπρόσωπο του ΚΚΒ Δασκάλωφ, συμφωνία για κοινή προσπάθεια των δύο πλευρών για να αποσπασθεί η Μακεδονία από την Ελλάδα και να ενταχθεί στη ΒΚΟ! Από την άλλη η κομμουνιστική “Μακεδόνικη ταξιαρχία” που συγκροτείται στο τέλος του 1943, με συμμετοχή 850 Ελλήνων θέλει να προσαρτήσει την Ελληνική Μακεδονία στη Γιουγκοσλαβία!

Κατά… σύμπτωση η ίδρυση του ΣΝΟΦ συνέπεσε με τη δεύτερη σύνοδο του Αντιφασιστικού Συμβουλίου Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (A.V.N.O.J.) που αποφάσισε την ομοσπονδοποίηση της Γιουγκοσλαβίας και την ένταξη της Μακεδονίας σ’ αυτή.

Την ίδια εποχή διεισδύει στη Μακεδονία η ΟΧΡΑΝΑ, μια βουλγαρική αυτονομιστική οργάνωση με αρχηγό τον κομιτατζή Άντον Κάλτσεφ, που προσπαθεί να προσαρτήσει τη Μακεδονία στη Βουλγαρία. Ένα τμήμα του ΣΝΟΦ συνεργάζεται μαζί της. Φυσικά, εχθρός των ενωμένων Σνοφικών και των βούλγαρων κομιταζήδων είναι… ο ελληνικός πληθυσμός της Μακεδονίας. Τον οποίον κατασφάζουν. Περισσότεροι από 3000 Μακεδόνες πλήρωσαν με τη ζωή τους το όραμα του ΚΚΕ για ενιαία κομμουνιστική Μακεδονία.

Καθώς το 1944 ήταν εμφανές ότι η Γερμανία έχανε τον πόλεμο, στην ελληνική Μακεδονία ξεφυτρώνουν κάθε λογής “τάγματα” παραλλαγών του κομμουνισμού, που προσπαθούν να αποκτήσουν τα καθένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη για να το μεταπολεμικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών. Έτσι, στις 16 Ιουνίου 1944 ιδρύεται, με πρωτοβουλία του Μάρκου Βαφειάδη, σλαβομακεδονικό τάγμα στην Έδεσσα που υπάγεται στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ! Στις 2 Αυγούστου 1944, στο χωριό Χαλάρα (Pozdivista) της Καστοριάς, ιδρύεται το σλαβομακεδονικό τάγμα Φλώρινας-Καστοριάς, γνωστό ως Τάγμα Goce.

Τόσες πολλές ένοπλες ομάδες με σκοπό το πλιάτσικο της Μακεδονίας φυσικό είναι να ξεκινήσουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις, με όλη την “κουλτούρα” της αριστεράς: προκηρύξεις, αποκηρύξεις, ενέδρες, συλλήψεις, εκτελέσεις. Κάποιοι Ελασίτες αντιδρούν στην προσπάθεια βουλγαροποίησης της Μακεδονίας από το ΣΝΟΦ. Άλλοι επειδή τα εθνικά τους αντανακλαστικά ξύπνησαν, έστω και αργά, και άλλοι επειδή η βουλγαροποίηση ήταν αντίθετη στις οδηγίες της ΕΣΣΔ για ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος. Επιτίθενται στους μαχητές του ΣΝΟΦ και τους αναγκάζουν να φύγουν από τη Μακεδονία και βρουν καταφύγιο στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο.

Νικιέται τελικά ο άξονας, τελειώνει ο Β’ ΠΠ, φεύγουν οι Γερμανοί, ξεσπάει ο εμφύλιος, αλλά το ΚΚΕ απτόητο, συνεχίζει το ίδιο τροπάριο για ανεξάρτητη Μακεδονία. Και βέβαια, κατά την προσφιλή του τακτική, ξαναγράφει την ιστορία. Έτσι, κατά το ΚΚΕ ο Παύλος Μελάς ήταν Έλληνας… κομιτατζής που «έσφιγγε τη θηλειά στον λαιμό του μακεδονικού λαού», ο οποίος «στέναξε κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 1 Μαρτίου 1947).

Τον Οκτώβριο του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη των συμμοριτών Παντελή Βαϊνά με τίτλο "Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες"στο οποίο τονιζόταν το εξής: "Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν' αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό". (Περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός", έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).

Ο Ζαχαριάδης έσπευσε να υπερθεματίσει το δημοσίευμα με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό - τεύχος 12, Δεκέμβριος 1948 - και έλεγε: "Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι' αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του" (σελ. 528).

Λίγο πριν την ήττα των συμμοριτών, η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε τον Ιανουάριο του 1949, στον Γράμμο, προπαγάνδιζε την απόσχιση της Μακεδονίας. Δείτε το ακριβές κείμενο της απόφασης:

Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ (Σ.Σ. ΔΣΕ ήταν ο “δημοκρατικός” στρατός των συμμοριτών) και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. (…) Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης.” ("Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 337-338).

Υπάρχει κάτι που χρειάζεται διευκρίνιση; Μεγαλοελλαδίτικες.. σοβινιστικές εκδηλώσεις ήταν η προσπάθεια της Ελλάδας να μην ακρωτηριαστεί!

Τον αντίκτυπο αυτής της απόφασης μεταφέρει η Έλλη Παππά, στέλεχος του ΚΚΕ, σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, και δημοσιογράφος του παράνομου Ριζοσπάστη:

«Βράδυ, με καλά κλεισμένα τα πορτοπαράθυρα, ακούγαμε τον σταθμό. Μετέδιδε τις αποφάσεις της Ολομέλειας. Ήμασταν προσηλωμένοι στο άκουσμά τους και ξαφνικά ήρθαν και η απόφαση για το μακεδονικό και η θέση για τη σλαβομακεδονική μειονότητα και η υπόσχεση για την παροχή αυτονομίας. Κι εγώ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την αντίδρασή μου. «Αυτή η απόφαση είναι καρμανιόλα για τον αγώνα και για τους αγωνιστές», είπα… Ποιες ανάγκες επέβαλαν μιαν απόφαση τόσο επικίνδυνη, και μάλιστα στις πιο κρίσιμες στιγμές του εμφυλίου πολέμου, δεν εξηγήθηκε ποτέ ικανοποιητικά… Πώς και γιατί το Κόμμα υιοθέτησε αυτή την άποψη στη διάρκεια του εμφύλιου σηκώνει κάποιες εξηγήσεις, έστω και απαράδεκτες. Το πώς τη διατηρούσε, και μάλιστα φανατικά, έως τη δεκαετία του ’60 είναι, για μένα τουλάχιστον, αίνιγμα που δεν μπόρεσα να λύσω.» (Έλλη Παππά: «Μαρτυρίες μιας διαδρομής»)

Στις 27 Μαρτίου του 1949 το ΚΚΕ ιδρύει την Κομμουνιστική Οργάνωση της Μακεδονίας του Αιγαίου (ΚΟΕΜ). Βρισκόντουσαν μια ανάσα πριν από την τελική τους ήττα, αλλά αυτοί εκεί το χαβά τους! Προσηλωμένοι στον στόχο τους για αφελληνισμό της Μακεδονίας!

Ας κάνουμε ένα χρονικό άλμα. Είναι 30 Ιουλίου 1963 στη Μόσχα. Απονέμεται στον τότε βουλευτή της ΕΔΑ, Μανώλη Γλέζο το «Βραβείο Ειρήνης Λένιν». Ένας Καναδός δημοσιογράφος, (χώρα στην οποία οι Μακεδονικές οργανώσεις είχαν ισχυρό λόμπυ) ρωτάει τον Γλέζο την άποψή του για το Μακεδονικό. Και ο συνεπής κομμουνιστής διατυπώνει την ελπίδα πως «τριμερείς βαλκανικές διαπραγματεύσεις θα επέτρεπαν εις δεδομένην στιγμήν την ίδρυσιν μιας αυτονόμου Μακεδονίας». Την είδηση μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων και φυσικά γίνεται μείζον θέμα. Ο Γλέζος στην αρχή προσπαθεί να το μαζέψει, μετά το διαψεύδει, όμως το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων επιμένει επιβεβαιώνοντας την είδηση με επίσημη απάντηση που έστειλε στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο Γλέζος και η ΕΔΑ απειλούν με μηνύσεις τις οποίες ουδέποτε κάνουν.
,

Εφημερίδα «Ελευθερία» (3-8-1963) - Δηλώσεις Μανώλη Γλέζου για Μακεδονία.

Έκανα αυτή τη μικρή ιστορική αναφορά, για να καταδείξω ότι η στάση του ΚΚΕ στο θέμα της Μακεδονίας δεν ήταν “αντεθνική” όπως συχνά χαρακτηρίζεται. Διότι αντεθνικός είναι κάποιος που στόχο έχει να πλήξει το έθνος. Δεν είχαν αυτή την πρόθεση οι κομμουνιστές. Το ελληνικό έθνος δεν τους ενδιέφερε καθόλου! Είτε υπήρχε είτε όχι, ένα και το αυτό! Ήταν και είναι υπήκοοι του παγκόσμιου κομμουνιστικού έθνους, το οποίο στην εποχή που αναφερόμαστε περιελάμβανε την ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της. Σοβιετικά βαλκάνια ήθελε η ΕΣΣΔ (με στόχο την έξοδό της Μεσόγειο); Το ίδιο ήθελαν κι αυτοί. Κι ας κόστιζε αυτό το σχέδιο ποτάμια ελληνικού αίματος. Παράπλευρες απώλειες στην πορεία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματικό της κοινωνίας.

Βέβαια, σήμερα, μαμά Σοβιετία δεν υπάρχει. Το παγκόσμιο προλεταρικό έθνος περιορίζεται στον Περισσό, στην Κουμουνδούρου, στη Β. Κορέα, στη Βενεζουέλα και (για λίγο ακόμα) στην Κούβα. Καταλαβαίνουν ότι δεν “τους παίρνει” να προπαγανδίζουν αποσχίσεις και να φτιάχνουν “σλαβομακεδόνικα τάγματα”. Όμως το δόγμα δεν άλλαξε. Ο κομμουνιστής δεν είναι πολίτης της χώρας του. Είναι πολίτης μιας προλεταριακής Ουτοπίας, για την οποία κράτη, έθνη, Μακεδονίες, Θράκες, Ελλάδες, Ευρώπες είναι απλώς εμπόδια. Γιατί κομμουνισμός δεν είναι πολιτική άποψη. Είναι θρησκεία. Κι ο πιστός της δεν ξέρει από ιστορικές εξελίξεις. Στέκεται μπροστά στα εικονίσματα του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν, του Ζαχαριάδη και λέει το αριστερό “πιστεύω”: Προσδοκώ ανάστασιν σοβιετιών και κομμουνισμό του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.