Οι υποψήφιοι ...για υποψήφιοι

Μου έκανε εντύπωση πόσοι από το Τοπικό ΠΑΣΟΚ εκδήλωσαν ενδιαφέρον να γίνουν υποψήφιοι Δήμαρχοι. Χαρούλα, Δάσκαλος, Μαρκούλης, Καραβασίλης. Και όχι μόνο αυτό. Το έκαναν επιθετικά όπως θα άρμοζε στα παιδιά της δεκαετίας του ’80 που είχαν, καθ’ όπως λέει και ο Κούντερα, καβαλήσει στη ράχη της Ιστορίας, και φώναζαν ντεεεε  θα συμπλήρωνα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να δικαιολογήσω τον τσαμπουκά τους. Ένα κόμμα 5,5% είσαι ρε φίλε. 5,5/4= 1,375%. Ούτε Δημοτικός Σύμβουλος βγαίνεις. Από την άλλη το δεύτερο, δημοσκοπικά, κόμμα έχει χαμηλό προφιλ. Όσοι θέλουν να δηλώσουν υποψήφιοι το κάνουν με υπαινιγμούς. Σχεδόν με συστολή θα έλεγε κανείς. Όσο για το πρώτο κόμμα, στα gallop πάντα, αυτοί είναι που δεν ακούγονται πουθενά. 

Ζορίστηκα, είναι αλήθεια, να δώσω εξηγήσεις. Το πρώτο στοιχείο είναι το Δημοτικό αλλά και το περιφερειακό συμβούλιο. Κανείς από τα στελέχη τους δεν αποστατεί. Στην Βέροια μόνον ένας δήλωσε χλιαρά ότι θα απέχει των διαδικασιών ή κάτι τέτοιο. Περίπου το ίδιο συμβαίνει και στο περιφερειακό. Από την άλλη όσα στελέχη την έκαναν για ΣΥΡΙΖΑ έφυγαν με κατεβασμένα αυτιά. Κάτι δεν «με καλύπτει ο χώρος»  κάτι « ας μείνω για λίγο έξω» έδειξαν την άλλη όψη του πράγματος. 

Τελικά η εξήγηση είναι πολύ απλή. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν φεύγουν από εκεί γιατί δεν τους θέλει κανένας. Έτσι μένουν αναγκαστικά. Βρίσκονται, στηρίζονται μεταξύ τους , πείθει ο ένας τον  άλλον ότι δεν είναι δα και τόσο τραγικά  τα πράγματα και εν τέλει συντηρούν την φαντασίωσή τους. Εξ ου και ο τσαμπουκάς. 

Εκτός από την συμπάθειά του, τι άλλο να τους δώσει κανείς; 

ΥΓ.: Τώρα γιατί η σοκολάτα. Ναι. Είναι ο άλλος τρόπος να αντιμετωπίσεις την κατάθλιψη. Ο πρώτος είναι η ιδρυματοποίηση  μέσα σε ένα  μηχανισμό ενός κόμματος χωρίς οπαδούς.