Αυτές οι ιδέες είχαν αξία και προοπτική όταν μιλούσα για αυτές γύρω στα τέλη της 10ετίας του '80 κι αρχές της 10ετίας του '90. Για όλα όσα λέγονται τώρα, δήθεν σαν καινούργια, υπάρχει ο Νόμος 2.000 του 1992 στου οποίου την πολυσέλιδη Εισηγητική Εκθεση, που είχα γράψει ο ίδιος, υπάρχει πλήρης αναφορά της σημασίας, των στόχων και της αναγκαιότητας των ιδιωτικοποιήσεων. Τότε βέβαια. Στη χώρα όμως της μαζικής οπισθοδρόμησης στην οποία ζούμε τώρα αρχίζουν να ανακαλύπτουν, κάτω από την πίεση των Ευρωπαίων βέβαια (που κι' αυτοί είναι βαθιά κρατιστές) την σημασία των ιδιωτικοποιήσεων. Που όμως ακόμη και τώρα δεν τολμούν να τις πούν με το όνομά τους και τις αποκαλούν "αποκρατικοποιήσεις". Για να μην υποβαθμισθέι και χαθεί η έννοια του "κράτους", πιθανώς.
Δεν έχουν σήμερα τόση σημασία, διότι πλέον ιδιωτικοποιούνται - η έχουν ήδη περάσει σε ιδιώτες - σε όλη την Υφήλιο περίπου τα πάντα. Μόνο σε παραπληγικές χώρες ο δημόσιος τομέα εξακολουθεί να διαφεντεύει την οικονομία, και να τα κάνει θάλασσα βέβαια (βλ. Γαλλία λ.χ.). Το αποτέλεσμα είναι η ζήτηση να έχει δραστικά καμφθεί, οι τιμές για τις πωλήσεις κρατικής περιουσίας να μην είναι πλέον αυτές που ήσαν στο παρελθόν και, λόγω κυρίως οικονομικής κρίσης, αυτά που προσέβλεπε μιά χώρα να εξασφαλίσει από το πέρασμα στον ιδιωτικο τομέα και την εισαγωγή ανταγωνισμού σε τομείς οικονομικής / κρατικής δραστηριότητας (Φόροι, αύξηση απασχόλησης κλπ) να είναι πλέον περιορισμένα. Σήμερα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία για την ανάπτυξη και την προσέλκυση επενδύσεων πολιτικές μείωσης φορολογικών συντελεστών, κατάργησης διοικητικών παρεμβάσεων στην οικονομία (deregulation), δραστικής μείωσης γραφειοκρατικών διδαδικασιών και κατάργησης κρατικών φορέων. Είναι λάθος το επιχείρημα πως αν μιά κρατική επιχείρηση είναι κερδοφόρα δεν την πουλάμε. Αντίθετα, αυτην πουλάμε, γιατί μόνο για αυτήν θα ενδιαφερθούν αγοραστές και θα καταθέσουν χρήμα.
Να σημειώσω πως νευραλγική σημασία για την οικονομία της χώρας είναι η εξασφάλιση πόρων από το κόστος του δημοσίου για την ενίσχυση της ιδιωτικής οικονομίας. Για κάθε μία θέση εργασίας που "σώζεται" στο δημόσιο χάνονται περίπου τρείς στον ιδιωτικό τομέα. Ουδείς όμως δείχνει να νοιάζεται για τον κόσμο που μένει άνεργος στον ιδιωτικό τομέα. Μόνο τις συντεχνίες του δημοσίου προστατεύει το πολιτικό σύστημα.
Στις περιπτώσεις που δεν υπάρχουν αγοραστές για επιχειρήσεις του κράτους που είναι μάλιστα ζημιογόνες, είναι προτιμότερη η κήρυξή τους σε πτώχευση και - αν δεν πρόκειται να αποδόσει ουσιαστικό τίμημα η εκποίηση των περιουσιακών τους στοιχείων - η απόδοσή τους στους εργαζόμενους για να την τρέξουν πλέον αυτοί σαν ιδιωτες, με αρχικό κεφάλαιο τις αποζημιώσεις τους.
Η πρόβλεψη αυτή υπάρχει στον Ν. 2000/1992 όπως και η δυνατότητα κατάργησης η συγχώνευσης του όποιου δημόσιου φορέα η οργανισμιού. Ολες λοιπόν οι σχετικές κουβέντες για νέους νόμους, μελέτες κλπ είναι εκ του πονηρού. Οταν κάποιος δεν θέλει να μαγειρέψει, ένα μήνα κοσκινίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!