Το ρηθέν ήταν του Σεφέρη. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν «όπου
κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Βέβαια οι κακεντρεχείς ισχυρίζονται ότι ο
Σεφέρης δεν μπορούσε να πει ρο και έλεγε γο και πως μάλλον κάτι άλλο εννοούσε ο
ποιητής. Ας μείνουμε όμως στο μπάζωμα.
Χθες Κυριακή τεστάρησα το γέρικό μου σώμα. Έφυγα από Βέροια
πήγα Κουμανίτσι, συνέχισα το χωματόδρομο ανέβηκα στα 900m υψόμετρο μετά
κατέβηκα από την διαδρομή που κάνουν οι μοτοκροσίστες (είναι να τους θαυμάζει
πραγματικά), βρέθηκα σε μια πίστα μότο-κρος για να βγω μέσα από ένα δάσος δρυός
στον δρόμο Βέροια Κουμαριά. Έκλεισα την διαδρομή κατεβαίνοντας με τα πόδια, φυσικά, στη Βέροια. 25 Κm ορεινής,
ημιορεινής και λίγο αστικής διαδρομής σε 7 ώρες είναι καλά για έναν σχεδόν
εξηντάχρονο.
Δίπλα στην πίστα του μότο-κρος είδα μπάζα. Ναι μπάζα. Στη
μέση του πουθενά. Δείτε την φωτογραφία. Αναφέρω πως λύση υπάρχει και σιγά σιγά
θα υλοποιηθεί. Όχι φυσικά επειδή θα μας κάνουν το χατίρι αλλά γιατί τώρα πια
στο παιχνίδι της διαχείρισης απορριμμάτων εκσκαφών και καθαιρέσεων μπήκαν κι άλλοι παίχτες.
Παίχτες που οφείλουν να κερδίζουν χρήματα από την
δραστηριότητα αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!