Μηδενίσαμε;

Ακούω συχνά λόγια περί επανεκκίνησης της οικονομίας. Ακούω μηδενίσαμε, ακούω ανάπτυξη ακούω κι ένα σωρό άλλα. Η αλήθεια είναι ότι όλα ακούγονται ενθαρρυντικά όπως περίπου εμψυχωτικά ακούγονται τα λόγια ναυαγών προς ναυαγούς. Εδώ και τρία χρόνια δεν κάναμε και τίποτε για να σηκώσουμε κεφάλι. Ξέραμε τι μας έφταιγε αλλά δυστυχώς η αδράνειά η δειλία και η ραθυμία μας μας οδήγησαν και συνεχίζουν να μας οδηγούν στην καταστροφή.

Είχαμε αναμφίβολα ένα τεράστιο χρέος και φυσικά όλες τις προϋποθέσεις να συνεχίσουμε να το αυξάνουμε. Είχαμε δηλαδή ένα τεράστιο κράτος, ένα πολιτικό σύστημα που εξαγόραζε τους πολίτες του χρησιμοποιώντας και καταστρέφοντας την κρατική μηχανή και πολίτες που είχαν εθιστεί σ’ αυτήν την βρώμικη και παρακμιακή κατάσταση. Είχαμε 750.000 δημόσιους υπαλλήλους. Είχαμε ασφαλιστικά ταμεία που συνταξιοδοτούσαν ανθρώπους με σχέση συνταξιούχων προς συνεισφερόντων που μερικές φορές έφτανε τα 1/1,75 με διεθνές όριο βιωσιμότητας 1/5. Είχαμε μια τεράστια συμμετοχή του δημόσιου τομέα στην οικονομία.

Μετά την κρίση

Όταν σταμάτησαν να μας δανείζουν τότε οφείλαμε να δούμε το πρόβλημα στα μάτια. Να δούμε ότι διατηρούσαμε 50% παραπάνω δημόσιους υπαλλήλους, ότι παίρναμε συντάξεις πολύ πάνω από τις εισφορές και ότι φυσικά είχαμε ένα επίπεδο μισθών πολύ μεγαλύτερο από την παραγωγικότητά μας. Η ηγεσία μας προσπάθησε. Έκανε ότι προσπάθησε. Απέλυσε τους stagiers (οι οποίοι κάποια στιγμή τράβηξαν σημαντικό κουπί σε σχέση με το παραγόμενο διοικητικό έργο), ενθάρρυνε τις αποχωρήσεις και μείωσε συντάξεις και μισθούς. Τελικά οι προσπάθειες απεδείχθησαν ανεπαρκείς. Έτσι κάποια στιγμή με την δικαιολογία της περικοπής του χρέους κατάσχεσαν τα αποθεματικά των ταμείων (όποια ταμεία είχαν) και μείωσαν κι άλλο μισθούς. Φυσικά αντέδρασαν σφοδρά στην αποδοχή της απλής αλήθειας ότι έπρεπε να απολύσουν προσωπικό από το Δημόσιο και φυσικά να κάνουν ένα αποδοτικό σύστημα αξιολόγησης όσων απομείνουν στο δημόσιο. Βέβαια έκαναν και μερικές ιδιωτικοποιήσεις αλλά  και αυτές λίγες. Προχώρησαν στην αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα μειώνοντας ΔΟΥ, συγχώνευσαν σχολεία, έκλεισαν πανεπιστημιακές σχολές, αναδιοργανώνουν την άμυνα, την δικαιοσύνη και την τοπική αυτοδιοίκηση. Παρόλα αυτά οι επεμβάσεις ήταν άτολμες με συχνές οπισθοδρομήσεις και παλινωδίες. Είναι και ο «συνδικαλισμός» Δημάρχων, δασκάλων, Γονέων δικαστών και κάθε είδους ομάδας που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχε ευνοηθεί από το προηγούμενο ράθυμο και σπάταλο κλίμα.

Τα ασφαλιστικά ταμεία

Τώρα πια πρέπει να δούμε το πρόβλημα κατάματα. Τέσσερα χρόνια κρίσης είναι πολλά σε μερικούς άρχισε να αρέσει κιόλας. Λοιπόν. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Δεν υπάρχουν αποθεματικά στα ασφαλιστικά ταμεία. Μια εποχή έληξε. Η σημερινή αντιμετώπιση ήταν αύξηση των εισφορών. Η αύξηση των εισφορών, που γίνεται για να συνταξιοδοτηθούν αυτοί που δεν δουλεύουν αυξάνει το κόστος της εργασίας. Η αύξηση του κόστους της εργασίας αυξάνει μοιραία και την ανεργία. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί πρέπει να αυξάνονται οι εισφορές ενός νέου μηχανικού για να πάρει σύνταξη έστω και 1400€ ο αντίστοιχος συνταξιούχος. Πριν δυο τρία χρόνια τα 1400€ ήσαν 2500€! Επανεκκίνηση σημαίνει εν προκειμένω διάλυση του ταμείου που παλιά λεγόταν ΤΣΜΕΔΕ και σήμερα ΕΤΑΑ και κτίσιμο ενός ασφαλιστικού συστήματος ατομικών λογαριασμών. Όσα έδωσες θα πάρεις και ανά πάσα στιγμή να γνωρίζεις πόσα έδωσες, που επενδύθηκαν και ποιες ήσαν οι αποδώσεις τους. Αυτοί που δεν θα ασφαλισθούν θα παίρνουν μια εθνική σύνταξη. Πόσα; Σήμερα το κράτος εγγυάται 360€. Αύριο, αν τα πράγματα πάνε καλύτερα λίγο παραπάνω. Αν πάνε χειρότερα λίγο παρακάτω. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο ενός πραγματικού μηδενισμού.

Ο ελάχιστος μισθός

Η δεύτερη προσπάθεια είναι ο ελάχιστος μισθός. Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι ο ελάχιστος μισθός δεν είναι παρά το τείχος μεταξύ των ανέργων και των εργαζομένων. Όσο πιο χαμηλός τόσο πιο εύκολα οι άνεργοι γίνονται εργαζόμενοι. Εργαζόμενοι με μικρότερες αμοιβές αλλά εργαζόμενοι. Σε μια κοινωνία και ένα κράτος που πιπιλάει την επανεκκίνηση η λύση είναι η κατάργηση του ελάχιστου μισθού. Αν βέβαια αυτό φαίνεται ότι θα πυροδοτήσει συγκρούσεις και θα καταστρέψει την εργασιακή ειρήνη σε όσες επιχειρήσεις είναι ακόμη ζωντανές, υπάρχει λύση. Ελεύθερες βιομηχανικές περιοχές. Δηλαδή περιοχές στις οποίες εκτός των άλλων το ημερομίσθιο θα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Πόσες; Όσο το δυνατόν περισσότερες.

Μικρότερο κράτος

Η τρίτη προσπάθεια είναι η απόλυση 150.000 δημόσιων υπαλλήλων του στενού δημόσιου τομέα τουλάχιστον με έναν μηχανισμό συρρίκνωσης και περιορισμού των κρατικών αρμοδιοτήτων που θα μειώσει κι άλλο τον  ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η απόλυση οφείλει να γίνει με τον απλό και ευθύ τρόπο της αξιολόγησης. Τα κατάφερες παραμένεις δεν τα κατάφερες φεύγεις. Τρόποι για να γίνει η αξιολόγηση δίκαια και αποδοτικά είναι ένας συνδυασμός δημόσιων ελεγκτών και ιδιωτικών επιχειρήσεων ελέγχου.  

Ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση

Η τέταρτη προσπάθεια η ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση με ταυτόχρονο σπάσιμο των μονοπωλιακών καταστάσεων.

Τα παραπάνω λέγονται μηδενισμός κι επανεκκίνηση. Οτιδήποτε άλλο είναι μισόλογα.