Το βασικό συστατικό της ανασυγκρότησης, είτε αυτή σχετίζεται με λαό, με επιχείρηση ή οικογένεια είναι η αυτοπεποίθηση. Αν πιστέψεις στον εαυτό σου ανακάμπτεις οικονομικά, ψυχικά και βιολογικά. Για το τελευταίο ρωτήστε τους γιατρούς. Ρωτήστε τους πόσο σημαντικό θεωρούν το ηθικό των ασθενών τους για την θεραπεία τους.
Την Τετάρτη 14/03/12 στο Δημοτικό Συμβούλιο της Βέροιας εμφανίσθηκαν κάποιοι αγρότες, εκπροσωπώντας κάποια «αυθόρμητη κίνηση» ζητώντας από το Δημοτικό Συμβούλιο να τους συμπαρασταθεί με ψήφισμα το οποίο ζητούσε από το κράτος να μειώσει την εγγυητική για κάθε μετακλητό αλλοδαπό εργάτη γης. Το ποσό ήταν 1000 € ετήσια, τώρα είναι 500 € ετήσια και αυτοί ζητούσαν ακόμη μικρότερο. Στην ερώτηση γιατί δεν προσλαμβάνουν Έλληνες που έχουν, τώρα πια, πραγματική ανάγκη από δουλειά η απάντηση ήταν πως οι Έλληνες είναι αναξιόπιστοι και πως φοβόντουσαν ότι στη μέση της σαιζόν θα τους εγκατέλειπαν.
Ο ισχυρισμός στην αρχή με εξόργισε. Μετά από σκέψη είδα ότι οι άνθρωποι είχαν το δίκαιο τους. Η οικονομική κρίση είναι και κρίση εμπιστοσύνης. Των πολιτών προς το κράτος, του κράτους προς τους πολίτες και των πολιτών μεταξύ τους. Των εργοδοτών απέναντι στους εργαζόμενους και αντίστροφα. Το τελευταίο γιατί δεν συνειδητοποιήσαμε μια βασική αρχή: Ότι η διατίμηση προκαλεί σπανιότητα και η αγορά εργασίας δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Σήμερα χωρίς τις στρεβλώσεις που παρήγαγε για δεκαετίες ο κρατικός δανεισμός ο παραπάνω κανόνας εμφανίζεται σαν ένα σοκ ανεργίας. Το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να πουλά ψευδαισθήσεις κρατώντας τεχνητά θεσμοθετημένα κατώτερα ημερομίσθια (διατιμώντας δηλαδή την εργασία) όχι μόνον εντείνει την ανεργία αλλά και τροφοδοτεί την κρίση εμπιστοσύνης.
Γυρνώντας πίσω στους αγρότες που ζητούσαν επιδότηση εισαγωγής αλλοδαπών εργατών αντιλαμβανόμαστε το κίνητρό τους: Οι αλλοδαποί δεν ξέρουν από κατώτερο ημερομίσθιο. Ξέρουν ότι το παιχνίδι το παίζει η προσφορά και η ζήτηση. Από την άλλη πάλι η Αθήνα είναι γεμάτη άστεγους και άνεργους ανθρώπους. Άτομα σαν και μένα (και σένα αναγνώστη μου) που έτυχε να τους βρει η κρίση με υποχρεώσεις. Το να νοιαστώ γι αυτούς είναι σαν να νοιάζομαι για τον εαυτό μου.
Έτσι σκέφτηκα τι θα έλεγα εγώ αν ήμουν Δημοτικός σύμβουλος. Μα τι άλλο από το να επικοινωνήσουμε με τον Δήμο των Αθηναίων, να βρούμε ανθρώπους που βρέθηκαν από την συγκυρία άνεργοι ή ακόμη και άστεγοι και να τους καλέσουμε να δουλέψουν στα χωράφια μας. Να τους εξηγήσουμε φυσικά ότι εδώ δεν έχει ούτε κατώτερα ημερομίσθια ούτε ένσημα αλλά έχει απλά δουλειά. Πιστεύω ότι θα βολευόμασταν όλοι. Ας μην ξεχνάμε αυτό ότι το ξανάκαναν οι παππούδες μας το καλοκαίρι του ‘41 όταν έπρεπε οι κάτοικοι της πρωτεύουσας να γλυτώσουν την πείνα. Το κάνουμε και σήμερα όταν οι παραγωγοί σπάζουν το φράγμα του εμπορικού κυκλώματος και διαθέτουν τα προϊόντα τους απ’ ευθείας στους αστικούς πληθυσμούς σε προσιτές τιμές.
Ας μην κρυβόμαστε. Από εδώ και πέρα όλα όσα καταναλώνουμε πρέπει να τα παράγουμε εμείς. Την τροφή μας, τα ρούχα μας, τα σπίτια μας, τα όπλα μας. Κι αν πιστέψουμε αυτά που έλεγε ο Χαλίλ Γκιμπράν πριν ογδόντα χρόνια ίσως αυτός είναι και ο δρόμος να πάψουμε να είμαστε αξιολύπητοι.
Μένει τώρα να δούμε πως αντέδρασε το Δημοτικό συμβούλιο της πόλης μου. Τριάντα πέντε περίπου ψήφισαν να ζητηθεί από την κεντρική διοίκηση να ενθαρρυνθεί η πρόσκληση αλλοδαπών. Έξι ή επτά ψήφισαν λευκό και μόλις ένας κατά. Ακόμη και αυτός όταν χρειάστηκε να εξηγήσει την ψήφο του εκφώνησε ένα σκόπιμα ακατάληπτο λογύδριο. Όταν τον ρώτησα γιατί αυτό και όχι μερικές καθαρές κουβέντες μου απάντησε πως έτσι έπρεπε να πράξει ως «πολιτικός»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!