Θα μιλήσουμε σοβαρά για τη Χρυσή Αυγή;

Του Θάνου Τζήμερου 

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχουμε έναν πάγιο τρόπο να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα: σφυρίζουμε αδιάφορα. Όταν διογκώνονται, κάνουμε ότι κοιμόμαστε. Κι όταν πια γιγαντωθούν τόσο πολύ, που κοντεύουν να μας πνίξουν, αρχίζουμε τα ξόρκια και τις κατάρες.

Το ίδιο κάναμε και με τη Χρυσή Αυγή. Μέχρι το 2012, η Χρυσή Αυγή ήταν ένα εντελώς περιθωριακό κόμμα που στις εκλογές έπαιρνε ποσοστά ιχνοστοιχείων, με αρχηγό έναν θιασώτη του ολοκληρωτισμού, που τον ήξεραν στην εθνικιστική πιάτσα από τη δεκαετία του ’70. Μετά από 23 χρόνια δράσης του αρχηγού και αρκετά πάρε-δώσε με δικαστήρια και φυλακές, στις εκλογές του 1996, απέσπασε το αστείο ποσοστό του 0,07%. Πέρασαν άλλα 13 χρόνια με απανωτά ρατσιστικά σόου για να "καταφέρει” το μη ανιχνεύσιμο ποσοστό του 1996 να το κάνει λίγο μεγαλύτερο αλλά επίσης μη ανιχνεύσιμο το 2009: 0,29% που αντιστοιχεί σε 19.624 ψήφους πανελληνίως. 

Και ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ! Μέσα σε τρία χρόνια η Χρυσή Αυγή εκτινάχτηκε σχεδόν στο 7% μπαίνοντας στη Βουλή, με 21 βουλευτές τον Μάιο του 2012 και με 18 τον Ιούνιο. Τι συνέβη; Εκτίμησε ξαφνικά ο κόσμος την επιπέδου νηπιαγωγείου πολιτική της σκέψη, το κωμικό πρόγραμμά της, το δυστοπικό όραμά της για τη χώρα; Όχι βέβαια! Ούτε καν τα διάβασε. Η Χρυσή Αυγή έκανε δύο απλά πράγματα: κεφαλαιοποίησε πολιτικά τον θυμό των ανθρώπων της κρίσης, καταλαμβάνοντας το κενό που δημιούργησε η απόσυρση του κράτους δικαίου από την καθημερινότητα των πολιτών και αξιοποίησε με απλουστευτική, αλλά εύληπτη από το πόπολο μέθοδο, την αντιστροφή αιτίου – αποτελέσματος που λανσάρισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την ελληνική κρίση: ευθύνεται το μνημόνιο και οι "άλλοι”. 

Να μην ξεχνάμε ότι το κράτος δικαίου είναι μια εντελώς πρόσφατη ανακάλυψη στην ανθρώπινη ιστορία. Για χιλιάδες χρόνια, το είδος μας έλυνε τις διαφορές του όπως όλα τα ζώα της φύσης: με αυτοδικία. Το κράτος δικαίου είπε στον πολίτη, ειδικά στον αδύναμο, "θα τιμωρήσω εγώ για λογαριασμό σου αυτόν που σε αδίκησε – εμπιστεύσου με”. Άρα, αυτονόητη προϋπόθεση για να λειτουργεί το κράτος δικαίου είναι η τιμωρία της παραβατικότητας. Όταν αυτό δεν ισχύει, ο άνθρωπος πολύ εύκολα ξαναγυρνάει στην "παραδοσιακή” μέθοδο: "θα σε πλακώσω στο ξύλο”. Αυτό έκανε η Χρυσή Αυγή, δίνοντας ηθικοφανές διέξοδο και στην τεστοστερόνη που λίμναζε άπραγη στα μούσκουλα των λαϊκών νέων που ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια.

Το περίεργο είναι πως όταν η Χρυσή Αυγή άρχισε να πλακώνει στο ξύλο, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, από όλες τις κοινωνικοοικονομικές τάξεις, αναφώνησαν με ανακούφιση: επιτέλους! Το γιατί το έκαναν αυτό, το εξηγεί πολύ καλά η παρακάτω πραγματική ιστορία.

Γύρισε ο ιδιοκτήτης από το εξωτερικό και βρήκε στο σπίτι του να μένουν άλλοι! Κάποιες "αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες” το είχαν διαρρήξει, είχαν κάνει κατάληψη και είχαν στρογγυλοεγκατασταθεί σαν κύριοι! Άραζαν στο καθιστικό του, μαγείρευαν στην κουζίνα του, κοιμόντουσαν στην κρεβατοκάμαρά του! Τι θα περίμενες να προβλέπει το κράτος δικαίου, σ΄ αυτή την περίπτωση; Να πας στην αστυνομία, μαζί με το συμβόλαιο αγοράς ή το ενοικιαστήριο, να αποδείξεις ότι το σπίτι είναι δικό σου και σε 5 λεπτά να έρθει η αστυνομία να συλλάβει τους καταληψίες και να τους πάει αυτόφωρο. Να δικαστούν την άλλη μέρα το πρωί και να παν κατευθείαν φυλακή. Να σου επιδικασθεί επίσης αποζημίωση για όσες φθορές έχουν προκαλέσει. Υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος στον κόσμο που να σκέφτεται κάτι άλλο; Κι όμως! Το ελληνικό κράτος "δικαίου” σού λέει: "Δεν ξέρουμε αν είσαι εσύ ο ιδιοκτήτης. Το αστυνομικό όργανο δεν μπορεί να το διαπιστώσει. Πρέπει να τους κάνεις μήνυση για διατάραξη οικιακής ειρήνης για να αποφασίσει το δικαστήριο σε ποιον ανήκει το σπίτι!” Πότε θα αποφασίσει; Όταν ορισθεί δικάσιμος. Σε κανέναν χρόνο αν είσαι τυχερός, μπορεί και παραπάνω. Δηλαδή: πήγαινε να ζήσεις σε ξενοδοχείο, με όλα τα πράγματά σου στη διάθεση των καταληψιών (αν σ’ αφήσουν να πάρεις κανένα σώβρακο να πεις κι ευχαριστώ), κάνε μήνυση πληρώνοντας παράβολα, δικηγόρους κ.λπ. - και περίμενε μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση και να εκδοθεί εισαγγελική παραγγελία εκκένωσης! Και τελειώσαμε εκεί; Όχι! Διότι μετά θα πρέπει κάποιος να τους πετάξει έξω. Ποιος; Η αστυνομία; Ξέρεις πόσες παραγγελίες εκκένωσης έχουν εκδόσει εισαγγελείς, αλλά δεν έγινε τίποτε διότι έπεφτε τηλέφωνο από το υπουργείο: "αφήστε τα τα παιδιά”; Μπορεί να περιμένεις και χρόνια. Οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων στο Νομισματοκοπείο στο Χαλάνδρι ήδη έκλεισαν τρεις δεκαετίες περιμένοντας. 

Ο άνθρωπος της ιστορίας μας δεν τα ήξερε όλα αυτά. Τα άκουσε από τον αξιωματικό υπηρεσίας, όταν πήγε αλλόφρων στο τμήμα να καταγγείλει την κατάληψη. Κόντεψε να μείνει στο τόπο. Ευτυχώς, το μυαλό του λειτούργησε "παράνομα”. Πήρε τηλέφωνο τη Χρυσή Αυγή, που έστειλε κάτι νταβραντισμένα αγοράκια, που πλάκωσαν στο ξύλο τους καταληψίες και τους πέταξαν έξω εν τω άμα. Εσύ τι θα έκανες, αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα στον "νόμιμο" και στον "παράνομο" τρόπο;

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα εξοστράκισε τη θεμελιώδη έννοια του κράτους δικαίου: την ΤΙΜΩΡΙΑ. Μολυσμένη από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, επινόησε του κόσμου τα ελαφρυντικά για την παραβατικότητα, του κόσμου τα επιβαρυντικά για την ιδιοκτησία και δαιμονοποίησε την τιμωρία ως εκδήλωση κρατικού αυταρχισμού. Κι επειδή κατά την αριστερή θεολογία οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως καλοί, αλλά κακούς τους κάνει ο καπιταλισμός, επικράτησε στο σωφρονιστικό μας σύστημα η αντίληψη για ποινές – χάδια και για δεύτερη, τρίτη και όγδοη ευκαιρία ακόμα και σε εκτελεστές συμβολαίων θανάτου, που κάποτε, δεν μπορεί, θα γίνουν νομοταγείς, φιλήσυχοι πολίτες και θα πιάσουν δουλειά σε ταμείο σουπερμάρκετ. Η φράση "όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια" που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τους χουντικούς, δεν ακούστηκε ποτέ ξανά στο ποινικό δίκαιο, ακόμα και για ανθρωπόμορφα τέρατα, πολλάκις ισοβίτες, οι οποίοι σε 15, άντε 19 το πολύ, χρόνια κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Ένα είδος, μάλιστα, παραβατικότητας το θέσαμε παγίως υπεράνω του νόμου. Το κομματικό έγκλημα όχι απλώς δεν τιμωρείται αλλά δεν καταδεικνύεται καν ως έγκλημα. Πότε τιμωρήθηκε το ΚΚΕ που δεν δέχεται έλεγχο στα οικονομικά του; Πότε τιμωρήθηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την άφρονα - με δανεικά κι αγύριστα –διαχείριση των κομματικών οικονομικών τους; Πότε κόμμα ή πολιτικός διώχθηκαν αυτεπαγγέλτως από τη Δικαιοσύνη για αφισορρύπανση όπως προβλέπει ο Π.Κ.; Πότε κλείστηκαν στη φυλακή οι πράσινοι, κόκκινοι και μπλε συνδικαλιστές που απέκλειαν δρόμους και λιμάνια περίπου ως ετήσιο έθιμο ενταγμένο σε μια α λα γκρέκα διακομματική κουλτούρα επαναστατικής γυμναστικής; Πότε διώχθηκαν όσοι έδιναν πολιτική κάλυψη, όταν δεν συμμετείχαν, στις δεκάδες συμμορίες που καταπατούσαν δημόσιες εκτάσεις και έκτιζαν αυθαίρετα σε δάση, αιγιαλούς και ρέματα, παρά τους δεκάδες νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος που τα κήρυσσαν όλα αυτά κατεδαφιστέα;

Κι όταν ήταν πολύ χοντρό για τα κόμματα εξουσίας να παραβαίνουν ευθέως τον νόμο, το έκαναν νομότυπα, δια της πλαγίας οδού: με μια μεταμεσονύκτια τροπολογία έβγαζαν λάδι τις παρανομίες τους, με ένα Προεδρικό Διάταγμα ευνοούσαν τους "ημέτερους", με ένα συνταγματικό άρθρο κατοχύρωναν το ακαταδίωκτο των στελεχών τους. Για να μην μιλήσουμε για το θεσμικό κενό ή τη στρεβλή, εξοργιστικά άδικη νομοθεσία, που ευνοεί την πολιτική απάτη, την κραυγαλέα ασυνέπεια προεκλογικών εξαγγελιών – μετεκλογικών πράξεων, την αγοραπωλησία ψήφων, το ρουσφέτι, την υποταγή όλων των εξουσιών στην εκτελεστική, την άλωση των (ιδιωτικών) τραπεζών από το Δημόσιο, τη φοροκλοπή, τα σκανδαλώδη προνόμια, με τα λεφτά των άλλων, σε διαπλεκόμενες συντεχνίες. 

Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που στην ερώτηση "Είναι η χώρα μας ένα κανονικό κράτος;" θα απαντήσει "ναι". Αυτή η γενικευμένη πεποίθηση, σε συνδυασμό με τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας του πολίτη να εξασκήσει ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματά του αν δεν έχει πολιτικές πλάτες ή οικονομική ισχύ, γεννάει θυμό. Γεννάει και θυμωμένες "ομάδες δράσης", οι οποίες ως θεραπεία για τη βαρειά αναπηρία του κράτους δικαίου, προτείνουν, αντί για θεσμικές μεταρρυθμίσεις, την προνεοτερική συνταγή: "να τους πλακώσουμε στο ξύλο". Θιασώτες της δικτατορίας του προλεταριάτου, θιασώτες της δικτατορίας του φυρεριάτου, αναρχοαυτόνομοι και συριζαίοι, έχουν την ίδια αφετηρία, την ίδια "φιλοσοφία", τους ίδιους στόχους και τους ίδιους μηχανισμούς δράσης. Έχει π.χ. πρόβλημα η Δικαιοσύνη με την πρόσδεσή της στο άρμα της εκτελεστικής εξουσίας; Καταργούμε εντελώς την ανεξαρτησία της! 

Το ΚΚΕ το λέει φόρα παρτίδα: Η σοσιαλιστική εξουσία είναι η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου. Η εργατική εξουσία αντικαθιστά όλους τους αστικούς θεσμούς, που έχει τσακίσει η επαναστατική δράση, με τους νέους λαογέννητους θεσμούς. (…) Το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει (…) πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το λέει αλλά το κάνει: Παρασκευόπουλος - Παπαγγελόπουλος – Θάνου – Δημητρίου.

Οι αναρχοαυτόνομοι το λεν συνοπτικά: Κρεμάλα στους φασίστες. 

Και η Χρυσή Αυγή το λέει στο ξώφαλτσο. Αφού καταγγέλλει το πολίτευμά μας ως κοινοβουλευτική δικτατορία αντιπροτείνει την ανώτατη αρχή του δικτάτορα με λαϊκό φερετζέ: Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη του. 

Η συνέχεια στο Capital