Όσο τα σκαλίζεις τόσο βρωμάνε. (περίπτωση Μπελογιάννη)

Ο Μπελογιάννης σύμφωνα με τους κομουνιστές ενσαρκώνει το πρότυπο του  μαχόμενου διανοούμενου. Το πρότυπο αυτό υιοθετήθηκε και σμιλεύτηκε μάλλον για να αγιοποιήσει τον Μάρξ, ο οποίος εκτός από «μαχόμενος διανοούμενος» ήταν και ένας τύπος που δεν δούλεψε πρακτικά ποτέ στη ζωή του, που ζούσε στην αρχή πουλώντας τα κοσμήματα της συζύγου του, που άφησε δύο από τα παιδιά του να πεθάνουν κυριολεκτικά από την πείνα και προς το τέλος της ζωής του τον συντηρούσε ο Ένγκελς.

Ήταν έτσι; Ήταν δηλαδή ο Μπελογιάννης ένας μαχόμενος διανοούμενος ή ένα πλουσιόπαιδο, για τα μέτρα της εποχής του, που έλαβε μια καλή σχετικά εκπαίδευση που του έδινε την δυνατότητα να λέει γοητευτικές παπάντζες, που όμως αποτελούσαν το προπέτασμα της πραγματικής του σκόπευσης; Να ζήσει δηλαδή  μια συναρπαστική ζωή παίζοντας με τον κίνδυνο.
Διανοούμενος πάντως δεν ήταν. Το κείμενο που δημοσίευσε για τα 70 χρόνια του Στάλιν  (ξέρεις, …να ζήσεις Ιωσηφάκο και χρόνια πολλά…), αποδεικνύει το αντίθετο: Ότι είχε καταντήσει (ή μήπως ήταν εξ αρχής;)  ένα κομματικό στέλεχος από τον σωρό, που έβγαζε στον αέρα ότι προσωπολατρικά κείμενα που του πάσαραν. Όπως το παρακάτω.

Το κείμενο δακτυλογραφήθηκε για το Athens Indymedia (https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=194303) στις 5/4/2004 και πάρθηκε από το βιβλίο «Νίκου Μπελογιάννη Άρθρα και Λόγοι »,εκδόσεις Πορεία 1977,που ανατυπώθηκε από το αρχικό που πρωτοδημοσίευσε ο εκδοτικός οίκος «Νέα Ελλάδα» το 1953.

Το blog το πέρασε από κειμενογράφο και έλεγχο ορθογραφικών. Σε κάποια σημεία μπορεί να σακατεύτηκαν λέξεις ή και να αποδόθηκαν με άλλες. Δείξτε επιείκεια ή ακόμη καλύτερα στείλτε διορθώσεις με σχόλια. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑ 70ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα σ’όλες τις γωνιές του κόσμου εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, μυριάδες αμέτρητες απλοί άνθρωποι, εύχονται από τα βάθη της καρδίας τους χρόνια πολλά στο Στάλιν.

Ποτέ κανένας άνθρωπος στον κόσμο ύστερ’ από το Λένιν δε συγκέντρωσε τόσα βουνά αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσσασμένο μίσος για κάθε τίμιο άνθρωπο κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς, για την ατέλειωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός. Είναι η καρδιά της καρδίας μας. Είναι ο «μπάρμπας» όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά ο λαός μας. Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές, για όλους τους εχθρούς της προόδου, ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος πιο φοβερός εφιάλτης τους και στον ύπνο και τον ξύπνο τους.

Σήμερα ο Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής εποχής, που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού.

Γι’ αυτό είναι και μεγάλος.

Στην ιστορία πολλούς είπανε και λένε μεγάλους. Όμως πολλοί λίγοι αξίζουν αυτόν τον τίτλο. Μεγάλος δεν μπορούσε να είναι ένας τυχοδιώκτης σαν τον Χίτλερ πού δοκίμασε να γυρίσει την ιστορία προς τα πίσω και ματοκύλησε τον κόσμο. Ούτε μπορεί να ναι ποτέ μεγάλος ένας εγκληματίας σαν τον Τσόρτσιλ, τον εχθρό κάθε προοδευτικού κινήματος, τον εμπρηστή ενός νέου πολέμου. Ο Στάλιν όμως είναι και παραείναι μεγάλος, όπως είναι κι ο Λένιν και ο Μαρξ. Ένας Ρώσος μαρξιστής ,πολύ σωστά είπε ότι μεγάλος άνδρας είναι εκείνος που «βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και θέλει δυνατότερα από τους άλλους». Το «να βλέπεις μακρύτερα από τους άλλους» σημαίνει να βλέπεις ότι η ιστορία κινιέται προς τα μπρος, προς την πρόοδο και ταυτόχρονα να συλλαμβάνεις κάθε φορά τους νομούς αυτής της κίνησης. Και το «να θέλεις δυνατότερα από τους άλλους», σημαίνει να ‘χεις όλη την αλύγιστη θέληση και δύναμη που χρειάζεται, για να μπεις επικεφαλής αυτής της ιστορικής κίνησης, να συντρίψεις κάθε παλιό και σάπιο και να οδηγήσεις την ανθρωπότητα σ’ έναν καινούργιο πιο πολιτισμένο, πιο ευτυχισμένο και πιο χαρούμενο δρόμο.

Σήμερα κανένας δε βλέπει μακρύτερα από το Στάλιν και κανένας δεν έχει δυνατότερη θέληση από το Στάλιν.

Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λενιν. Γι’ αυτό είναι καταπληχτική η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης. Οταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον. Ο,τι λέει ο Στάλιν γίνεται. Είπε πριν την επανάσταση ότι μπορεί η Ρωσία να ανοίξει πρώτη το δρόμο προς το σοσιαλισμό και τον άνοιξε. Είπε ότι μπορεί να ανοικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Ρωσία και ανοικοδομήθηκε. Είπε από το 1925 ότι θα νικήσει η Κινέζικη Επανάσταση και νίκησε. Είπε, όταν ο Χίτλερ ήταν παντοδύναμος ότι ο χιτλερισμός θα συντρίβει και συντρίφτηκε. Είπε ότι θα ανοικοδομηθεί ο κομμουνισμός στη Ρωσία και ανοικοδομείται. Κι όταν σήμερα ο Μαλένκοφ, ένας από τους πιο κάλους μαθητές του Στάλιν, λέει πως «αν οι ιμπεριαλιστές εξαπολύσουν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο πόλεμος αυτός θα ναι ο τάφος όχι μοναχά για μερικά καπιταλιστικά κράτη ξεχωριστά, μα για ολάκερο τον καπιταλισμό, ποιος αμφιβάλλει ότι κι αυτό θα γίνει;

Κι έχει την πιο δυνατή θέληση ο Στάλιν, γιατί η πιστή του είναι βουνό και η επίμονη του αμέτρητη. Για το Στάλιν, δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες αξεπέραστες, δεν υπάρχουν φρούρια απόρθητα. Πρωταθλητής στην σκληρή πάλη για τον παγκόσμιο κομμουνισμό, ο Στάλιν διαπαιδαγωγεί όλα τα στελέχη του με το ίδιο του το παράδειγμα στην πάλη με τις δυσκολίες ,υπόδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

«Να μην αμφιβάλλετε σύντροφοι, γραφεί το 1929 στις οργανώσεις και τα μελή του κόμματος που τον ευχήθηκαν για τα 50χρονα του, να μην αμφιβάλλετε ότι είμαι έτοιμος και τώρα και πάντοτε να δώσω στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και του παγκοσμίου κομμουνισμού, όλες μου τις ικανότητες κι αν χρειαστεί ακόμα και την τελευταία σταγόνα από το αίμα μου».
Ποιος από τους αντίπαλους μας έχει να επιδείξει παραδείγματα αυτοθυσίας στα «ιδανικά» τους; Μήπως ο Τρούμαν και ο Ατού; Μήπως ο Τσαλδάρης και ο Φράνκο; ή μήπως η Βασίλισσα της Ολλανδίας ή ο Τσανγκ Καϊ Σεκ; Τα «ιδανικά» τους, αυτά που λένε ιδανικά, είναι ψεύτικα, κάλπικα. Γι αυτό και οι ίδιοι είναι κάλπικοι και η ιστορία θα τους πετάξει στα σκουπίδια της. Τους μεγάλους ήρωες τους γεννούν τα μεγάλα ιδανικά, το ιδανικό του κομμουνισμού. Αυτό ζουν, ακόμα κι όταν πεθαίνουν.

«Θα έπαιρνα τον ίδιο δρόμο, αν θα ξανάρχιζα τη ζωή μου, γιατί ο κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου», γραφεί λίγες στιγμές πριν ντουφεκιστεί από τους χιτλερικούς ο αλησμόνητος Γάλλος διανοουμένους Γκαμπριέλ Περί.

Και μια κινέζα κομμουνίστρια ,που καταδικάστηκε σε θάνατο, φωνάζει στους στρατοδίκες της: «εγώ ξέρω γιατί έζησα και γιατί πεθαίνω. Εσείς μπορείτε να μου πείτε γιατί ζείτε;»
Ο Βούλγαρος Λιουτιμπρότσκι, την ώρα που θα του περνούσαν οι δήμιοι το σκοινί το λαιμό, γραφεί στον πατέρα του, που λύγισε και του προτείνει να αποκηρύξει το κόμμα του για να σωθεί:» Τι μας χρειάζεται, πατέρα η ζωή μας, αν σώζοντας τη μείνουμε μοναχά ζωντανά πτώματα που βρωμούν;» Θα βαδίσω προς την κρεμάλα ήσυχος και χαρούμενος με καθαρή τη συνείδηση ότι στη σύντομη ,μα γεμάτη αγώνες για τη λευτεριά ζωή μου δε ντρόπιασα ούτε το όνομα του Κόμματος, ούτε το δικό σου, πατέρα: Και με το σκοινί στο λαιμό σας φωνάζω: Ψηλά το κεφάλι πατέρα, αγαπημένη μου γυναίκα, μικρό μου παιδί, που δε σε είδα ποτέ…»
Ακόμα ο Χριστός Φιλίδης γραφεί το ’43 στην αδελφή του, όταν πάνε να τον εκτελέσουν:
«Δεν έχει σημασία το ποσό θα ζήσεις και ποτέ θα πεθάνεις αλλά πώς θα ζήσεις και πώς θα πεθάνεις»

Και ακόμα με το ιδανικό του κομμουνισμού και με το παράδειγμα του Στάλιν διαπαιδαγωγήθηκαν και πρόσφεραν σήμερα, ότι πολυτιμότερο είχαν χιλιάδες Έλληνες κομμουνιστές από τον αξέχαστο Αναστασιάδη μέχρι το νεαρό αγύρτη της πιο απομακρυσμένης γωνίας της χώρας μας.

Ότι πιο αγνό και μεγάλο, ότι πιο αληθινό και ανθρώπινο, ότι δυνατό και ηρωικό έχει να δείξει η ιστορία σήμερα, αυτό γεννιέται από τις ιδέες του κομμουνισμός, το εμπνέει ο Στάλιν, που ενσαρκώνει την αλύγιστη θέληση και απόφαση εκατομμυρίων μαζών για το γκρέμισμα της σκλαβιάς και το χτίσιμο μιας καινούργιας φωτεινής και χαρούμενης ζωής. Ο Στάλιν ανάθρεψε και διαπαιδαγώγησε το μεγάλο επιτελείο του κομμουνισμού, το Μάο Τσε Τουνγκ, τον Τορέζ, τον Τολιάτι, το Ρακοσι, τον Πολιτ, τον Γκοτβαλντ, τον Τσερβενκοφ, τον Πικ, την Πασιοναρια ,το Ντεζ, τον Πρεστες, το Ζαχαριάδη και τόσους άλλους αγαπημένους ηγέτες των λαών της γης.

Γι’ αυτό σήμερα από τη μια άκρη της γης ίσαμε την άλλη Γάλλος εργαζόμενος, κι ο Ινδός δουλοπάροικος ο  Ιταλός εργάτης κι ο μαύρος της Αφρικής ο Έλληνας αγρότης κι ο τσομπάνος της Μογγολίας ,καθένας που κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του, εύχεται στο Στάλιν από τα τρίσβαθα της καρδίας του να ζει πολλά-παρά πολλά χρόνια.
Αλλά, σύντροφοι η καλύτερη τιμή ,το λαμπρότερο δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον αγαπημένο μας Στάλιν θα είναι να προσπαθούμε όλοι, με μια επίμονη, αδιάκοπη προσπάθεια, να γίνουμε αξία παιδιά του. Το όνειρο κάθε αγωνιστή, πρέπει να ναι να μοιάσει όσο περισσότερο μπορεί με το Στάλιν.

Να διδαχτούμε από τη σοφία του, που με κρυσταλλένια λαμπρότητα και απλότητα βρίσκεται μέσα στα έργα του.

Να μαθαίνουμε, όπως ο Στάλιν,  να  διδασκόμαστε από το λαό ,από τις μάζες.

Να διδαχτούμε από τις εξοχές οργανωτικές του ικανότητες, από τη δύναμη να διαλέγει τα στελέχη και να οργανώνει τον έλεγχο της δουλειάς.

Να μας γίνει παράδειγμα η ιδιωτική ζωή του, η απλότητα και η σεμνότητα του, η αποστροφή του στους θορυβοποιούς, τους φλύαρους, τους κόλακες, και τους δουλοπρεπείς ανθρώπους.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα όλοι οι ταπεινοί και κατατρεγμένοι της γης ορκίζονται στ' όνομα του Στάλιν. Όλοι όσοι ζουν στην καταφρόνια πιστεύουν ότι θα γίνουν το παν ,γιατί τον αγώνα τους τον καθοδηγεί ο Στάλιν. Κι όλοι εμείς οι Έλληνες αγωνιστές, πιστεύουμε πως έπαθλο του αγώνα μας θά'ναι σύντομα η λαϊκοδημοκρατική-σοσιαλιστική Ελλάδα, γιατί τον ηρωικό μας αγώνα τον παραστέκει ο Στάλιν και γιατί θα κάνουμε ότι μπορούμε να φανούμε αντάξιοι του μεγάλου μας δάσκαλου και αγαπημένου μας συντρόφου και φίλου.

Στ’ όνομα του Στάλιν, για τα μεγάλα μας ιδανικά, ποτίστηκε με το αίμα των ηρώων μας και κάθε γωνία της πατρίδας μας. Κι αν αυτή τη στιγμή μπορούσε μαζί μας να φωνάξουν οι πολιτείες και τα βουνά μας, οι κάμποι και τα χωριά μας, θα φώναζαν και θα λέγαν:

«Ζήσε ακόμα πολύ, παρά πολύ, μεγάλε Στάλιν!»

Και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν. Όπως θα έλεγε και ο συναξαριστής, λέω κι εγώ