Το φωτοτυπικό, το σκάνερ και η δημόσιά μας διοίκηση

Εδώ περιγράφτηκε μια πτυχή των σχέσεων κράτους πολίτη. Η πιο απλή. Αυτή της ενημέρωσης και της παροχής πρόσβασης σε δημόσια έγγραφα. Τελικά εκείνη η ιστορία τελείωσε, έτσι νόμισα καταρχήν, κατ’ ευχήν. Ο φίλος πήρε από την αρμόδια υπηρεσία ένα γράμμα που του έλεγε ότι μπορεί να φωτοτυπήσει τον φάκελο. 

Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν έτσι:

Πηγαίνοντας εκεί εντελώς χαλαρά είπε ότι θα ήθελε να σκανάρει τα περιεχόμενα των εγγράφων που ζητούσε. Ποιος είδε τον θεό και δεν φοβήθηκε! Του απαγόρευσαν να κάνει scanning λες και υπάρχουν αναλογικά φωτοτυπικά σήμερα. Ειρήσθω εν παρόδω τα σημερινά φωτοτυπικά ψηφιοποιούν τα έγγραφα και τα αποδίδουν ξανά εκτυπώνοντάς τα. Δηλαδή η ψηφιοποίηση γίνεται πριν την φωτοαντιγράφηση! Του είπαν μάλιστα εμφατικά «φωτοτυπήστε και μετά ψηφιοποίησε τις φωτοτυπίες».

Ας δούμε τώρα αν είχαν δίκαιο. Ο νόμος μιλάει για αντίγραφα. Δεν αναφέρει αν αυτά είναι χάρτινα ή ψηφιακά. "Το δικαίωμα των παρ. 1 και 2 ασκείται: α) με μελέτη του εγγράφου στο κατάστημα της υπηρεσίας της υπηρεσίας, ή β) με χορήγηση αντιγράφου, εκτός αν η αναπαραγωγή τούτου μπορεί να βλάψει το πρωτότυπο. Η σχετική δαπάνη αναπαραγωγής βαρύνει τον αιτούντα, εκτός αν ο νόμος ορίζει διαφορετικά." Το κακό στην όλη ιστορία είναι, όπως αποκαλύφθηκε, πως είχαν ρωτήσει και δικηγόρο κι αυτός τους έδωσε μυαλό γι΄αυτήν την ακροβασία. 

Δεν είναι για να μείνεις στα παραπάνω. Η ζώνη του λυκόφωτος δεν είναι για υγιείς ανθρώπους. Είναι καλή μόνον για λύκους. Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι αν ο μηχανικός δήμαρχος της πόλης μου είναι υπερήφανος που είναι προϊστάμενος μιας τέτοιας ποιότητας υπηρεσίας και αν συνειδητοποιεί ότι το πρώτο που όφειλε να κάνει είναι να εδραιώσει ένα πνεύμα ορθολογισμού μεταξύ των πολιτικώς υφισταμένων του.