Μια αντίφαση με την ευκαιρία της Εθνικής μας γιορτής

Έξω παιανίζουν εμβατήρια κι εγώ σκέφτομαι πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Σίγουρα είναι καλύτερα από το να είμαι στην Συρία, την Τουρκία ή τις χώρες του Περσικού κόλπου. Αλλά και πάλι φτάνει αυτό; Δεν είμαι υποχρεωμένος να αφήσω καλύτερο τον κόσμο απ’ ότι τον παρέλαβα; Σίγουρα ναι, μιας και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι άλλες ζωές και τέτοια δεν υπάρχουν.

 Κάτι για το οποίο θα ήθελα πολύ να δω μια βελτίωση είναι η κατάργηση των αντιφάσεων μεταξύ του Συντάγματος της Χώρας μου και του Ποινικού της Κώδικα. Πάρτε μια

Από το Σύνταγμα της Ελλάδος:

Άρθρο 13

Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.

 Άρθρο 14

Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους.

Άρθρο 16

Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.

Από τον Ποινικό Κώδικα:

ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΠΙΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Άρθρο 198

Κακόβουλη βλασφημία

1.       Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.

2.       Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παρ. 1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.

Άρθρο 199

Καθύβριση θρησκευμάτων

1.       Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.

Αν αφήσουμε να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η πρόδηλη αντίφαση ανάμεσα στον πρωταρχικό Νόμο του κράτους (από τον οποίον οφείλουν να απορρέουν οι υπόλοιποι)  και τον ποινικό κώδικα  θα έχω προσφέρει (ναι εγώ και ο καθένας μας για τον εαυτό του) πολύ κακή υπηρεσία στους επόμενους. Πιθανώς εξ αιτίας αυτής της κακής υπηρεσίας να δούμε να δικάζονται συμπολίτες μας από αυτόκλητους υπερασπιστές του «πολιτισμού» των λαθρομεταναστών και των προσφύγων ή άλλα χειρότερα και απρόβλεπτα αυτήν την στιγμή πράγματα. 

Το να έχεις μια χώρα η οποία λατρεύει το γκρι, δηλαδή την μεσοβέζικη κατάσταση όπου δεν λέγονται φωναχτά τα πράγματα και βρίσκονται πάντα συμβιβαστικές λύσεις και μεγάλη δόση συναλλαγής, δεν είναι δείγμα υγείας. Μπορεί κανείς να μη  μπορεί να αισθανθεί σίγουρος, όπως και κανείς να μη φοβάται, αλλά τα πράγματα παραμένουν κολλημένα στη λάσπη της απραξίας. Τις προηγούμενες δεκαετίες βολευτήκαμε στο φλου και το περίπου. Κανείς δεν ήθελε να πει τα πράγματα με καθαρό τρόπο. Όλοι φοβούνταν την αντι-δημοφιλία. Το αποτέλεσμα να είμαστε στάσιμοι σε μια κατάσταση από την οποία ξέφυγαν όλες οι χώρες του χτυπήθηκαν από την προηγούμενη κρίση.  Κι αυτό είναι το λιγότερο. Τα χειρότερα έρχονται.

Ο μόνος τρόπος να τα αντιμετωπίσεις είναι η σαφήνεια στόχων και κανόνων. Κάτι που σήμερα πια δεν απαιτεί και τόσο μόχθο για να γίνει αποδεκτό.

(Είχα έντονη αμφιβολία για το πού πρέπει να δημοσιεύσω το κείμενο. Τελικά το δημοσιεύω και στα δυό μου blogs)