Το κολέγιο δεν είναι για όλους (Υποθέτοντας ότι μιλάμε για το δικό σου παιδί)

Το παρακάτω άρθρο το πήρα από το LinkedIn και το έργαψε κάποιος Αμερικάνος ονόματι

Dustin McKissen, CAE, CME  

 Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι συντομογραφίες αλλά ψάχνοντας κανείς τα links θα μπορούσε να βρει περισσότερα. Το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος αυτός (η φάτσα του δίπλα, αν και δεν λέει τίποτε) αμφισβητεί τις ανώτατες σπουδεές με ένα δικό του τρόπο, παρότι προέρχεται από μια οικονομία που τα έχει καταφέρει καλά, όπου η ανώτατη και ανώτερη εκπαίδευση είναι αυτή που και η χώρα μας συμφώνησε με τους εταίρους της ότι πρέπει να είναι (δημαδή 3 χρόνια προδίπλωμα, αυτό που αυτός στο άρθρο του αποκαλέι college  και 2 μεταπτυχιακό), όπου οι πολίτες πληρώνουν δίδακτρα για να σπουδάσουν και που το κερδίζεις χρήματα είναι το απόλυτα αποδεκτό κοινωνικά αποτέλεσμα σκληρής και ποιοτικής δουλειάς,  

Σ' εμάς τα πράγματα είναι αλλιώς. Πιό τσαπατσούλικα και πιό πρωτόγονα. Γι' αυτά όμως μετά το τέλος του κειμένου.  

 «Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για κολέγιο. Αυτή η δήλωση, ή κάποια παρόμοια  παραλλαγή της , είναι κάτι που ακούω και διαβάζω όλο και περισσότερο. Συνήθως συνοδεύεται από μια κουβέντα για το χρέος που συνεπάγεται  ένα δίπλωμα, την ανάγκη να μάθουν μια τέχνη τα παιδιά και ο ρόλος που θα ‘πρεπε να παίξουν τα σχολεία στο να καθορίσουν ποιοι μαθητές θα στραφούν  προς την επαγγελματική εκπαίδευση και την καθοδήγησή τους προς τα εκεί., σε τρόπο ώστε αυτά να μπορούν να βγουν με εφόδια στη δουλειά μόλις τελειώσουν το σχολείο.

Δεν υπάρχουν δεδομένα που να δείχνουν ότι ο μέσο άτομο έχει περισσότερες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας χωρίς ένα πτυχίο από το να έχει ένα. Υπάρχουν πολλαπλές μελέτες που αποδεικνύουν την εφ’ όρου ζωής αξία ενός πτυχίου- ή για να το θέσουμε αλλιώς, το κόστος του να μην είναι φτιαγμένος για κολέγιο.

Ποιος είναι φτιαγμένος για πτυχίο;

Προφανώς, ένα πτυχίο δεν είναι η μόνη οδός προς την επιτυχία. Πολλοί άνθρωποι επιτυγχάνουν και χωρίς αυτό. Παραμερίστε τα παραδείγματα των “Gates/Jobs/Zuckerberg” που αναφέρονται τόσο συχνά. Γνωρίζω και δουλεύω με πολλούς επιτυχημένους επιχειρηματίες σε διάφορες βιομηχανίες, περιλαμβανομένης και της τεχνολογίας της πληροφορίας, γεωργίας, μεταποίησης και υγείας. Αρκετοί από τους; επιχειρηματίες που σέβομαι τα μέγιστα δεν είναι πτυχιούχοι.

But every successful entrepreneur or business owner I have known who has kids that are at or near college age has sent their children to get a bachelor’s degree—often at really expensive schools. Some of the people I’ve known also do that while simultaneously stating that “college isn’t for everyone”.

Κάθε όμως επιχειρηματίας ή ιδιοκτήτης επιχείρησης που γνωρίζω που έχει παιδιά σε ηλικία ή κοντά σ’ αυτήν του κολεγίου στέλνει τα παιδιά του να πάρουν ένα πτυχίο-συχνά σε πράγματι ακριβά σχολεία. Κάποιοι από τους ανθρώπους που γνωρίζω επίσης το κάνουν δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι «το πτυχίο δεν είναι το παν».

Ποιός λοιπόν δεν κάνει για το πτυχίο; Και πως θα εντοπίσεις αυτά τα παιδιά  από νεαρή ηλικία; Και τι κάνεις για να εισακουστεί αυτήν την γνωμοδότηση από ένα παιδί;  

Η ανισότητα

Στατιστικά, η ταξινόμηση το ποιος κάνει η δεν κάνει για κολέγιο, βασίζεται όλο και περισσότερο στο οικογενειακό εισόδημα. Σύμφωνα με το Pew Research Center το 50.9% των αποφοίτων λυκείου χαμηλού εισοδήματος εγγράφτηκαν σε δι ή τρετή προγράμματα το 2012, λιγότεροι από το 58.7% το 2007. Στις μέσου εισοδήματος οικογένειες το ποσοστό των φοιτητών σε δι ή τριετή προγράμματα ήταν 64,7% και για υψηλού εισοδήματος οικογένειες ήταν 80,7%.  Η ίδια αναφορά δείχνει ότι ενώ η φυλη παίζει σημαντικό ρόλο στην αποπεράτωση του λυκείου, χονδρικά τα δύο τρίτα των λευκών, μαύρων και Ισπανόφωνων αποφοίτων εγγράφονται στο κολέγιο.

Είναι εύκολο να δούμε αυτές τις στατιστικές και να πούμε ότι το κόστος της κολεγιακής σπουδής πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος φραγμός για τους σπουδαστές χαμηλού εισοδήματος. Και, χωρίς αμφιβολία, το πως χρηματοδοτούμε κολέγια και το τι πρέπει να πληρώσουν οι φοιτητές για να τα παρακολουθήσουν, χρειάζεται απελπισμένα μεταρρύθμιση.

Μιλώντας από εμπειρία, ήμουν ένα από τα παιδιά που δεν έκαναν για κολέγιο. Πολλοί ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι τους οποίους εγώ νοιάζομαι παίζουν στην ίδια κατηγορία. Αυτοί δεν τοποθετήθηκαν εκεί από έναν κρατικό μηχανισμό κατάταξης- ενθαρρύνθηκαν να βρούνε μια εναλλακτική στην ανώτερη εκπαίδευση από ανθρώπους που νοιαζόντουσαν για την ευημερία τους, γονείς που φρόντιζαν το πτωχό τους παιδί  να μην πάρει κάποιες κακές αποφάσεις, που έπαιρνε πιθανώς παίρνει κακούς βαθμούς ( ή απλά να ήταν ανίκανο να  κρύβει την εφηβική του συμπεριφορά) και είπαν του είπαν πως κάποιοι άνθρωποι απλώς δεν κάνουν για κολέγιο. 

Συναισθηματικά επιχειρήματα

Πολλά από αυτά που γράφονται για την ανώτερη εκπαίδευση, και αυτού του κειμένου συμπεριλαμβανόμενου, καθοδηγούνται σε μεγάλο μέρος από το συναίσθημα. Μια προηγούμενη εμπειρία, μια εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, και το οικογενειακό ιστορικό. Αλλά αυτά που δεν οδηγούνται από το συγκινησιακό είναι τα δεδομένα που επίμονα δείχνουν την τρομακτική ανισότητα των συνολικών εισοδημάτων μεταξύ πτυχιούχων και μη πτυχιούχων.

Φυσικά το να πάρεις ένα πτυχίο δεν σε κάνει  καλύτερο από κάποιον άλλον, αλλά σου δίνει μια στατιστικά καλύτερη ευκαιρία για μεγαλύτερη οικονομική επιτυχία. Για μένα ο φραγμός στην εκπαίδευσή μου δεν ήταν το κόστος της. Έκαναν οικονομίες, πείνασα και πλήρωσα (τα δίδακτρα) για το πτυχίο και δύο χρόνια μεταπτυχιακού.  Παράλληλα φορτώθηκα  χρέος λιγότερο από 25.000$  από φοιτητικό δάνειο.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μένα το ήταν μήνυμα ότι είχα απορροφηθεί μεγαλώνοντας. Τελικά συνειδητοποίησα ότι αυτό για το οποίο ήμουν φτιαγμένος δεν ήταν το να αποφασίζει άλλος για μένα και ότι με βάση τις πιθανότητες  θα ήμουν σε καλύτερη θέση και πήρα πτυχίο.

Αυτό απέδωσε σ’ εμένα, μόνο και μόνο γιατί έκανα ένα μεταπτυχιακό πάνω στην οικονομία και άκουγα τους ακροατές μου σε πρόσφατη συνέντευξη να λένε ότι «το κολέγιο δεν είναι το παν».

Είμαι αντιπρόεδρος της First Resource μιας ένωσης για την διοίκηση, οικονομική ανάπτυξη και συμβουλευτική των δημόσιων σχέσεων με ρίζες στον τομέα της μεταποίησης. Και επίτιμο μέλος LinkedIn's Publishers and Bloggers Group. Μπορείτε να με βρείτε στο Twitter @DMcKissen.

Η άποψη του Blogger

Μετά το κείμενο, που δεν χρειάζεται να πω πόσο μου άρεσε, έρχομαι στην καθ΄ημάς πραγματικότητα. Και η χώρα μας στερείται αυτού που στερείται και η Αμερική (αλλά δεν στερείται η Γερμανία για παράδειγμα). Μιας σοβαρής και ρωμαλέας επαγγελματικής εκπαίδευσης και φυσικά ενός συστήματος που θα ανακοινώνει κατηγορηματικά σε γονείς και μαθητές (περισσότερο στους γονείς, οι μαθητές ξέρουν) που θα διοχετεύσουν τον χρόνο και την προσπάθειά τους κατά την διάρκεια της εφηβείας τους. 

Έχουμε, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς, τα Επαγγελματικά Λύκεια. Όσοι ξέρουν κουνάνε το κεφάλι. Τα επαγγελματικά λύκεια αντιμετωπίζονται σαν τον σκουπιδοτενεκέ της εκπαίδευσης και για να ακριβολογώ ένα μέρος στο οποίο μαζεύονται έφηβοι για να μην αλητεύουν. Αν σκεφτεί κανείς πως μέχρι πριν δύο χρόνια τα επαγγελματικά λύκεια έβγαζαν κακοεκπαιδευμένες κομμώτριες τότε βλέπει πόσο άσκημο δρόμο έχουμε πάρει.

Κακά τα ψέματα. Ένα μεγάλο μέρος της τεχνικής εκπαίδευσης μπορεί να γίνει μόνον με μαθητεία. Με μια καθοδηγημένη από σοβαρούς ανθρώπους εργασία των νεαρών σε επιχειρήσεις με ταυτόχρονη ολιγόωρη εβδομαδιαία εκπαίδευση σε αίθουσες που δεν μοιάζουν και πολύ με σχολείο. (Σε όσους φαίνεται λίγο περίεργο αυτό απλά αναφέρεται ότι οι πρωτοπόροι στο είδος Γερμανοί νοικιάζουν χώρους και εξοπλισμό από επιχειρήσεις. Για παράδειγμα υπάρχουν μηχανουργεία τα οποία δεν εκποιούν το παλιό τους εξοπλισμό αλλά τον νοικιάζουν μαζί με το βιομηχανοστάσιο σε ιδρύματα μαθητείας)

Άλλοι πάλι που τα κατάφεραν χρησιμοποιώντας τον θεσμό των Τεχνικών λυκείων είναι οι Ιταλοί. Μόνο που αυτοί δεν βγάζουν κομμώτριες. Βγάζουν νοσηλευτές, βρεφονηπιοκόμους δασκάλους στοιχειώδους εκπαίδευσης, δασκάλους ξένων γλωσσών, εργοδηγούς με επαγγελματικά δικαιώματα εργολάβου δημόσιων και ιδιωτικών έργων. 

Χρειαζόμαστε μεταρρύθμιση και εδώ όπως και ένα σωρό άλλα πράγματα. Καλώς ή κακώς φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Μπορούμε να βελτιωθούμε με τρόπους οι οποίοι εκτός των άλλων είναι περπατημένοι με επιτυχία σε ένα σωρό άλλε χώρες: Από την Γερμανία και την Κορέα μέχρι την Τουρκία και την Βουλγαρία.