Βδέλλες

Οι βδέλλες είναι πλατυέλμινθες. Δηλαδή όχι σκουλήκια (αννελίδες) αλλά πρωτόγονα αρπακτικά που όμως δεν παύουν να έχουν τα χαρακτηριστικά του άγριου θηρευτή.  Στήνουν ενέδρες, παραπλανούν το θύμα τους, τρώνε αχόρταγα αλλά και περνάνε μακρές περιόδους πείνας κλπ.

  Η ιατρική πριν τον Πασκάλ τις είχε χρησιμοποιήσει για αφαιμάξεις. Θεωρούσαν ότι η αποβολή του αίματος θα έκανε καλό στον ασθενή και οι βδέλλες ήταν ένας ανώδυνος και αποδοτικός τρόπος γι’ αυτό. Ανώδυνος διότι όταν η βδέλλα κολλούσε στο θύμα/ασθενή έκκρινε ένα ασθενές αναισθητικό και ο ασθενής δεν καταλάβαινε τίποτε.  Αποδοτικός γιατί απομυζούσε το αίμα  με αργό τρόπο και ο ασθενής συνήθιζε στην νέα κατάσταση.

Σαν πόλη το τελευταίο που χρειαζόμασταν ήταν μια αφαίμαξη. Διανύουμε ήδη τον πέμπτο χρόνο μιας οικονομικής ύφεσης, ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός έχει λυσσάξει, δουλειές δεν υπάρχουν, τα δε σημάδια της παρακμής τα βλέπεις καθημερινά να σέρνονται στους δρόμους της πόλης . Η δωρεά των αδελφών Κούσιου αλλά και κάτω από κάποιες προϋποθέσεις  το ίδιο το έργο των αστικών αναπλάσεων θα ήταν μια μικρή μετάγγιση σε μια αναιμική οικονομία.

Θα μπορούσε, αν η πόλη διέθετε μια στοιχειωδώς ικανή ηγεσία. Τα πράγματα όμως στράβωσαν με τον χειρότερο τρόπο.

Η δωρεά Κούσιου

Στην μεν δωρεά Κούσιου η Δημοτική αρχή βιάστηκε να δημοπρατήσει το έργο με μια ανοικτή δημοπρασία και δεν περίμενε έναν μήνα να κηρύξει το έργο ειδικού σκοπού και να κάνει μια δημοπρασία με προσκλήσεις. Έτσι μοιραία το έργο δόθηκε στον μειοδότη εργολάβο ο οποίος  ούτε να κοστολογήσει ήξερε, ούτε γέφυρα είχε ξαναφτιάξει και εκτός των άλλων ήταν έμπλεος οικονομικών υστεροβουλιών.  Σα να μην έφταναν αυτά ο Δήμος παραιτήθηκε από τα δύο όπλα που έχει ο Δημόσιος φορέας όταν αναθέτει κάποιο έργο: Την έκπτωση (το διώξιμο, δηλαδή, με ταυτόχρονη είσπραξη του ποσού της εγγυητικής επιστολής) του εργολάβου και της ρήτρες (τα πρόστιμα σε περίπτωση αργοπορίας).  Μόλις ο εργολάβος το αντιλήφθηκε  άρχισε κατ’ αρχήν να εγείρει απαιτήσεις πέρα για πέρα παράνομες και φυσικά να καθυστερεί σκανδαλωδώς το έργο. Στο τέλος πέρασαν όλες οι προθεσμίες μέσα στις οποίες ο Δήμος θα μπορούσε να ασκήσει έννομα δικαιώματα. Σήμερα πια  ούτε να τον διώξουν μπορούν, ούτε ρήτρες μπορούν να του επιβάλλουν..  Αντίθετα ο εργολάβος  ο οποίος διεκδικεί ένα πρόσθετο ποσό 800.000 € δουλεύει όσο και όποτε θέλει περιμένοντας να εκδικασθεί η προσφυγή του. Αν την κερδίσει παίρνει τα επί πλέον 800.000 που ζητά και αν την χάσει απλά παίρνει το καπελάκι του και φεύγει.  Υπάρχει και χειρότερο: Εκτός από την προσφυγή για να συνεχίσει εκβίασε και συνεχίζει να εκβιάζει να του δώσουν μικρά εργάκια εν πολλοίς άσχετα με το έργο αλλά και άχρηστα. Κι όταν λέμε εργάκια εννοούμε κανονικά έργα προϋπολογισμού 141.000 € για παράδειγμα. Το τελευταίο κατόρθωμα του Δημοτικού μας Συμβουλίου ήταν η απόπειρα να του αναθέσουν την σταθεροποίηση των πρανών, γιατί θα έκανε, λέει, πλημμύρα και θα τα έπαιρνε το νερό. Μόνο που τα πρανή είναι από σκληρό συμπιεσμένο τραβερτινικό πέτρωμα και η αποσάθρωση θα αρχίσει εκατό (!) χρόνια μετά. Βέβαια δεν υπέγραψαν σύμβαση γιατί η διαχειριστική επιτροπή της δωρεάς τους σιχτίρισε κανονικά. Η δωρεά έχει βλέπετε έναν ιδιόρρυθμο και ίσως μη νομότυπο όρο: Τα χρήματα θα ήταν στον λογαριασμό της επιτροπής και όχι στα χέρια του Δήμου. Σήμερα όλοι αναγνωρίζουμε πόσο σοφός ήταν ο όρος αυτός. Θα είχαν κάνει τα λεφτά «σουβλάκια» και θα ζητούσαν κι άλλα. Παρ’ όλα αυτά και πάλι ενέδωσαν στον εργολάβο: Το έργο εκτός από την κύρια γέφυρα προέβλεπε και 300 περίπου κυβικά μέτρα μπετόν για την κατασκευή των προσβάσεων στη γέφυρα. Οι προσβάσεις όμως όφειλαν να κατασκευασθούν με βάση το άρθρο 7 της Σύμβασης  αφού τελείωνε το κυρίως έργο. Και εδώ φαίνεται πόσο επιφυλακτικοί ήσαν οι άνθρωποι της διαχειριστικής επιτροπής της Δωρεάς. Αν περάσετε  σήμερα από το εργοτάξιο θα δείτε από την μεριά της Αριστοφάνους σκυροδετημένα 80 τουλάχιστον κυβικά μέτρα τμήματος των προσβάσεων. Ο εργολάβος θέλει να τους φάει ζωντανούς και αυτοί τον ταΐζουν με μεζεδάκια μήπως και τον ξεγελάσουν.  Νομίζουν ή κάτι άλλο συμβαίνει;

Προσπαθώντας να προβάλω χρονικά το έργο σε έναν ορίζοντα διετίας βλέπω δύο ενδεχόμενα:  Τον εργολάβο να κερδίζει την προσφυγή του και τον Δήμο να πληρώνει εξ ιδίων πόρων τα 800.000 € της διεκδίκησης, διότι ο δωρητής και η επιτροπή δεν είναι κορόιδα ή τον εργολάβο να χάνει την προσφυγή, να φεύγει ακροποδητί  με την εγγυητική στο χέρι και το έργο να δίδεται στον επόμενο μειοδότη με νέες τιμές οι οποίες  θα είναι φυσικά επιβαρυμένες κατά ένα εκατομμύριο €, το οποίο και πάλι θα πρέπει να πληρώσει ο Δήμος. Φυσικά υπάρχει περίπτωση να μας σιχαθεί ο Δωρητής, να πάρει τα λεφτά του και να φύγει οπότε μένουμε με δύο στύλους στη μέση του Τριποτάμου.

Parking in the middle of nowhere. (Δεν είναι ταινία τρόμου)

Όσον αφορά για τις αστικές αναπλάσεις εδώ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Είναι γνωστό ότι οι ρυθμίσεις και τα στενέματα των δρόμων δημιουργούν ανάγκη για 550 θέσεις στάθμευσης. Οι πολίτες ενημερώθηκαν και από μένα  ότι σε λίγο τα αυτοκίνητά τους τίθενται σε κίνδυνο γιατί θα πρέπει να τα παρκάρουν ή τον χώρο έξω από τα Νεκροταφεία ή σε κάθετες  της Στρατού. Στη μέση του πουθενά δηλαδή. Ο δήμος όταν απέτυχε στην προσπάθειά του να με κάνει να το βουλώσω απειλώντας με μήνυση μπήκε στον πειρασμό να πει μερικά ψεματάκια. Ξεκίνησε να κατασκευάζει χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων κάτω από την Στρατού τον οποίον τον προπαγάνδισε σε εφημερίδες και διαδίκτυο σαν προσωρινό χώρο στάθμευσης. Αυτό ήταν πολλαπλά ύποπτο. Κατ’ αρχήν γιατί προσωρινή άδεια μετατροπής της χρήσης ενός χώρου δεν υπάρχει και το οικόπεδο προβλεπόταν για υποδοχή αθλητικών εγκαταστάσεων  αλλά κυρίως γιατί έτσι δεν απαντιόταν στο ερώτημα: Τι θα γινόταν μετά;. Το πάρτι βέβαια κράτησε τρεις τέσσερες ημέρες. Το Γραφείο Δόμησης του Δήμου απάντησε ότι δεν υπάρχει χώρος στάθμευσης αλλά απλός καθαρισμός του χώρου.

Ο χώρος προφανώς δεν χρειαζόταν καθαρισμό απλά η Δημοτική αρχή χρειαζόταν μια δικαιολογία στην επικείμενη εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε ομάδα πολιτών.  Για την ώρα έχουν σταματήσει. Φυσικά τα χρήματα που ξοδεύτηκαν δεν ήταν χρήματα του έργου. Κανείς φορέας δεν χρηματοδοτεί αυθαίρετα. Πιθανώς να συνεχίσουν την προσπάθεια. Η πιθανότητα πηγάζει από το ότι το έχουν ξανακάνει ακριβώς κάτω από το Τουριστικό περίπτερο της Εληάς.  Δυστυχώς τότε το Δασαρχείο, που ήταν υπεύθυνο για την τήρηση του Νόμου, δεν είχε κάνει το καθήκον του. Τα χρήματα που θα δοθούν θα εξακολουθήσουν να είναι χρήματα του Δήμου. Μπορώ να διακινδυνεύσω και ένα προϋπολογισμό. Από 100 έως 200 χιλ €.

Τα αποτελέσματα

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Δημοτική Αρχή έβαλε τον Δήμο σε περιπέτειες χωρίς περίσκεψη αλλά και με την αλαζονεία του σατραπίσκου που αποφασίζει και διατάζει χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Δεν μέτρησε της αδυναμίες του μηχανισμού παραγωγής έργων του Δήμου, περιφρόνησε την καθημερινότητα των κατοίκων και κυρίως έδρασε σαν τον Ηρόστρατο ο οποίος έκανε κάτι μόνο και μόνο για να τον θυμούνται όσο υπάρχει ιστορία: Έκαψε τον Ναό της Αρτέμιδος.  Η βουλιμία για «ζεστά χρήματα» και η βεβαιότητα ότι θα παραμείνουν ατιμώρητοι όποια ανοησία κι αν κάνουν παρήγαγαν ένα πολύ δυνατό κοκτέιλ που τους χτύπησε στο κεφάλι.  Σήμερα πλέον  το ζεστό χρήμα που έπεσε στον δρόμο τους μετατρέπεται σε βδέλλα που κολλούν στον λαιμό των συμπολιτών τους. Αν συνεχίσουν η καθημερινότητα των πολιτών θα ζημιωθεί κατά ένα έως ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες €.  Λεφτά δηλαδή που θα έκλειναν τρύπες στους  δρόμους, που θα ανανέωναν τις διαγραμμίσεις που έχουν σβηστεί , θα πλήρωναν δύο τρεις οδοκαθαριστές παραπάνω και θα έθεταν σε λειτουργία ένα δύο παιδικούς σταθμούς, θα πάνε στο χωνί της ανθρώπινης βλακείας.

Η απεμπλοκή

Υπάρχουν και αξιοπρεπείς τρόποι απεμπλοκής:  Να σταματήσουν τα έργα.

1.       Να πάει μια αντιπροσωπεία από αυτούς στον κ. Κούσιο και να του πει ότι απλά έμπλεξε με ανίκανους και πρέπει να πάρει πίσω όσα λεφτά έμειναν από την Δωρεά. Έτσι και αυτός θα μπορέσει να τα διοχετεύσει σε χρήσιμες δραστηριότητες και οι πολίτες δεν θα βρεθούν να χρωστάνε.

2.       Να σταματήσουν τις «Αναπλάσεις» και να ξεκινήσουν μια ευρεία προσπάθεια ανασχεδιασμού που θα εστιάζεται στους πολίτες και τις ανάγκες τους, όπως θα τις ορίσουν αυτοί και όχι τα νεφελώματα μιας «ακαδημαϊκής»  σκέψης.