Τα μεταξωτά βρακιά…..

Άποψη των αναπλάσεων

Την άκομψη παροιμία την γνωρίζουμε όλοι μας. Την αναφέρουμε στην περίπτωση που κάποιος πρέπει να διαχειρισθεί τις ευθύνες που προκύπτουν από κατοχή προνομιούχου θέσης.  Ουσιαστικά δείχνει την δυναμική ισορροπία μεταξύ δούναι και λαβείν.

Όνειρα και εφιάλτες

Την παραπάνω παροιμία σκέφτηκα όταν διάβαζα την τεχνική περιγραφή του έργου των Αστικών Αναπλάσεων που πρόκειται να εκτελέσει η Δημοτική Αρχή στην Βέροια. Το έργο εκτός από τις δραστικές επεμβάσεις του στο κυκλοφοριακό, θέλει τα μεγαλωμένα πεζοδρόμια της πόλης να μετατρέπονται σε κήπους ο οποίοι θα είναι φυτεμένοι  ούτε λίγο ούτε πολύ με 56 διαφορετικά φυτά και δένδρα. H ιδέα μια πόλης γεμάτης πράσινο, με περιποιημένους μικρούς ή μεγάλους κήπους με δένδρα και λουλούδια, όπου θα χαίρεσαι να περπατάς και θα ξεκουράζεται το μάτι και η ψυχή του κατοίκου της είναι, για μένα τουλάχιστον, αναμφίβολα ονειρική. 

Η ιδέα γίνεται αυτόματα εφιαλτική αν συγκριθεί με την σημερινή εικόνα δρόμων γεμάτων σκουπίδια, με κάδους ξεχειλισμένους από σακούλες σκουπιδιών ή με χαρτόκουτα που κανένας δεν έκανε τον κόπο ακόμη και να τα διπλώσει. Το πράγμα χειροτερεύει στην ανάκληση της εικόνας μετατροπής της παιδικής χαράς της πλατείας Ωρολογίου σε χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων και της πόσο σπάνιας παρουσίας εκεί της Δημοτικής Αστυνομίας. Έτσι αναδύεται το ερώτημα: Μπορούμε να αντέξουμε …το μετάξι. 

Προβλήματα και λύσεις που δεν δόθηκαν

Το πρώτο εμπόδιο γι αυτό είναι τα αυτοκίνητα. Ποιος θα πείσει τους πολίτες να τα αφήνουν κάπου έξω από την πόλη προκειμένου να απολαύουν ένα πραγματικά ονειρικό περιβάλλον που υπόσχεται η μελέτη, ο προϋπολογισμός, ο κατασκευαστής και η επιβλέπουσα υπηρεσία του Δήμου;  Κι αν τους πιέσουν ή τους εξαναγκάσουν έστω, να πράξουν κάτι τέτοιο ποιος μας εγγυάται ότι θα βρουν ξανά τα αυτοκίνητά τους εκεί που τα άφησαν; Κι αυτό διότι ένας κάτοικος της οδού Ανοίξεως, για παράδειγμα, το κοντινότερο σημείο στάθμευσης που θα βρει είναι το parking των Νεκροταφείων. Ερημικό και  αφύλακτο όπως είναι θα αποτελεί τον παράδεισο του κλεφτρονιού.

Ας έρθουμε στους πεζούς. Υπάρχει μηχανισμός (Νομικός και Διοικητικός) που θα τιμωρεί όποιον πατάει τα φυτά που θα φυτευτούν ή πετά σκουπίδια μέσα στα παρτέρια;

Τα εμπόδια θα μπορούσαν να υπερπηδηθούν. Για το πρώτο χρειάζονται χώροι στάθμευσης στην περίμετρο της πόλης και φυσικά μια Δημοτική Αστυνομία κάτι παραπάνω από πρόθυμη. Για να κατασκευασθούν χώροι στάθμευσης πρέπει πρώτα να χωροθετηθούν και αυτό γίνεται από μια νέα Συγκοινωνιακή μελέτη. Για την ακρίβεια την συγκοινωνιακή μελέτη που οφείλαμε να είχαμε πριν ξεκινήσουμε την μελέτη των αναπλάσεων. Δυστυχώς αυτή δεν έχει καν ανατεθεί ακόμη. Για να αποκτήσουμε μια Δημοτική Αστυνομία πρόθυμη και αποδοτική οφείλουμε να θεσμοθετήσουμε υλικά κίνητρα που θα συναρτώνται άμεσα και με σαφήνεια με την απόδοσή της. Τέτοιου είδος κουβέντα δεν ακούσθηκε ακόμη.

Όσον αφορά στην συμπεριφορά των πεζών τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Πως θα πείσεις ή έστω θα αναγκάσεις ανθρώπους που επί  δεκαετίες εθίζονται στην βρωμιά να είναι κόσμιοι και να πειθαρχούν σε κανόνες; Η μόνη απάντηση είναι οι ποινές και η παρακολούθηση  οπότε και πάλι ερχόμαστε στα ίδια.

Για να ήμασταν επιδέξιοι κάτοχοι «μεταξωτών εσωρούχων»  λοιπόν οφείλαμε να είχαμε εγκαθιδρύσει και εμπεδώσει θεσμούς και συνήθειες. Σήμερα μερικές μέρες πριν την έναρξη των έργων αντιλαμβανόμαστε κενά που είναι δύσκολο να καλυφθούν όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις  μας. 

Το νόστιμο είναι πως για οτιδήποτε πρόβλημα καθημερινότητας κι αν  απευθυνόσουν στην Δημοτική Αρχή εδώ και αρκετό καιρό η απάντηση ήταν μονότονη: «Θα αντιμετωπισθούν όλα με τιςαστικές αναπλάσεις». Σήμερα που οι αυτές πλησίασαν το ερώτημα (εκτός όλων τωνάλλων εύλογων που ακούγονται) είναι: Πως θα αντιμετωπισθούν οι ίδιες οι Αστικές Αναπλάσεις;