Αδέσποτα σκυλιά αυθεντίες στη χρήση του πολύπλοκου μετρό της Μόσχας

Το παρακάτω κείμενο είναι μετάφραση κειμένου που μπορείτε να το βρείτε εδώ. Το κίνητρο για την μετάφραση και δημοσίευσή του ήταν, και παραμένει, η ενίσχυση της πρότασης που κατέθεσαν 30 πολίτες της Βέροιας στον δήμο Βεροίας, η οποία σκοπεύει στο να απαλύνει τα συμπτώματα της συμβίωσης αδεσπότων και ανθρώπων στον αστικό ιστό. (Η πρόταση και η βελτίωσή της εδώ και εδώ)

Αν πάρεις τον πολυσύχναστο υπόγειο της Μόσχας, θα παρατηρήσεις μερικές φορές ότι ανάμεσα στους  επιβάτες περιλαμβάνεται κι ένας σκύλος-ένας αδέσποτος σκύλος, που χρησιμοποιεί μόνος του το εύχρηστο υπόγειο μετρό για να παρακάμψει το μποτιλιάρισμα και να μετακινηθεί στη από την μια θέση της πόλης στην άλλη.

Ναι, κάποια από τα αδέσποτα σκυλιά της Μόσχας έμαθαν μόνα τους να χρησιμοποιούν το τεράστιο και πολύπλοκο σύστημα του υπογείου,, ανεβοκατεβαίνοντας στις κανονικές στάσεις. Οι άνθρωποι επιβάτες γύρω τους είναι τόσο συνηθισμένοι σ’ αυτό ώστε σπάνια δείχνουν να τα προσέχουν.

«Στην Μόσχα  υπάρχουν όλα τα είδη των αδέσποτων σκυλιών, αλλά,,, δεν υπάρχουν χαζά σκυλιά». Λέει στο ΑΒC News ο δρ Andrey Poyarkov, ένας βιολόγος που μελετά τα αδέσποτα της Μόσχας εδώ και 30 χρόνια.

Πάνω από 35000 αδέσποτα σκυλιά ζουν στην πρωτεύουσα της Ρωσίας. Μπορεί να βρεθούν οπουδήποτε, από τις αγορές στις κατασκευές  μέχρι τις υπόγειες διαβάσεις, αναζητώντας τροφή και προσπαθώντας να επιβιώσουν.

Το να παίρνεις τον υπόγειο είναι μόνο μια από τις πολλές τακτικές επιβίωσης  που έχουν εφεύρει τα αδέσποτα στην ανθρωπογενή αγριότητα που τα περιβάλλει.

 «Ο δρόμος είναι σκληρός και είναι η επιβίωση ανήκει στον προσαρμοσμένο» λέει ο Poyarkov και συνεχίζει πως  «Αυτά τα έξυπνα σκυλιά γνωρίζουν τους ανθρώπους καλύτερα απ’ ότι τα γνωρίζουν οι άνθρωποι»/

Ο Poyarkovσυνεχίζει πως μόνον ένα μικρό κλάσμα των αδεσπότων έχει κατανοήσει πώς να βρίσκει τον δρόμο του στον λαβύρινθο του συστήματος του υπογείου της Μόσχας.

Αυτό που είναι το πιο εντυπωσιακό για τα σκυλιά του μετρό, λέει ο τελειόφοιτος μαθητής του Poyarkov, Alexei Vereshchagi, είναι η ικανότητά τους να τα καταφέρνουν με τους ισχυρούς θορύβους του Μετρό και τα συμπαγή πλήθη, περισπασμούς που τα οικόσιτα σκυλιά δεν μπορούν να χειρισθούν.

« Είναι αγχογόνο ακόμη και για ανθρώπους η παρουσία μέσα σε πλήθος», λέει. « και τα σκυλιά ξαπλώνουν έτσι ώστε κανείς δεν τα βλέπει, έτσι οποιοσδήποτε να μπορεί να τα πατήσει. Αλλά αυτά το έχουν συνηθίσει».

Το ABC Nwes βρήκε ένα θηλυκό αδέσποτο στον σταθμό Kievsky και κατάφερε δύσκολα να την ακολουθήσει καθώς αυτή στριμωχνόταν ανάμεσα στα πόδια των ταξιδιωτών που πάσχιζαν γύρω της να πάρουν το δρομολόγιο της γραμμής Koltsevy

Μόλις επιβιβάστηκε, βολεύτηκε κάτω στο πάτωμα ανάμεσα σε πόδια,  κοιμήθηκε για λίγο, και είχε περιστασιακά σύντομες συζητήσεις με φιλικούς ανθρώπους.

Φαινόταν πως καταλάβαινε ότι τέτοια στενά καταλύματα δεν ήταν μέρη εμφάνισης απειλής. 

Νοημοσύνη των ζώων

Ο συγγραφέας Eugene Linden, ο οποίος γράφει για την νοημοσύνη των ζώων για 40 χρόνια, λέει στο ABC News ότι οι ερευνώμενοι αδέσποτοι σκύλοι της Μόσχα είναι απλώς ένα από τα χιλιάδες καταγεγραμμένα παραδείγματα άγριων, εξαγριωμένων και  εξημερωμένων ζώων τα οποία εμφανίζονται, τουλάχιστον, σαν αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν  και ευέλικτη αόριστης αιτιολογίας  και επίγνωσης σκέψη (flexible open-ended reasoning and conscious thought).

Ο Linden  αναφέρει μια ευρεία ποικιλία πλασμάτων που εκτείνεται από Ουρακοτάγκους σε αιχμαλωσία και οτταρίες οι οποίες «συναλλάσσονται» με πανουργία με τους φύλακές τους, μέχρι μια γάτα από την Βρετανία φημισμένη για την κανονική χρήση του λεωφορείου και μέχρι έναν σκίουρο στην Οκλαχόμα ο οποίος έγινε τοπικός ήρωας όταν ο κόσμος άρχισε να παρατηρεί ότι υπάκουε κανονικά στους φωτεινούς σηματοδότες όταν διάσχιζε τους δρόμους.

 « Το δίδαγμα είναι ότι τα ζώα δεν είναι απλώς παθητικά σ’ αυτό» είπε ο Linden στο ΑBC News.. « Καταλαβαίνουν τι περίπου είμαστε και πώς να ξεγελάσουν το σύστημα και  να το κάνουν να λειτουργήσει  προς το συμφέρον τους.

Τα αδέσποτα της Μόσχας παρατηρούνται επίσης να υπακούουν στους φωτεινούς σηματοδότες, λέει ο Vereshchagin. Αυτός και ο Poyarkov αναφέρουν πως τα αδέσποτα έχουν αναπτύξει ποικιλία τεχνικών για κυνήγι τροφής στην άγρια Μητρόπολη.

Μερικές φορές ένα κοπάδι θα στείλει για επαιτεία τροφής ένα μικρότερο, πιο χαριτωμένο μέλος έχοντας προφανώς συνειδητοποιήσει ότι αυτό θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία, απ’ ότι ένα μεγαλύτερο και λιγότερο ελκυστικό ομόλογό του.

Ένα άλλο κόλπο που οι ερευνητές ανέφεραν ότι έχουν δει είναι το γαβγίζω-και-αρπάζω:  ένας σκύλος θα πεταχτεί ξαφνικά πίσω από ένα άτομο που κρατά στα χέρια του ένα snack,προκαλώντας τόση έκπληξη ώστε το φαγητό να πέσει για να το αρπάξει.

Το θηλυκό που ακολουθήσαμε στην γραμμή Kievsky φαινόταν άνετο καθώς ταξίδευε μέσα σ΄ όλους τους ανθρώπους που συνωστίζονταν γύρω της και δικαιολογημένα: Τα αδέσποτα του υπόγειου της Μόσχας έχουν ακόμη το δικό τους μνημείο στον σταθμό  Mendeleyevsky.

Μ’ αυτό αποτίεται φόρος τιμής  στον Malchik, ένα αδέσποτο που ζούσε εκεί μέχρι να μαχαιρωθεί από ένα φωτομοντέλο στα 2002 στο οποίο  δεν άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ο Malchik γάβγισε στο τεριέ της.

Πώς να συμβιώσουμε μ’ αυτά.

Εξοργισμένοι οι Μοσχοβίτες ανάγειραν το γλυπτό. Οι διερχόμενοι σήμερα τρίβουν την γυαλιστερή μπρούντζινη μύτη του Malchik για γούρι.

Παρά τον δημόσιο θαυμασμό για τα αδέσποτα και τις ικανότητες τους για επιβίωση, πολλοί Μοσχοβίτες εξακολουθούν να βλέπουν τις δεκάδες χιλιάδες άστεγα ζώα ως ένα μεγάλο πρόβλημα. 

 «Οφείλουμε να το λύσουμε» λέει του η Anastasia Markina  του συνδέσμου για τα δικαιώματα των ζώων της Μόσχας. «Δεν είναι ένοχα που έγιναν άστεγα. Πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα με ανθρώπινο τρόπο».

Τρέχουν εκστρατείες στείρωσης και οι μπόγιες της πόλης καταφέρνουν  να μαντρώσουν κάποια ζώα, αλλά όλα αυτά έχουν μικρή επίδραση στον συνολικό πληθυσμό.

Ο Vereshchagin νομίζει ότι οι κάτοικοι της Μόσχας πρεέι να αποδεχθούν τα σκυλιά ως μέρος του πληθυσμού της πόλης.

 «Δεν είναι πράγματι εύκολο να αδειάσουμε τους δρόμους της πόλης από τα σκυλιά» λέει. «Φαντάζομαι πως απλά οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε μαζί τους.»

Τα σκυλιά της Μόσχας-περιλαμβανόμενων και εκείνων του υπογείου έχουν κάνει ήδη πάρα πολλά γι’ αυτήν την συνύπαρξη.