Στέλλα

Κατά τον πρωινό μου περίπατο πριν τις 6 είδα και πάλι τη Στέλλα. Κοιμόταν μπροστά από τον περίβολο του Θεολόγου. Πάνω σε ένα πεζούλι πλάτους 40 πόντων. Για μαξιλάρι είχε το κολονάκι του πεζουλιού που προεξείχε καμιά τριανταριά πόντους. Δύσκολη κατάσταση αν σκεφτείς ότι η μικρή Στέλλα  που είναι γύρω στα 25 της ζυγίζει πάνω από  160 κιλά. Αν σ’ αυτούς τους παράγοντες προσθέσεις και τους 5 βαθμούς της ατμοσφαιρικής θερμοκρασίας η κατάσταση είναι σχεδόν μοιραία. 

Πριν ένα μήνα περίπου τρεις συμπολίτες επισκοπήθηκαν τον δήμαρχο της μικρής μας πόλης και του ζήτησαν να ασχοληθεί με την περίπτωση της ανάπηρης αυτής κοπέλας. Ο Δήμαρχος τους απάντησε πως δεν είναι πρόνοια. Αυτοί πήγαν στον εισαγγελέα και του κατέθεσαν μια αναφορά. Τι άλλο να έκαναν. Ο εισαγγελέας έκανε ότι μπορούσε, η Στέλλα χάθηκε για λίγο καιρό για να επιστρέψει πριν μερικές μέρες.

Η Στέλλα κάποια στιγμή θα πεθάνει. Θα την βρούμε νεκρή πάνω στο πεζούλι με μαξιλάρι το κολονάκι. Δεν θα έχουμε χάσει και πολλά. Έκτος φυσικά από ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μας. Τέτοια κομμάτια που χάνουμε καθημερινά, μικρότερα μεγαλύτερα δεν έχει σημασία, όταν βλέπουμε τους δρόμους γεμάτους σκουπίδια, τα αδέσποτα στο έλεος του κάθε διαταραγμένου, τα γυφτάκια να περιφέρονται με μόνο προδιαγεγραμμένο μέλλον τις φυλακές Κασσάνδρας και το Δημοτικό Συμβούλιο να οραματίζεται την ζοφερή τσιμεντοποίηση του Τριποτάμου. 

Αυτή είναι η ζωή;