Η Τζένη απ΄τις Παλιόπετρες

Οι Μύθοι είναι τα πιο περίεργα ανθρώπινα δημιουργήματα. Τόσο περίεργα που συχνά καταλήγουν απάνθρωπα. Αυτή δεν είναι άλλωστε και η λειτουργία της ανθρώπινης ψυχής; Κατασκευάζονται από ανθρώπους και έχουν ποικίλες διαδρομές. Ή χάνονται όπως τα παραμύθια της γιαγιάς, ή γιγαντώνονται και γίνονται μεταφυσική πίστη, απαλύνοντας τον φόβο του θανάτου, ή γίνονται ιδεολογίες, εργαλεία εξουσίας, για να ενώσουν ή να διχάσουν ή ακόμη και εργαλεία στα χέρια των ψυχαγωγών για να διασκεδάσουν.

Βέβαια οι Μύθοι γίνονται και σύμβολα στα χέρια των σοφών για να κάνουν τη γνώση κτήμα των ανθρώπων και των φωτισμένων δασκάλων για δώσουν τη λύτρωση. 

Οι δρόμοι που ακολουθούν για να παίξουν τους παραπάνω ρόλους είναι και αυτοί πολύπλοκοι. Άλλες φορές ενσωματώνονται σε διδασκαλίες, άλλες σε διηγήσεις κι άλλες υποκαθιστούν την ίδια την ιστορία. 

Ένας πολύ κομψός μύθος είναι και ο Μύθος του Game of Thrones. Ανήκει κατ’ εξοχήν στον 21^ο αιώνα. Τον 20^ο  είχαμε αρκετούς επιτυχημένους μύθους. Το Άρχοντα των Δακτυλιδιών για παράδειγμα, τον Harry Potter από την άλλη.

Αυτήν την περίοδο παίζεται ο τελευταίος κύκλος. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Ένα prequel που θα μας λέει τι γινόταν πριν 10 χιλιάδες χρόνια ένα sequel ίσως και πάει λέγοντας. Όταν κάτι είναι επιτυχημένο διογκώνεται. Όχι μόνο χρονικά αλλά και ποιοτικά. Έλκει κατά κάποιο τρόπο ποιοτικά προϊόντα δίπλα του. Όπως το τραγούδι που ακούσαμε να κλείνει το 8 02 επεισόδιο. Το βρήκα το μετέφρασα και σας το αφήνω.

Jenny of Oldstones 

High in the halls of the kings who are gone

Jenny would dance with her ghosts

The ones she had lost and the ones she had found

And the ones who had loved her the most

The ones who'd been gone for so very long

She couldn't remember their names

They spun her around on the damp old stones

Spun away all her sorrow and pain

And she never wanted to leave, never wanted to leave

Never wanted to leave, never wanted to leave

They danced through the day

And into the night through the snow that swept through the hall

From winter to summer then winter again

Til the walls did crumble and fall

And she never wanted to leave, never wanted to leave

Never wanted to leave, never wanted to leave

And she never wanted to leave, never wanted to leave

Never wanted to leave, never wanted to leave

High in the halls of the kings who are gone

Jenny would dance with her ghosts

The ones she had lost and the ones she had found

And the ones

Who had loved her the most

Ψηλά στις αίθουσες των πεθαμένων βασιλιάδων

Η  Jenny θα χορέψει με τα φαντάσματα

Μ’ εκείνα που έχασε και μ’ αυτά που βρήκε

Και μ’ εκείνα που την αγάπησαν παράφορα

Εκείνα που έφυγαν για τόσο πολύ καιρό

Ώστε να μη μπορεί να θυμηθεί το όνομά τους

που την  στριφογυρνούσαν κι έριχναν πάνω στις παλιές υγρές πέτρες

πετώντας μακρυά όλον τον θρήνο και τον πόνο της

Χόρευαν τη μέρα

και τη νύχτα μέσα στο χιόνι που σάρωνε την αίθουσα 

Απ΄ το χειμώνα στο καλοκαίρι και στον χειμώνα πάλι

ως που οι τοίχοι θρύψαλα να πέσουν

Κι αυτή δεν ήθελε να φύγουν ποτέ, να φύγουν ποτέ

Να φύγουν ποτέ, να φύγουν ποτέ.

Κι αυτή δεν ήθελε να φύγουν ποτέ, να φύγουν ποτέ

Να φύγουν ποτέ, να φύγουν ποτέ.

Ψηλά στις αίθουσες των πεθαμένων βασιλιάδων

Η  Jenny θα χορέψει με τα φαντάσματα

Μ’ εκείνα που έχασε και μ’ αυτά που βρήκε

Και μ’ εκείνα που την αγάπησαν παράφορα

 

Οι στίχοι με άγγιξαν. Εγώ, όπως και όλοι μας, κάποιες περιόδους της ζωής μου χορεύω με τα φαντάσματά μου.  Μ' αυτά που έφυγαν κι μ' αυτά που ήρθαν. Κυρίως μ’ αυτά που μ’ αγάπησαν πολύ. Τόσο που έκαναν τους τοίχους μου να καταρρεύσουν.

Καλό Πάσχα 2019