Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Το ιστορικό μιάς παρέμβασης.

1. Πως ξεκίνησαν τα πράγματα.

Πριν μερικά χρόνια ένα λεωφορείο σε ένα αφύλακτο Νεοελληνικό Αυτοκινητόδρομο έσπασε το κιγκλίδωμα μιας γέφυρας και έπεσε στο κενό σκοτώνοντας 11 ανθρώπους. Θα περίμενε κανείς αμέσως μετά τα μέτρα αστυνόμευσης να γίνουν αυστηρότερα. Παρ’ όλα αυτά κανείς και φυσικά ούτε και ο τότε υπουργός δημόσιας τάξης έκαμαν τίποτε. Έτσι τρείς μήνες μετά, στον ίδιο αυτοκινητόδρομο και σε απόσταση 170 χιλιομέτρων από το  ατύχημα ένα κακοφορτωμένο φορτηγό αποκεφάλισε 23 μαθητές ενός λεωφορείου που επέστρεφαν από σχολική εκδρομή.  Τότε ο υπουργός έστειλε μεταξύ των άλλων και ψυχολόγους στους γονείς των μαθητών τους οποίους αργότερα φρόντισε και έγιναν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή έβγαλε και κέρδος από την εγκληματική του αμέλεια. Μου ήταν αδύνατο να επιτρέψω στην Δημοτική αρχή της πόλης μου να πράξει το ίδιο.

Το θέμα
Τα εξαπτέρυγα της δημοτικής αρχής, και η ίδια φυσικά, επιτρέψανε την παράνομη επέκταση καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος σε τρόπο ώστε να αλλοιωθούν όλα τα χαρακτηριστικά της πυρασφάλειάς τους. Δηλαδή είναι πολύ πιθανόν ανήλικα ή έστω νεαρά άτομα να αναγκαστούν να περάσουν μέσα από τα σταθερά υαλοστάσια που τοποθέτησαν οι προστατευόμενοι των αρχόντων μας στα προκήπια των καφετέριών τους  

Γι΄αυτό κατέθεσα την μήνυση και γι αυτό θα σπείρω το κείμενό της σ’ όλην την Blogoσφαιρα. Δίνω την άδεια στους άρχοντες της πόλης μου να με χαρακτηρίσουν όπως επιθυμούν και νομίζουν, και δημόσια και ιδιωτικά. Ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να λέει ότι του κατέβει. 

ΝΒΧ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!