Πού είναι οι Αμερικανοί;

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Πολλοί έχουν πει πως η Ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Τώρα, που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εξασφαλίσει τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου από την εκμετάλλευση σχιστόλιθων στο έδαφός τους και πετρελαίου από τους αμμόλοφους του Καναδά, είναι φανερό πως νοιάζονται όλο και λιγότερο για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, στην Ανατ. Μεσόγειο και τελικά για την ίδια την Ευρώπη. Τα συνεπακόλουθα αυτής της αποστασιοποίησης αρχίζουμε ήδη να τα διακρίνουμε γύρω μας.

Κλονισμένη από οικονομικά αδιέξοδα, η Ευρώπη στρέφεται για ηγεσία σε μια Γερμανία άπειρη για τον ρόλο αυτό και άγαρμπη στις κινήσεις της και σε μια Γαλλία που, όταν χρειαστεί να ηγηθεί, αποκαλύπτει τις αδυναμίες της και τον θεμελιακά συμπλεγματικό της χαρακτήρα. Είναι φανερό πως η Ευρώπη δεν μπορεί να δώσει λύση στα σημερινά της αδιέξοδα. Και ψάχνεται σε ατραπούς ξεπερασμένων οικονομικών αντιλήψεων, με υψηλούς φόρους και έναν αυταρχικό δημόσιο τομέα, για να ξεπεράσει τα προβλήματα στα οποία την έστειλε ο ενδημικός της κρατισμός. Και το επιχειρεί παρά τις ασυναρτησίες ορισμένων περί δήθεν νεοφιλελευθερισμού, με πολιτικές βγαλμένες από το ίδιο ντουλάπι του παλιού κρατικού παρεμβατισμού. Αν η Αμερική δεν συνειδητοποιήσει άξαφνα πως χρειάζεται μια ισχυρή Ευρώπη στο νέο διεθνές περιβάλλον του σκληρού ανταγωνισμού με τις χώρες του BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) και δεν προχωρήσει στην υλοποίηση ενός νέου Σχεδίου Μάρσαλ, η Ευρώπη είναι τελειωμένη. Οσο γρηγορότερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο για μας…

Στη Μέση Ανατολή τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Αγνοώντας τα μαθήματα και της πιο πρόσφατης Ιστορίας ακόμη, πολλές χώρες εμπλέκονται σε αδιέξοδα με άγνωστη απόληξη. Πολλοί κινητοποιούνται για να προσφέρουν βοήθεια στην ακραία σουνιτική αντιπολίτευση στη Συρία, που πολεμάει τη μετριοπαθή θρησκευτικά, αλλά αντιδημοκρατική κυβέρνηση Ασαντ στη Δαμασκό. Πόθεν προκύπτει πως οι μαχητές του Ισλάμ στη χώρα είναι οπαδοί μιας δυτικού τύπου λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών; Κάτι παρόμοιο έγινε σχετικά πρόσφατα και στη Λιβύη. Με τα γνωστά για όλους αποτελέσματα.

Η κατάσταση στην Αίγυπτο δεν είναι μακριά από τις εξελίξεις πριν από κάποια χρόνια στην κοντινή Αλγερία. Κι εκεί έγινε προσπάθεια εφαρμογής δημοκρατικών διαδικασιών. Η κάλπη έβγαλε νικητές τους ισλαμιστές. Ο στρατός παρενέβη και κατέλυσε τη δημοκρατία. Κι έκτοτε η χώρα βρίσκεται στην αγκαλιά μιας αιματηρής διαμάχης, που δεν δείχνει να έχει τελειωμό. Τα ίδια γεγονότα βλέπουμε στην Αίγυπτο. Ο κόσμος επαναστάτησε και ζήτησε δημοκρατία. Η κάλπη έδωσε τη νίκη στους ισλαμιστές. Που σε πολλούς, όμως, δεν αρέσουν. Δημοκρατία α λα καρτ, δυστυχώς, δεν υπάρχει. Δημοκρατία και ελευθερία οφείλουν να πηγαίνουν μαζί. Δεν θα καταλύεται η μία, επειδή σε κάποιους δεν αρέσουν τα αποτελέσματα στα οποία οδηγεί η άλλη.

Διαπιστώνουμε πως στην Αίγυπτο οι αντίπαλοι των ισλαμιστών καταγγέλλουν τους Αμερικανούς (ποιους άλλους;) –οι οποίοι επιμένουν για σεβασμό των δημοκρατικών διαδικασιών– για υποστήριξη «τρομοκρατών». Υποπτεύομαι πως είναι οι ίδιοι που παλιότερα φώναζαν για ανάμιξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις των μουσουλμανικών κρατών. «Αμερικανοί φονιάδες των λαών», κάποιοι φώναζαν. Τώρα που οι λαοί, αφημένοι στην τύχη τους, σφάζονται μόνοι τους, πάλι οι Αμερικανοί τούς φταίνε!

Η πλέον σχιζοφρενική είναι η κατάσταση στη Σαουδική Αραβία. Το βασιλικό καθεστώς εκεί στηρίζεται πάνω στο σκληρό σουνιτικό Ισλάμ που εκφράζουν οι ουαχαμπίτες. Κάνουν έτσι όλα τα χατίρια των μουλάδων και χρηματοδοτούν την εξάπλωση της ανατρεπτικής τους θεολογίας σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες. Ταυτόχρονα, βοηθούν οικονομικά τα διάφορα κοσμικά καθεστώτα της Αραβίας για να αντιμετωπίσουν τους ακραίους τζιχαντιστές, τους οποίους οι ίδιοι, μέσω ουαχαμπιτών, συνέβαλαν στο να δημιουργηθούν! Ετσι και τώρα στην Αίγυπτο. Για χρόνια οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι εξαρτώνται από τη δική τους χρηματοδότηση. Και τώρα που τους ανέτρεψε ο στρατός, ενισχύουν οικονομικά τη νέα κυβέρνηση για να σταθεί στα πόδια της…

Είναι φανερό πως η αμερικανική αδιαφορία πλέον για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή διευκόλυνε να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Η Ευρώπη οφείλει να αντιμετωπίσει σχεδόν μόνη πλέον το πρόβλημα. Οι διαπρύσιοι καταγγέλλοντες τις όποιες αμερικανικές παρεμβάσεις στο παρελθόν, να δούμε τώρα πώς θα αντιδράσουν όταν θα αντιμετωπίσουν το φάσμα της έλλειψης ενέργειας μόλις φανεί πως κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει ασφάλεια και σταθερότητα στη Μέση Ανατολή.

Αυτοί οι «μισητοί» Αμερικανοί αποτελούσαν μια κάποια λύση…

www.andrianopoulos.gr