Η Μαρία και η ομηρεία

Στο προχθεσινό Δημοτικό Συμβούλιο δεν συνέβησαν κοσμοϊστορικά πράγματα. Υπήρξαν όμως γεγονότα που σε ωθούσαν σε στοχασμούς. Το πρώτο ήταν η αναφορά στο «ατύχημα της κ. Σόνιας Θεοδωρίδου». Όχι το ατύχημα των αδελφών Θεοδωρίδη. Ένα ατύχημα από το οποίο ευτυχώς η Σόνια Θεοδωρίδου βγήκε σώα, αλλά δυστυχώς η αδελφή της η Μαρία δίνει μεγάλη μάχη. Έτσι εμφανίσθηκαν τα πράγματα από την εισηγήτρια. Η εκφορά του λόγου πάντα οδηγεί την προσοχή  σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Η Μαρία Θεοδωρίδου είναι μια γυναίκα που νοιάζεται. Δύο γάμοι τρία παιδιά και πολύ μα πολύ ενέργεια. Κύριο επάγγελμα μουσικός.  Κοινωνικές Δραστηριότητες πολλές. Η τελευταία το κοινωνικό παντοπωλείο. Σήμερα πολύ νωρίς το πρωί πέρασα από εκεί. Το μαγαζί ήταν γεμάτο απ’ ότι μπορείς να φαντασθείς. Ξεχείλιζε από κάτι που θα μπορούσες να το πεις συνοπτικά, Ενδιαφέρον για τον Συνάνθρωπο. Το αστείο είναι πως κάτω από το γραφείο μου είναι το αντίστοιχο παντοπωλείο του Δήμου Βεροίας. Σχεδόν άδειο. Εκεί η ανυπαρξία ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο κραυγάζει. Ο χώρος σου δείχνει ξεκάθαρα πως φτιάχτηκε για αποτελέσει τόπο ομηρείας μερικών συμβασιούχων. 

Και τότε έρχονται οι συγκρίσεις. Δύο γυναίκες σχεδόν ίδιας ηλικίας ( η Μαρία του κοινωνικού παντοπωλείου είναι τρία χρόνια ποιο μικρή από την άλλη,… της ομηρείας) η μία με μια μεγάλη αγκαλιά έτοιμη να προσφέρει ότι έχει (και μερικές φορές ότι δεν έχει) και η άλλη … αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Το θέμα είναι πως η Μαρία είχε σκληρή αντιμετώπιση από την ζωή ενώ η άλλη είχε ότι ζήτησε. Δεν πρόκειται για κάποιον ανεξερεύνητο θεϊκό Νόμο.  Θεός άλλωστε δεν υπάρχει. Ούτε καν για τους υποτιθέμενους Νόμους της ζωής. Απλά η ζωή είναι άδικη διότι είναι αδυσώπητα τυχαία.