Με αφορμή μια βιαστική δήλωση

Στην προηγούμενη ανάρτηση σχολίασα μια ανακοίνωση ενός δημοτικού συμβούλου η οποία αφορούσε στην μη πρόσληψη προσωπικού φυλάκων, μαγείρων, καθαριστών συντηρητών και οδηγών ασθενοφόρων στο ΕΣΥ. Παράλληλα έγινε και μια πρόταση αυτές οι υπηρεσίες να ανατίθενται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. 

Τότε αναδύθηκε το ερώτημα: Γιατί ένας δημοτικός σύμβουλος που έχει σώας τα φρένας, γνωρίζει πως παράγεται ο πλούτος και αποδεδειγμένα τον εκτιμά, παίρνει μια ολοφάνερα λανθασμένη θέση; Δηλαδή την υποστήριξη της μεταφοράς ή παραμονής μιας σειράς εργασιών που άνετα μπορούν να ανατεθούν σε εξωτερικούς συνεργάτες ή επιχειρήσεις σε εργαζόμενους πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. 

Επειδή οι θέσεις των δημόσιων προσώπων έχουν τώρα ή στο άμεσο μέλλον επίπτωση στη ζωή όλων μας αποφάσισα να το διερευνήσω.

Η εποχή των τεράτων που έληξε

Ας δούμε λίγο το πεδίο. Ο φορέας της πρότασης ήταν κάποιος που συμμάχησε με τα τέρατα όταν η εποχή των τεράτων είχε πλέον λήξει ή έστω όταν βάδιζε προς το οριστικό τέλος της. Δεν το λες και την πιο έξυπνη επιλογή αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι,  συχνά κάνουν και λάθη. Το να υπολογίζεις ότι η εποχή των τεράτων απλώς ήταν ένα διάλειμμα και κάποια στιγμή θα επιστρέψει είναι άτοπο αλλά η άγνοια της ιστορίας είναι κάτι που κάπως δικαιολογεί τα πράγματα. Κι αυτό γιατί η συχνότητα εμφάνισης τέτοιων περιόδων είναι το πολύ μια γενιά. Εκτός κι αν θεωρήσεις εποχή των τεράτων και την περίοδο ’81-85. Σίγουρα έμοιαζε ως τέτοια αλλά δεν είχε το χάλι των ετών 2011-2019. 

Η παραγωγή των υπηρεσιών

Ερχόμενοι στην ίδια την πρόταση είναι δύσκολο να φανταστούμε έναν επιτυχημένο στα Βεροιώτικα μέτρα, επαγγελματία να αγνοεί τον μόχθο που οφείλει να καταβληθεί για την παραγωγή υπηρεσιών και προϊόντων. Ένα μόχθο που καταβάλλεται σ’ όλη την κλίμακα αλλά και σε κάθε στάδιο παραγωγής μιας υπηρεσίας από άτομα εξειδικευμένα, υπεύθυνα και έντιμα. Δηλαδή στην σχεδίαση, την εκτέλεση και τον έλεγχό της.

Η σχέση αμοιβής και αποτελέσματος

Όπως είναι επίσης δύσκολο να πεισθείς ότι ένας άνθρωπος που ζητά, και δικαίως, να καλοπληρωθεί για τις υπηρεσίες που παρέχει, θα αποδεχόταν ότι αυτός που παράγει χωρίς το κίνητρο του κέρδους θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες με την αποδεκτή ποιότητα και ποσότητα. Η καθημερινότητα στον δημόσιο τομέα παρέχει ορατά τα αποτελέσματα της εφαρμογής της παραπάνω αρχής οπουδήποτε στον κόσμο. Πολύ περισσότερο στη χώρα μας όπου κυριαρχεί της αρχής της ελάσσονος προσπάθειας, που πραγματώνεται από έναν καθιερωμένο και θεσμοποιημένο συνδικαλισμό και την κατοχυρωμένη μονιμότητα των ΔΥ. 

Γιατί αστοχούν οι συμβάσεις

Από την άλλη πάλι υπάρχει και η διαρκής προβολή του επιχειρήματος ότι η εξωτερική ανάθεση δεν λειτουργεί διότι οι συμβάσεις δεν τηρούνται και πάντα οι εργολάβοι βγαίνουν κερδισμένοι σε βάρος του Δημοσίου. Αυτό βέβαια και πάλι είναι μομφή εναντίον των στελεχών της Δημόσιας διοίκησης. Αυτός ο ισχυρισμός είναι ταυτόσημος με αυτόν που θέλει τα στελέχη της Δημόσιας διοίκησης ανίκανα, οκνηρά και διεφθαρμένα. Μα αν είναι όντως έτσι τότε γιατί να τα καταφέρουν διοικώντας υπαλλήλους και όχι εργολάβους;

Η νοοτροπίες και τα πιστεύω

Δεν υπάρχει λοιπόν κάτι να δικαιολογεί την πρόταση του Δημοτικού συμβούλου. Μπορεί όμως και να υπάρχει. Να είναι μια ανορθολογική στάση που προέρχεται από μια παρακμιακή ιδεολογία/ψευδαίσθηση  που προτάσσει σαν τρόπο ζωής τον φθόνο και την ανάγκη για σταθερότητα. Μια σταθερότητα που γρήγορα μετατρέπεται σε στασιμότητα και φθορά. Την αριστερά δηλαδή. 

Οι έξεις και οι φορείς τους

Αυτό όμως πέφτει πάνω σε μια ακόμη αντίφαση. Σήμερα μας έχει απομείνει το 20% του εκλογικού σώματος με αυτήν την εμμονική στάση. Αυτά τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Φυσικά πολλοί άνθρωποι και τα πολιτικά πρόσωπα δεν θέλουν να δουν τα γεγονότα. Το παρελθόν παράγει έξεις και οι έξεις δεν αποβάλλονται γρήγορα. Έτσι η προσαρμογή τους  γίνεται δύσκολα ή ποτέ. Αυτό δεν είναι υποχρεωτικά κακό. Όταν οι πολιτικοί δεν προσαρμόζονται στην νέα κοινωνική πραγματικότητα η κοινωνία αλλάζει πολιτικό προσωπικό.