Γέφυρα Κούσιου: Εντροπή όπως εντροπία

Χθες και σήμερα αποκτήσαμε, όσοι θέλαμε να μάθουμε, μια καλύτερη εικόνα της καταστάσεως στο έργο σύμβολο μιας πόλης που κακοδιοικείται, μιας πόλης με πεσμένο ηθικό που δεν κάνει τίποτα να το ανεβάσει. Μιας πόλης λίγο πολύ παραδομένης. Ας έρθουμε όμως στα τεχνικά. 

Το τελευταίο καρφί στο έργο μπήκε στις 29-12-12. Τώρα, τον Φεβρουάριο του 2016, μαθαίνουμε πως οι δύο στύλοι, κάποια παράκαιρα έργα πρόσβασης, μια σουβατισμένη όχθη και μια αποτυχημένη προσπάθεια για την κατασκευή κάποιων καλουπιών έχουν προβλήματα. Αυτά όπως τουλάχιστον φαίνονται από την μελέτη αποτύπωσης του τοπογράφου (Υετός) αλλά και του στατικού είναι.

1. Απόκλιση των μεσοβάθρων από την κατακόρυφο 
2.  Τροποποίηση των πασάλων θεμελίωσης του ακροβάθρου Α
3. Η ποιότητα του σκυροδέματος του κεφαλοδέσμου του μεσοβάθρου Μ2
4. Η διαφοροποίηση του πλήθους των συνδετήρων στις λεπίδες των μεσοβάθρων.

Το πρώτο το γνωρίζαμε όλοι από το 2012. Είχε γίνει αναλυτική εκτίμηση από τον μελετητή της γέφυρας, ο οποίος έγγραφα και δημόσια βεβαίωσε ότι δεν σημαίνει τίποτε το ιδιαίτερο για την συνολική αντοχή. Οι πάσσαλοι του ακροβάθρου μειώθηκαν μετά από σύμφωνη γνώμη του μελετητή οπότε και αυτό δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Η ποιότητα του σκυροδέματος είναι διαφοροποιημένη προς τα πάνω οπότε μάλλον γράφτηκε σαν πρόβλημα για να δημιουργηθούν εντυπώσεις και τέλος έχουμε την διαφοροποίηση του πλήθους των συνδετήρων στις λεπίδες των μεσοβάθρων.  Εδώ πρέπει να σταθούμε.

Τι είναι αυτό

Αν παρατηρήσει κανείς οι στύλοι που εδώ και χρόνια στέκονται στη μέση της κοίτης του Τριποτάμου στο μέσο του ύψους τους περίπου χωρίζονται στα δύο λεπτούς στύλους που ονομάζονται λεπίδες. Κάθε στύλος είχε δέκα ομάδες συνδετήρων. Συνδετήρες είναι τα τσέρκια που περιβάλλουν τα ευθύγραμμα σίδερα και στις κολώνες είναι οριζόντια. Από τις δέκα ομάδες έλειπε η μία. Αν βέβαια δει κανείς στο βίντεο που ανάρτησε ο κ.Καρολίδης τον Αντιδήμαρχο απολογούμενο θα καταλάβει ότι ο στύλος είχε δέκα τσέρκια από τα οποία έλειπε το ένα, αλλά δε βαριέσαι, ας θεωρηθεί μια συγχωρητέα κακοδιαχείριση του λόγου από κάποιον αμήχανο άνθρωπο.   

Τα παραπάνω όμως δημιουργούν ένα πρόσθετο ερώτημα. Πως ο Τοπογράφος ο οποίος περιγράφει με αξιοθαύμαστη σχολαστικότητα τον τρόπο με τον οποίο έκανε την αποτύπωση των γεωμετρικών χαρακτηριστικών των πεπραγμένων του εργολάβου μπόρεσε να διαπιστώσει το δεύτερο και τρίτο λάθος (που δεν ήταν λάθη) και το τέταρτο (που ήταν αποδεδειγμένα λάθος); Για την διαπίστωση της αυξημένης (!) αντοχής χρειαζόταν εργαστηριακές μεθόδους ή τουλάχιστον τα δελτία αποστολής της μονάδας παραγωγής σκυροδέματος. Για το πλήθος των πασάλων του ακροβάθρου έπρεπε να σκάψει και για την ομάδα των συνδετήρων που έλειπε έπρεπε να περάσει από γάμα-ακτινογράφηση το υποστύλωμα. Τίποτε απ’ αυτά δεν έκανε. Άρα κάποιος του υπέδειξε να τα γράψει. Δεν ήταν θεία έμπνευση. Ήταν η Τεχνική υπηρεσία του Δήμου. Γιατί όμως;

Ολίγα περί εντροπής

Το να ανακατώσεις τρία σωστά με ένα λάθος μου φαίνεται περισσότερο σαν χρήση πυρών αντιπερισπασμού και τίποτε παραπάνω. Τα τρία σωστά είναι ο αντιπερισπασμός προς το ένα λάθος. Και εδώ ακριβώς είναι που πονάς. Πονάς όταν βλέπεις τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις να έχουν κουλουριαστεί από ντροπή και να λένε του κόσμου τις ανοησίες για να καλύψουν κάτι που όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το ξέραμε.  Ότι δηλαδή έλειπε μια από τις δέκα ομάδες συνδετήρων σε κάθε λεπίδα. Θα μου πεις βέβαια πως την δεκαετία του ’90 ένας Αμερικάνος πρόεδρος κήρυξε έναν πόλεμο από ντροπή για μια αγχωμένη πεολειχία που δημοσιοποιήθηκε. Ναι η ντροπή μπορεί να σε οδηγήσει σε θανατηφόρα μονοπάτια. Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ πως πρέπει να σταματήσω την καζούρα. Θα τους οδηγήσει σε χειρότερα λάθη τα οποία και πάλι εγώ και οι συμπολίτες μου θα κληθούμε να πληρώσουμε.

Το πραγματικό πρόβλημα

Όταν ένα ζήτημα καταφέρεις να το δεις χωρίς τον φακό των αρνητικών συναισθημάτων, τότε εμφανίζονται γυμνά φυσικά φαινόμενα που πρέπει να αντιμετωπίσεις.  Κι εδώ το φυσικό φαινόμενο είναι η αντοχή που αναμφίβολα μειώθηκε σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό. Απ’ όσα έχω ακούσει ο μελετητής της γέφυρας θεωρεί ότι οφείλουν να γίνουν ενισχυτικές επεμβάσεις. Αντίθετα ο νέος πραγματογνώμονας ο οποίος ξανάκανε όλους τους υπολογισμούς ως εάν είχε να κάνει με γέφυρα που τώρα θα κατασκευαζόταν, γράφει στα συμπεράσματα: «’Οπως προκύπτει από το συνημμένο τεύχος αναλύσεων οι καταγραφείσες κατασκευαστικές αποκλίσεις (βλέπε παρ της έκθεσης) δεν επηρεάζουν την επάρκεια της γέφυρας. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά την κατασκευαστική απόκλιση στην γεωμετρία και θέση των διατομών των λεπίδων (απόκλιση για την οποία είχε διατυπωθεί άποψη του μελετητή της γέφυρας   ότι πιθανόν να μεταβάλει την γεωμετρία της γέφυρας στην τάξη των 5%) σημειώνεται ότι η μεταβολή αυτή στην ακαμψία της γέφυρας είναι πρακτικώς αμελητέα και σε κάθε περίπτωση δεν επηρεάζει την επάρκεια της γέφυρας». Δεν υπάρχει για την ώρα ούτε λόγος ούτε διάθεση για περαιτέρω σχολιασμό. Όμως…

Η σχέση του μελετητή με το έργο

Το γεγονός ότι ένα δεύτερο μελετητικό γραφείο ξανάκανε με το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή τις ίδιες παραδοχές εδάφους και φορτίων τους υπολογισμούς δεν καταργεί τον αρχικό μελετητή του έργου. Ο δεύτερος μελετητής αντιπροσωπεύει αυτό που λέμε την «δεύτερη γνώμη». Μελετητής συνεχίζει να είναι ο αρχικός. Και αυτός δεν είπε την τελευταία κουβέντα. 

Με απλά λόγια: Γιατί ξοδεύτηκαν 14.022 €;