Χώμα τρώνε και δεν νηστεύουν.
Αυτή η παλιά ποντιακή παροιμία μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα έναν ανελκυστήρα να
προεξέχει σαν οβελίσκος στο τοπίο κάτω από την Εληά. Ως οβελίσκος είχε αρχή, το
έδαφος, αλλά δεν είχε τέλος. Φυσικά θα αποκτήσει και τέλος. Είπαμε σουρεαλισμός
αλλά στη μικρή μας πόλη όλα έχουν στενά όρια.
Σήμερα βλέποντας τον κατακόρυφο
διαφανή οβελίσκο δεν θα διακινδυνεύσω εκτίμηση κόστους. Θα προσπαθήσω όμως να
καταλάβω την διαδρομή. Παρκάρω στη Στρατού. Περπατώ 50 έως 100 μέτρα και φθάνω
στην μηχανική ράμπα μήκους 40 μέτρων. Αφού μεταφερθώ στην άκρη της ράμπας περπατώ
άλλα 20 έως 30 μέτρα για να φτάσω στον ανελκυστήρα. Ανεβαίνω και από εδώ και πέρα ή περπατάω μια κεκλιμένη
πεζογέφυρα και φθάνω στο επίπεδο της Ανοίξεως ή κατεβαίνω σε μια στάθμη
χαμηλότερη της Ανοίξεως και καλύπτω την υψομετρική διαφορά ανεβαίνοντας σκάλες.
Το τι μπορεί να συμβεί τη νύχτα ή
με βροχή ή άνεμο το αφήνω στην φαντασία του αναγνώστη. Το τι θα κοστίσει η
συντήρηση αυτών των δύο τεχνολογικών θαυμάτων της μικρής μας πόλης μπορεί να
γίνει γνωστό ρωτώντας κάποιον συντηρητή ανελκυστήρων και ανυψωτικών μέσων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!