Μικρή πραγματεία γαι την επαιτεία στην Βέροια

Χθες στο Δημοτικό συμβούλιο της Βέροιας η κυρία Δήμαρχος ξερνοβολώντας για άλλη μια φορά έναν ποταμό ασυναρτησίας αναφέρθηκε και στο θέμα της επαιτείας στην πόλη. Είπε πως πρόκειται για ένα ακόμη σημείο των καιρών και πως δεν είναι στα καθήκοντά της να πράξει οτιδήποτε. Δεν είναι έτσι. Και να πράξει πολλά μπορεί και υποχρεούται συμμετέχει στη λύση του προβλήματος.

Κατ΄αρχήν το πρόβλημα της επαιτείας ούτε σημερινό είναι, ούτε καν εντάθηκε τα τελευταία δύο χρόνια. Ζητιάνους καθ΄ έξιν είχαμε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στην παιδική μου ηλικία αντιμετωπίζαμε την επαιτεία σχεδόν σαν επάγγελμα. Όσο για την αύξηση, αυτή υπάρχει μόνον στο μυαλό της κυρίας. Το πρόβλημα λύνεται αρκεί να έχεις διάθεση να αφοσιωθείς.

Μια πρώτη ταξινόμηση

Οι επαίτες στην πόλη έχουν όπως κάθε ομάδα μια διαστρωμάτωση. Πρώτα πρώτα οι μόνιμοι. Τρεις όλοι κι όλοι. Ένας, αλλοδαπός μάλλον, σε αναπηρικό καροτσάκι, ένας με ακρωτηριασμένο πόδι και ο Θανασούλης. Ο τελευταίος βγήκε στη γύρα πριν τρία τέσσερα χρόνια. Αυτούς τους λύνεις το πρόβλημα. Όποιος ισχυριστεί ότι σαράντα χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορούν να φροντίσουν τρεις αναξιοπαθούντες θα γίνει ρεζίλι.
Ακολουθούν, το τελευταίο καιρό κάπως περισσότερες, ηλικιωμένες μπροστά από καταστήματα τροφίμων. Τις οφείλουμε ίδια αντιμετώπιση.
Συνεχίζουμε με τους  γύφτους. Πιο ερασιτέχνες χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να προκαλούν οίκτο. Για την ομάδα αυτή έγραψα πριν μέρες. Σε κάθε περίπτωση όποιος εκμεταλλεύεται παιδί για να προκαλέσει οίκτο οδηγείται στη δικαιοσύνη. Τα παιδιά δεν είναι εργαλεία.
Αμέσως μετά μπαίνουμε σε κάποια σχετικά καινούρια περιοχή με αλλοδαπούς από γειτονικές χώρες που έρχονται κάνουν αρπαχτές και φεύγουν. Σχεδόν πάντα παίζουν ακορντεόν και φυσικά εκμεταλλεύονται τα παιδιά τους. Ίδια αντιμετώπιση με τους γύφτους.
 Τέλος είναι οι ορδές των επαγγελματιών που έρχονται συντεταγμένοι συνήθως Τρίτη ή Κυριακή κάνουν την «δουλειά τους» και φεύγουν. Εδώ πια πρόκειται αν όχι για οργανωμένο έγκλημα σίγουρα για οργανωμένη παραβατικότητα. Εισαγγελέας φυσικά. 

Η πρόταση για την αντιμετώπιση

Η κυρία μας είπε επίσης ότι η πάταξη της επαιτείας δεν αποτελεί έργο της Δημοτικής Αστυνομίας. Λάθος. Μπορεί η Δημοτική Αστυνομία να μην έχει δικαίωμα να συλλαμβάνει ή να χρησιμοποιεί όπλα έχει όμως υποχρέωση να εντοπίσει και να καταγγέλλει. Μετά την καταγγελία και την σύλληψη μπορεί και πρέπει τους ανθρώπους αυτούς να τους βλέπει κοινωνική λειτουργός (υπάρχει και αμείβεται ήδη)  να συντάσσεται προσεκτικά ιστορικό, να διερευνώνται πιθανά παραβατικά στοιχεία πίσω από την πράξη και να παίρνονται αποφάσεις κατά περίπτωση. Αυτά συνιστούν την αφοσίωση.

Οι επιδιώξεις

Μια τέτοια αντιμετώπιση θα μας απαλλάξει κατ’ αρχήν από την οργανωμένη επαιτεία. Η καταστολή θα δράσει αποτρεπτικά. Κανείς δεν έχει πρόθεση να πάει σε μια πόλη και πριν προλάβει να εισπράξει ένα ευρώ να βρεθεί προφυλακισμένος και υπόδικος.  Θα λύσει το πρόβλημα κάποιων ανθρώπων με πραγματική ανάγκη και τέλος θα αποθαρρύνει τους περιστασιακούς επαίτες.

Η κατσίκα, ο σανός, ο λύκος και ο βαρκάρης

Τα παραπάνω είναι απλές σκέψεις τόσο απλές που μπορεί να τις κάνει και ένα μυαλό κάτω του μετρίου. Το θέμα όμως μου θυμίζει τον γρίφο της μεταφοράς του σανού του λύκου και της κατσίκας στην απέναντι όχθη. Η λύση είναι παιδαριώδης το δίδαγμα όμως είναι ότι δεν φθάνει να βρεις τη λύση. Πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά και αυτό στην περίπτωση του βαρκάρη είναι ο κάματος των μεταφορτώσεων και της παραπάνω κωπηλασίας.