Η κακοδιοίκηση που κακοφορμίζει

Προχθές κατέθεσα στον ανακριτή. Επρόκειτο για μιαν υπόθεση για την οποία δεν είχα γράψει ποτέ. Σήμερα που τίποτε  δεν με κρατά πλέον σιωπηλό (τι παραπάνω από μια κατάθεση στον ανακριτή μπορεί να συμβεί πια) θεωρώ πως μπορώ να δώσω την περιγραφή ενός ακόμη συμπτώματος κακοδιοίκησης από τα πολλά που έχει να δείξει η τοπική αυτοδιοίκηση σ’ όλη την χώρα.

Παραθέτω ένα εκτεταμένο ιστορικό και ένα λακωνικό συμπέρασμα.

Το ερέθισμα

Πριν ένα χρόνο και κάτι, τον Απρίλιο του 2013, έμαθα από μέλος της οικονομικής επιτροπής ότι έγινε μια απόπειρα να εγκριθεί ο προϋπολογισμός ενός έργου ανάδειξης  ενός παραδοσιακού υδρόμυλου στο Δάσκιο Ημαθίας.  Τίποτε τα ιδιαίτερο και μάλιστα αξιέπαινο, θα συμπλήρωνε κανείς.  Το χαρακτηριστικό ήταν πως ένας δημοτικός σύμβουλος και μέλος της επιτροπής, ο Αργύρης ο Γκαμπέσης, έβαλε τις φωνές ισχυριζόμενος πως το έργο είχε ήδη κατασκευασθεί και πως είναι παράνομο και εξοργιστικό να δημοπρατείται ένα έργο ήδη κατασκευασμένο. 

Η έρευνα

Η επόμενη κίνηση που είχα να κάνω ήταν να ενημερωθώ. Ο εγκυρότερος τρόπος ενημέρωσης δεν είναι άλλος από το να ζητήσεις γραπτές πληροφορίες από την υπηρεσία που το χειρίζεται. Έτσι την 29 Μαΐου 2013 ζητήθηκε από την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Βεροίας η μελέτη του έργου. Σε μερικές μέρες (10 Ιουν 13) δόθηκε. Η μελέτη συνίστατο  στην τεχνική περιγραφή, το αναλυτικό τιμολόγιο, την κατ’ άρθρο περιγραφή των εργασιών και τέλος τον προϋπολογισμό. Το έργο ήταν δηλαδή έτοιμο να διακηρυχθεί. Η τεχνική περιγραφή παρουσίαζε την κατασκευή μια καρούτας (ενός ανοικτού ξύλινου υδραύλακα που οδηγούσε το νερό στην υδρόπτωση δηλαδή ) και μια ισχυρής εκτεταμένης περιφράξεως.

Η επίσκεψη

Δεν άντεξα, πήγα στο Δάσκιο. Ο υδραύλακας και η περίφραξη ήταν όντως κατασκευασμένοι. Βαρύ. Κι επειδή ήταν βαρύ χρειαζόταν επαλήθευση. Ζητήθηκαν τα κατασκευαστικά σχέδια της καρούτας και του κιγκλιδώματος με αίτηση την 17 Ιουν  13. Δεν υπήρχαν, ήταν η απάντηση. Για να φτάσουμε σε μια τρίτη αίτηση που συνοδευόταν από έξι επτά φωτογραφίες του μύλου και των επί μέρους στοιχείων του. Τότε αναγκάσθηκαν να μου πουν ότι πράγματι έργο δεν υπήρχε υπό την έννοιαν ότι ήταν ήδη κατασκευασμένο και όλα αυτά έγιναν γιατί ο εργολάβος, που είχε κάνει παραπάνω δουλειές είχε μείνει απλήρωτος και έπρεπε να πληρωθεί.

Οι διασταυρώσεις

Μετά άρχισαν τα τηλέφωνα. Πρώτος ήταν ο πρώην Δήμαρχος πρώην Δήμου Μακεδονίδος επί θητείας του οποίου είχε κατασκευασθεί ο μύλος. Η απάντησή του ήταν πως αυτός τα έργα τα τελείωνε και δεν υπήρχε κανείς ανεξόφλητος λογαριασμός. Ακολούθησε ο εργολάβος που είχε εκτελέσει το έργο. Αυτός είπε πως υπήρχαν απλήρωτες εργασίες και πως η Υπηρεσία βρήκε αυτό το τρυκ να τον πληρώσει. Όταν τον ρώτησα γιατί έπρεπε να γίνουν όλα αυτά αντί της απλής προσφυγής στη δικαιοσύνη μου απάντησε πως αυτός δεν πάει στα δικαστήρια. Στην αντίρρησή μου πως δεν διορθώνεις μια αδικία με ένα αδίκημα με προέτρεψε να πράξω ότι νομίζω.   

Το δίλημμα

Υπήρχε μια ευγενική πρόθεση (να πληρωθεί ένας άνθρωπος που δούλεψε) και μια ιδιόρρυθμη εκδήλωσή της. Εδώ τίθεται το δίλημμα. Τους δίνεις ή όχι; Κάνεις μια αναφορά σε κάποιον ελεγκτικό μηχανισμό;  Όχι δα, ήταν η πρώτη και η τελευταία απάντηση. Όμως αν τους γινόταν συνήθεια; Ο δρόμος της παρανομίας αρχίζει από μια παρατυπία και καταλήγει σε κατάχρηση εξοπλιστικών προγραμμάτων. Ύστερα ήταν και το άλλο: Θυμήθηκα πως τον Φεβρουάριο του 2013 όταν μας παρουσίαζε η κ. Δήμαρχος μαζί με την προϊσταμένη του τμήματος Προγραμματισμού το επενδυτικό πρόγραμμα της πόλης το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα έργο με τίτλο «κατασκευή θεμελίωσης διακοσμητικού πύργου στην πλατεία Ωρολογίου». (Το θέμα αναφέρεται κι εδώ)  Η θεμελίωση ήταν όμως κατασκευασμένη. Ρώτησα και πήρα μια θολή απάντηση. Με ιδιαίτερη αγένεια μου έδειξαν πως πρέπει να σταματήσω να ρωτάω. Ναι, τους είχε γίνει ήδη συνήθεια. Ακόμη κι έτσι πώς να δώσεις δύο ίσως και παραπάνω συναδέλφους σου;

Αν πάνω στο παραπάνω ηθικό δίλημμα προσθέσεις και το ότι  τα τελευταία τέσσερα χρόνια έφαγα αρκετή λάσπη, επειδή, και καλά, ήμουν ένας δικομανής που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο έκανα μηνύσεις στην δήμαρχο, τότε γίνεται σαφές πως δεν άντεχα άλλες αναφορές και δικαστήρια.  Πρακτικά βέβαια είχα κάνει δύο μηνυτήριες αναφορές αναδεικνύοντας καταστάσεις χωρίς να κατηγορώ κανέναν προσωπικά, αλλά αν σου βγει το όνομα… Το κουβέντιασα και με τους οικείους μου και αποφάσισα να κάνω πίσω. Σκέφτηκα όμως, μήπως άξιζε τον κόπο να ζητήσω κάτι από την δήμαρχο. Είχαμε σκοτωθεί αρκετά, γνωριζόμαστε από το 1959 (ναι από τότε) και θα ήταν καλό να ενώναμε, είχα σκεφτεί, τις προσπάθειές μας  για το καλό της πόλης.

Η συμφωνία

Ζήτησα ένα ραντεβού και συμφωνήσαμε με την κ. Δήμαρχο να συνεχίσει κάτι που μας  είχε αρνηθεί και αφορούσε την πόλη. Μια πρόταση που είχαμε κάνει 25 μέλη της επιτροπής διαβούλευσης και την οποία ζητούσαμε μια έκτακτη συνεδρίαση με θέμα τις βιομηχανικές και επιχειρηματικές περιοχές. Έκανε πως ξέχασε την άρνησή της αλλά και το ίδιο το θέμα  και δέχθηκε.

Ήταν να γίνει έκτακτη σύγκλιση της επιτροπής διαβούλευσης αλλά προσκλήθηκαν ατύπως τα μέλη που υπέγραψαν. Δεν πειράζει. Από τους 25 ήρθαν μόνον 9 λόγω του ακατάλληλου της ώρας και αποφασίσθηκε να κάνουμε μια επιτροπή. Σ’ αυτή συμμετείχαν άνθρωποι από διάφορες παραγωγικές ομάδες κι εγώ σαν εκπρόσωπος του εαυτού μου. Ήταν που είχα την ιδέα πρώτος και μου αναγνωρίσθηκε…

Τα καμώματα και ο Γουλιέλμος Όκκαμ

Συνεδριάσαμε δύο φορές. Την δεύτερη μάλιστα σκεφτήκαμε (πρόταση της κυρίας Α Πάπαρη, εκπροσώπου του ΤΕΕ, ήταν για την ακρίβεια) να συγκροτήσουμε μια βάση δεδομένων η οποία να περιείχε στοιχεία του κάθε εκπρόσωπου. Στοιχεία για την απασχόληση από το Εργατικό Κέντρο, από έργα υποδομής από το ΤΕΕ, από οικιστική ανάπτυξη από τους αρχιτέκτονες και από κύκλους εργασιών από το Οικονομικό Επιμελητήριο, ιπποδυνάμεις και άλλα τέτοια στοιχεία από το βιομηχανικό επιμελητήριο.  Αυτό δεν μπορούσε να γίνει ξεκάρφωτα αλλά δεδομένου ότι ο Δήμος είχε παραγγείλει την συγκρότηση μια βάσεως Γεωγραφικών δεδομένων στο ΑΠΘ (ή Μακεδονίας δεν θυμάμαι καλά)  σκεφτήκαμε ότι οι πληροφορίες αυτές θα μπορούσαν να ενσωματωθούν  στο GIS (Geographical Information System) (χρήσιμο link ανοίγει παρουσίαση power point) αποτελώντας ένα layer η κάθε ομάδα πληροφοριών.

Ανατέθηκε στον γράφοντα να παίξει το ρόλο του διάμεσου. Ήμουν μηχανικός, υποστήριξα την ιδέα,  δεν μπορεί παρά να ήμουν εγώ. Πήγα στον αρμόδιο Αντιδήμαρχο κ. Βοργιαζίδη, αυτός μου σύστησε την Μηχανικό που είχε αναλάβει την προσπάθεια και όλα φάνηκε να πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Για λίγο όμως. Όταν μετά δυό τρεις μέρες πήγα να φιξάρω την συνάντηση  η κ. συνάδελφος με πληροφόρησε πως ο προϊστάμενος της κ. Βουτσιλάς την διέταξε να μην έχει καμία κουβέντα μαζί μου αν δεν έκανα γραπτή αίτηση στην Υπηρεσία. Το κατάπια και έκανα αίτηση. Σιγά τώρα. Έγινε η πρώτη ενημέρωση προς το τέλος της οποίας μπήκε στο γραφείο που γινόταν  ένας εργοδηγός άσχετος με το αντικείμενο ο οποίος ξεκίνησε μια σειρά απειλών εναντίον μου ισχυριζόμενος μάλιστα πως θα μου έκανε μήνυση.  Φεύγοντας προσπάθησα να καταλάβω τι συνέβαινε. Η λεπίδα του Οκκαμ ξύρισε αμείλικτα: Υπήρχε άνωθεν εντολή να τιναχτεί η προσπάθεια στον αέρα. Κάποιοι κάτι φοβόντουσαν.  

Ο… ανώνυμος

Το θέμα έμεινε εκεί μέχρις όπου μετά από μήνες ένας αστυνομικός μου έφερε κλήση να καταθέσω σαν μάρτυρας για την υπόθεση του Μύλου στο Δάσκιο. Όταν ρώτησα ποιος ήταν ο μηνυτής, μου είπε αυτό που φοβόμουν: Ανώνυμος.  

Το συμπέρασμα

Αυτή ήταν η αφήγηση. Βγάλετε ότι συμπεράσματα νομίζετε. Μην αφήσετε όμως με την συμμετοχή σας στην δημόσια ζωή να ξαναγίνουν τα ίδια.

Θυμηθείτε με μετά τις εκλογές: Οι επόμενοι θα είναι χειρότεροι…

ΥΓ. Μετά την φασαρία που δημιουργήθηκε το Δημοτικό Συμβούλιο απένταξε από το επενδυτικό πρόγραμμα τα δύο «έργα».