Ιδιωτικοποίηση: Απαντήσεις σε περιττές ερωτήσεις.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Για να μπορέσουμε να οδηγηθούμε σ’ αυτό που λέγεται ανάπτυξη με ένα σταθερό, βιώσιμο, καθ’ όπως λέγουν, τρόπο πρέπει πρωτίστως να αποκτήσουμε μια υγιά διοικητική μηχανή. Στελεχωμένη από ανθρώπους μορφωμένους, εργατικούς και αποτελεσματικούς που διοικούνται με στόχους, κίνητρα και ποινές. Που αμείβονται καλά όταν αποδίδουν και πετυχαίνουν τους στόχους τους και απολύονται όταν δεν τα καταφέρνουν.  Που ανέρχονται κοινωνικά όταν είναι χρήσιμοι και πάνε φυλακή αν είναι επιζήμιοι. Τελικά από ανθρώπους των οποίων η ζωή είναι αρκετά πάνω από το μέτριο.

Αυτό όμως απαιτεί χρόνο και μια μυώδη κυβέρνηση ικανή να επιβάλει το αυταπόδεικτο. Έννοια που όταν παραβιασθεί πολύ δύσκολα αποκαθίσταται. Ζήσε Μάη μου δηλαδή. Έτσι η λύση για μια ταχεία ανάκαμψη μιας σειράς πραγμάτων στην οικονομία και την κοινωνία είναι το μονοπάτι της ιδωτικοποίησης. Από εκεί μπορούμε να κόψουμε δρόμο προκειμένου να μη χαθεί άλλη μια γενιά Ελλήνων. Για όσους δεν το κατάλαβαν λοιπόν: Η ιδιωτικοποίηση είναι προϋπόθεση επιβίωσης της γενιάς των 20 έως 40. Χονδρικά  όσων γεννήθηκαν από το ‘80 και μετά. 

Ο συνήθης διάλογος

Λέγοντας τα παραπάνω ακούει κανείς την πιο πρόχειρη και χοντροκομμένη ένσταση.

Το νερό; Θα ιδιωτικοποιηθεί και το νερό;

Αν και συνήθως είναι μια γερή πρόφαση να μη γίνει καμιά κουβέντα , υπάρχουν και άνθρωποι που καταθέτουν με ειλικρίνεια το προβληματισμό, του πως μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί ένα φυσικό μονοπώλιο. Η συζήτηση έχει μια τυπική και κλιμακούμενη ροή την οποία εύκολα μπορώ να αναπαράγω.

Μα μιλάμε για ιδιωτικοποίηση των δικτύων είναι η πρώτη απάντηση.

Θα πουληθούν; Eίναι η επόμενη ερώτηση. Και πάλι η απάντηση είναι:

 Όχι φυσικά. Θα ανατεθεί η λειτουργία και συντήρησή τους σε ιδιωτική εταιρεία όπως φυσικά θα ανατεθεί και η είσπραξη των λογαριασμών στην ίδια ή κάποια άλλη ιδιωτική εταιρεία. Ακόμη, σε παρθένες περιοχές η συμβασιούχος εταιρεία θα αναλάβει να κατασκευάσει δίκτυα και να τα εκμεταλλευθεί.  Όπως δεν είναι δυνατόν να είναι ο Δήμος εργολάβος (δοκιμάστηκε με απόλυτη αποτυχία πριν μια δυό δεκαετίες, όπως όλοι θυμόμαστε) με τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί να είναι κατασκευαστής, συντηρητής και διαχειριστής δικτύων. Ούτε φυσικά και ιδιοκτήτης μιας ψευδοεπιχείρησης που κάνει αυτήν την δουλειά. Η επόμενη ερώτηση είναι φυσικά:

Και το κόστος; Με την προσθήκη: Όπου ιδιωτικοποιήθηκε το νερό πολλαπλασιάσθηκαν τα τιμολόγια.

Αφού προσθέσεις ακόμη μια φορά πως δεν ιδιωτικοποιήθηκε το νερό αλλά η κατασκευή συντήρηση και διαχείριση δικτύων, απαντάς το προφανές διατυπώνοντας την απορία πως δεν το σκέφτηκε ο ερωτών.

Το έργο της κατασκευής συντήρησης και διαχείρισης δικτύων θα δοθεί σ’ όποιον δώσει καλύτερη προσφορά και η προσφορά θα μεταφράζεται σε κόστος νερού, ποιότητα δικτύου και μια σειρά ποιοτικών και ποσοτικών δεσμεύσεων. Αν τώρα κάπου αυτό το συμβόλαιο το υπέγραψαν με διεφθαρμένες και ιδιοτελείς υστεροβουλίες τότε τα πράγματα στην σύμβαση πήγανε στραβά. Δεν ευθύνεται όμως γι’ αυτό η ιδιωτικοποίηση. 

Τα συμπεράσματα

Αυτό είναι σε γενικές γραμμές η λεγόμενη ιδιωτικοποίηση του νερού κι έτσι μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν όχι μόνον οι ανταποδοτικές υπηρεσίες που παρέχει ο Δήμος στους δημότες αλλά και εσωτερικές του Υπηρεσίες όπως η καθαριότητα των εσωτερικών του χώρων, η φύλαξη κτιρίων, η θέρμανση χώρων, η τήρηση των πρακτικών του δημοτικού συμβουλίου και των επιτροπών του, η κωδικοποίηση σε προσβάσιμη ψηφιοποιημένη μορφή του υπάρχοντος χάρτινου αρχείου του δήμου , η συντήρηση του δικτύου των υπολογιστών του δήμου και του λογισμικού του, το σύστημα Γεωγραφικών Πληροφοριών του ακόμη και τα περισσότερα πιστοποιητικά κάθε είδους καθώς και η συντήρηση των οχημάτων του, η λειτουργία των εγκαταστάσεων των βιολογικών καθαρισμών, η αστυνόμευση της στάθμευσης και η λειτουργία συστήματος παρακολούθησης ευαίσθητων περιοχών με κάμερες.  

Η πρόταση που δεν ακούστηκε

Το άρθρο κλείνει με μια υπόμνηση. Η αναφορά είχε γίνει εδώ αλλά είχε περάσει απαρατήρητη. Ο Βιολογικός Καθαρισμός του Δήμου είχε μια εγκατάσταση χωνευτήρα λυματολάσπης. Ενός ογκώδους μηχανισμού που είχε κοστίσει το 1992 100 εκατ δραχμές και δεν δούλεψε ποτέ. Πριν δύο χρόνια ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΒ είχε μια απλή ιδέα. Να αναθέσει την λειτουργία του σε μια ιδιωτική εταιρεία με αντιπαροχή να παίρνει αυτή την επεξεργασμένη λυματολάσπη και να την μετατρέπει σε λίπασμα. Το πράγμα δουλεύει μια χαρά. Αν είχαμε την στοιχειώδη ευελιξία οφείλαμε να του τον πουλήσουμε με την προοπτική ο αγοραστής να κάνει πρόσθετες επενδύσεις προκειμένου να μπορεί να επεξεργασθεί και την λυματολάσπη των κονσερβοποιείων καθώς και ζωικά υπολείμματα στάβλων. Και να μη σταματούσαμε εκεί. Να μας πλήρωνε επ’ αντιπαροχή. Δηλαδή ο εργολάβος να αναλάμβανε την λειτουργία του ΒΚ της πόλης. Σημειώνεται ότι η λειτουργία αυτού του σταθμού κοστίζει στους συνδρομητές της ΔΕΥΑΒ πάνω από 70.000 € ετήσια.  Το αν η σύμβαση προέβλεπε 10, 15 ή 30 χρόνια λειτουργία του ΒΚ από τον αγοραστή θα ήταν κάτι που θα σχετιζόταν άμεσα με τις ικανότητες και την τιμιότητα των διαπραγματευτών του Δήμου.