Φωτίζοντας ένα σκοτεινό αντικείμενο σφοδρού πόθου

Φωτίζοντας ένα σκοτεινό αντικείμενο πόθου. Κι απάνω που έβλεπα την κοντοκουρεμένη νεαρή να μιλά με το κάτω χείλος της να ξεφεύγει ναζιάρικα από την συμμετρία, θυμήθηκα ότι τελικά το ζητούμενο, διεκδικούμενο για την ακρίβεια, σ’ αυτές τις εκλογές οφείλει να είναι ο Καπιταλισμός.

Αυτό το υπέροχο σύστημα προϊόν μιας ιστορικής συγκυρίας που ξεκινά από την αυγή της Αναγέννησης και φθάνει μέχρι σήμερα. Ένας Καπιταλισμός έμπειρος και  συκοφαντημένος, αποδοτικός και  άγριος, άπληστος και γενναιόδωρος  ταυτόχρονα.    Το σύστημα που έχει όλα τα κακά του υπαρκτού κόσμου αλλά που μ΄ αυτό πορευτήκαμε, νικώντας αρρώστιες, γεφυρώνοντας αποστάσεις,  εξαλείφοντας την πείνα, προωθώντας την γνώση. Το σύστημα που μπορεί να ενσωματώσει το καινούργιο, να αναμορφωθεί και να επιβιώσει. Να επιβιώσει όλων των άλλων σχημάτων που φάνηκαν και εξαφανίστηκαν κατά την διάρκεια της πορείας του.  

Το κακό είναι πως απέναντι σ’ αυτήν την απλή και αποδεκτή αλήθεια όλοι συμπεριφερόμαστε σα να μην υπάρχει. Oπως περίπου αντιμετώπιζαν το sex τη Βικτωριανή εποχή. Απόλυτα ενοχικά δηλαδή.  Τότε, στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα, το sex για τους πολίτες,  κυρίως της Βρετανίας και κατ’ επέκταση όλοι του Δυτικού κόσμου,  παρότι εθεωρείτο  ιδιαίτερα ευχάριστο και φυσικά παραγωγικό (κάτι που αποδεικνύεται τόσο από την επέκταση της πορνείας εκείνη την περίοδο, όσο και από το ότι μια μέση οικογένεια έκανε πάνω από 5 παιδιά), απαγορευόταν κάθε δημόσια αναφορά σ’ αυτό. Κι αν οι άνθρωποι ήταν τότε απόλυτα δικαιολογημένοι γι’ αυτή τους την αντιφατική στάση, δεδομένου ότι δεν είχε βρεθεί κανένα φάρμακο για τα αφροδίσια νοσήματα που θέριζαν, σήμερα εμείς δεν έχουμε καμιά δικαιολογία για την δική μας στάση απέναντι στον Kαπιταλισμό. Και ο σοσιαλισμός κατέρρευσε και οι κρατικίστικες παρεκτροπές των απανταχού πολιτικών ελίτ οδήγησαν σε μικρές ή μεγάλες οικονομικές κρίσεις. 

Σίγουρα υπάρχουν ιστορικές εξηγήσεις αυτής της ανόητης συμπεριφοράς. Αυτές όμως δεν επαρκούν ως πρόφαση. 

Κλείνοντας αναφέρομαι στο ένθετο κολάζ. Εκτός από την κοπέλα του σίριζα, υπάρχουν και δύο φωτογραφίες. Η μία της ουράς των αγοραστών ψωμιού και ή άλλη η ουρά της γραμμής παραγωγής ψωμιού. Δύο σχηματικές και ακραίες καταστάσεις στα σίγουρα. Υπάρχει όμως και η ενδιάμεση πραγματικότητα που μεταφράζεται ως εξής: Όσο περισσότερες παρεμβάσεις τόσο μεγαλύτερη ουρά ανθρώπων και μικρότερη ουρά καρβελιών. Ας διαλέξουμε….

(Την φωτογραφία την κατέβασε από το twitter )