Η μεσαία τάξη γύρισε την πλάτη της στις πολιτικές της Ν.Δ

Άρθρο του Θανάση Μαυρίδη από το capital. Με την προσθήκη μιας μικρής ιστορίας που άκουσα πριν μέρες.

Να πούμε τα πράγματα καθαρά, όπως τα λέμε πάντα! Οι κομματικές επιλογές της Νέας Δημοκρατίας αποδοκιμάστηκαν έντονα. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι από τις δημοτικές εκλογές δεν μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα. Αλλά είναι και οι περιφερειακές. Εντάξει, λογικό ήταν να μην τραβήξει ο Άρης. Γιατί τον επέλεξαν αντί του Καμίνη είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης. Αλλά η πρωτιά της Δούρου ήταν ξεκάθαρη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κι ένα μεγάλο χαστούκι στις δημοσκοπήσεις. Εδώ κι έναν χρόνο φωνάζουμε ότι η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης είναι αδιέξοδη και ότι ταυτόχρονα οδηγεί στον θάλαμο των αερίων τη μεσαία τάξη. Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τα αυτιά της στις έντονες διαμαρτυρίες της εκλογικής της βάσης για τους ληστρικούς φόρους στα ακίνητα. "Έπαιξε" το χαρτί του πρωτογενούς πλεονάσματος, ακολουθώντας τις ιδεοληψίες του υπουργού Οικονομικών κ. Στουρνάρα και τώρα καλείται να πληρώσει το λογαριασμό. Η μεσαία τάξη, οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, έστρεψαν την πλάτη τους στους εκλεκτούς της Συγγρού. Μην αρχίσουν τώρα να προσθέτουν τα ποσοστά του Άρη και του Νικήτα. Δεν θα πείσουν. Το πολύ - πολύ να εξοργίσουν περισσότερους ψηφοφόρους για την επόμενη Κυριακή. Αλλά πως μπορείς να έχεις την απαίτηση από τους παραδοσιακούς σου ψηφοφόρους να συνεχίζουν να σε στηρίζουν όταν τους έχεις στείλει στη λαιμητόμο της εφορίας; Όταν τους έχεις καταδικάσει να πληρώσουν έναν κατάφορα άδικο φόρο κατοχής στα ακίνητα, οδηγώντας τους στο τέλος στην απώλεια του σπιτιού τους; Κάθε μήνα όλο και περισσότεροι φορολογούμενοι δηλώνουν αδυναμία να πληρώσουν τους φόρους της κυβέρνησης. Οι άνθρωποι αυτοί καταδικάζονται αιώνια στην Κόλαση της παραοικονομίας. Δεν μπορούν να έχουν ούτε καν τραπεζικό λογαριασμό. Και ζητάνε από αυτούς τους ανθρώπους να πουν μπράβο σε εκείνους που τους έβλαψαν με έναν τέτοιο ανέντιμο τρόπο; Και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι η μεσαία τάξη. Είναι οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, είναι εκείνοι που στήριξαν επί σειρά δεκαετιών με την εργασία τους και τους φόρους τους το αστικό καθεστώς. Ήταν εκείνοι που οι πατεράδες τους πολέμησαν για να μην τους πάρουν τα σπίτια οι... κομμουνιστές. Και τώρα; Τους τα παίρνουν οι "σωτήρες" μας. Το περίεργο δεν είναι ότι ο κόσμος τιμωρεί τους εκλεκτούς της Νέας Δημοκρατίας. Το περίεργο είναι ότι δεν περίμενε το κομματικό  επιτελείο της Ν.Δ ότι θα τους  συνέβαινε κάτι τέτοιο. Αν θέλουν να έχουν ελπίδες να αντιστρέψουν το κλίμα, θα πρέπει να κοιτάξουν στα μάτια τον παραδοσιακό τους ψηφοφόρο και να επιχειρήσουν να τον κερδίσουν και πάλι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με εκβιαστικά διλήμματα, σαν κι αυτό που έβαλε ο κ. Βενιζέλος στους δικούς του ψηφοφόρους. Γίνεται μόνο μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο και με συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να κερδίσουν πάλι τις χαμένες ψήφους. Κι ας προσέξουν ιδιαίτερα διότι δεν πρόκειται απλά και μόνο για μία κίνηση διαμαρτυρίας. Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Σημείωση του blogger: Πίστευα ότι ήταν μια ακραία ιστορία. Με το παραπάνω άρχισα να πιστεύω ότι το φαινόμενο έχει κάποιες διαστάσεις. 

Προχθές λοιπόν συνάντησα φίλο ελεύθερο επαγγελματία. Έναν συντηρητικό μικροαστό. Τον ρώτησα τι θα ψηφίσει. Χαμογέλασε. Το ήξερα εκείνο το χαμόγελο. Πες! Του είπα περιμένοντας μια ακόμη θλιβερή ιστορία.

Άκου, μου λέει . Έχω κάποια χρέη στο ταμείο μου. Τι κάποια δηλαδή; Πολλά. Ήξερα ότι δεν θα πάρω σύνταξη εδώ και μια δεκαετία. Το χρέος δεν παλευότανε Έτσι οργάνωσα τη ζωή μου γύρω από την αξιοποίηση μιας μικρής περιουσίας που είχα. Ένα μικρό ενοίκιο τέλος πάντων συν και κάποια έσοδα από την ούτως ή άλλως κουτσουρεμένη μου απασχόληση. Δεν έδωσα, δεν πήρα και φυσικά αποδέχθηκα ένα μικρότερο προσδόκιμο ζωής. Έλα όμως που δεν με ξέχασαν. Τις προάλλες άκουσα πως θέλουν να μου κατασχέσουν το σπίτι. Οι τύποι δεν παίζονται.

Όποιοι θέλουν να σου πάρουν το σπίτι ή έστω την περιουσία χωρίς να τους έχεις ζητήσει οτιδήποτε είναι τραμπούκοι. Τους τραμπούκους τους στέλνεις παρέα με τους όμοιούς τους.

Κατάλαβες τι ψήφισα φαντάζομαι.

Είχα καταλάβει...