Άτολμοι ακόμη και στην αυτοκριτική τους.

Το κείμενο γράφτηκε πριν μερικούς μήνες από συνδικαλιστές του ΤΕΕ, κατ΄εξοχήν κομμτατοκρατούμενου οργανισμού, και αποτελεί , υποτίθεται, αυτοκριτική για την μικρή συμμετοχή των μηχανικών της χώρας στις εκλογές του Επιμελητηρίου τους. 

Αποδεικνύει αυτό που διαπιστώνουμε καθημερινά: Ότι το πολιτικό σύστημα δεν κατάλαβε τίποτε απολύτως.

Ας το παραδεχτούμε. Δεν αρέσουμε...

Τη στιγμή που χιλιάδες μηχανικοί ανηφορίζουν τους επαγγελματικούς δρόμους (πιθανότατα one-way) προς τη Δύση (που ξέρει να πληρώνει τα διπλά) και την Ανατολή (που ξέρει να οικοδομεί ουρανοξύστες και ασύλληπτα έργα υποδομής), τη στιγμή που η φοροκαταιγίδα συνεχίζεται, τα εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα πλήττονται κατάφωρα και η “τρόικα” φημολογείται ότι βάζει για ακόμη μια φορά στο μάτι τις συντάξεις, οι ωραιοποιημένες διατυπώσεις και οι ...ευλογίες στα γένια μας περισσεύουν. 

Κυρίες και κύριοι, δεν αρέσουμε. Το ΤΕΕ, ώς θεσμός, ώς φορέας, δυστυχώς δεν αρέσει στους μηχανικούς. Οι μηχανικοί, σε αριθμό που τείνει στην πλειοψηφία, δεν πιστεύουν στο ΤΕΕ, στη δύναμη και τη φωνή του, την αποτελεσματικότητα και την αξιοπιστία του. 

Το έδειξε η μεγάλη αποχή τους από τις κάλπες στις πρόσφατες εκλογές. Το δείχνουν οι συζητήσεις στις παρέες, αν κάποιος “στήσει αυτί” σε μια ομήγυρη μηχανικών, ιδίως νεότερων, που δεν έχουν προλάβει να συνειδητοποιήσουν τι μπορεί να σημαίνει το ΤΕΕ.

Ουδέποτε κρυφτήκαμε πίσω από το δάχτυλό μας.

Ανέκαθεν επισημαίναμε τα πράγματα που πρέπει ν ́ αλλάξουν στο ΤΕΕ, ώστε η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Επιμελητήριο, όπως θα εκφράζεται διαμέσου της αποχής και της αδιαφορίας, να μην καταδικάσει σε ζημιογόνα για όλους “αφωνία” έναν ιστορικό θεσμό  Ώστε να μη φτάσουμε κάποτε σε εκλογές, όπου οι υποψήφιοι μηχανικοί θα είναι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους συναδέλφους τους. 

Το κομμάτι βέβαια του δρόμου, που οδηγεί από τη θεωρία (τη δεδηλωμένη πρόθεση για αλλαγή) στην πράξη (την ίδια την αλλαγή), είναι πάντα το πιο δύσβατο, εκείνο όπου τα ξύλα των γεφυρών τρίζουν επικίνδυνα κάτω από τα πόδια όσων το βαδίζουν.

Ήρθε όμως η ώρα να το διανύσουμε. Το ΤΕΕ πρέπει ν ́ αλλάξει, αν θέλει να περάσει στη νέα εποχή με επιτυχία -τελεία και παύλα.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρουσιάζει ήδη ένα εξαιρετικά αξιόλογο έργο, που όσοι μηχανικοί βρίσκονται κοντά του και αξιοποιούν τις υπηρεσίες του το γνωρίζουν καλά, σε αντίθεση με όσους το κοιτάζουν από μακριά, λόγω της δυσπιστίας τους (στην πρώτη πλευρά ανήκουν οι χιλιάδες που έχουν επιμορφωθεί σε σεμινάρια και ημερίδες, οι επίσης χιλιάδες που έχουν αποταθεί κατά καιρούς στα γραφεία ΓΟΚ και επαγγελματικών θεμάτων βρίσκοντας δωρεάν άμεσες λύσεις σε προβλήματα, οι εκατοντάδες που επωφελήθηκαν από δωρεάν φορολογικές συμβουλέςκαι η λίστα συνεχίζεται, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε σε αυτή το τεράστιο κοινωνικό κι επιστημονικό έργο του ΤΕΕ, με την παροχή τεχνικών συμβουλών στην Πολιτεία, την εκπόνηση τεκμηριωμένων μελετών, την πρόταση συγκεκριμένων και άμεσα εφαρμόσιμων λύσεων).

Κάποιες από τις αλλαγές που θα ωφελήσουν το ΤΕΕ και που επί σειρά ετών διεκδικήθηκαν δυναμικά από τις διοικήσεις του γίνονται σταδιακά πράξη, μέσω του νομοσχεδίου του υπουργείου Υποδομών, που θα είναι σύντομα νόμος του κράτους. Με τις νέες ρυθμίσεις, περί ων ο λόγος, ανοίγει ο δρόμος για την ανάδειξη του ΤΕΕ σε φορέα

α)πιστοποίησης των τεχνικών επαγγελμάτων και β)τιμολογίων και τιμών τεχνικών έργων, ενώ το επιμελητήριο εντάσσεται στο ΓΕΜΗ ώς υπηρεσία μιας στάσης και προχωρά η ίδρυση νέων τμημάτων εντός του ΤΕΕ.

Για άλλες αλλαγές όμως, εξίσου κρίσιμες, δεν αρκεί να καθόμαστε κάτω από το δέντρο, περιμένοντας το μήλο να πέσει. Αν το άγχος των κυβερνώντων ήταν (και παραμένει), όπως έγραψε και σε πρόσφατο άρθρο του στο protagon ο δημοσιογράφος και νομικός Αντώνης Παπαγιαννίδης, “να φανούν κάθε φορά όσο γίνεται πιο φιλολαϊκοί, όσο γίνεται λιγότερο κοντινοί προς τα Μνημόνια και τις μνημονιακές ρυθμίσεις”, με αποτέλεσμα (λέμε κι εμείς) να συγκαλύπτουν επώδυνες πραγματικότητες και να παίζουν κρυφτό με τις αλήθειες των αποφάσεών τους, στο ΤΕΕ, έναν επιστημονικό, ορθολογικό φορέα, που “πατάει” ολόκληρος στους δρόμους της ανάπτυξης, πρέπει να κάνουμε τη δική μας μικρή επανάσταση και να παραδεχτούμε τις αλήθειες

Αν το ΤΕΕ θέλει να προχωρήσει μπροστά πρέπει να κόψει τους δεσμούς με οτιδήποτε το κρατάει πίσω.

Να εισάγει μια νέα νοοτροπία, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και αγκυλώσεις που του στοιχίζουν σε αξιοπιστία και πειθώ. Μια νοοτροπία που βασίζεται σε τεχνοκρατικά και ιδιωτικοοικονομικα κριτήρια και σε δείκτες μέτρησης επιδόσεων.

Μια νοοτροπία που θα το κάνει θελκτικό και πιο αποδοτικό, ώστε η εγγραφή στο ΤΕΕ να μην εκλαμβάνεται πλέον ως “υποχρέωση” και “τζάμπα έξοδα” (όπως λένε σήμερα πολλοί συνάδελφοι), αλλά ως ανάγκη και ευκαιρία για κάθε μηχανικό.

Η νοοτροπία αυτή μπορεί και πρέπει να εμπεδωθεί με ένα νέο θεσμικό πλαίσιο, το οποίο δεν θα διαιωνίζει “βολικές” για κάποιους στρεβλώσεις, αλλά θα βάζει τον πήχη στο σωστό ύψος. Ένα θεσμικό πλαίσιο που θα αλλάζει ακόμη και τον τρόπο εκλογής των οργάνων του.

Το να επιχειρηθεί όλο αυτό σίγουρα δεν θα είναι εύκολο και θα στοιχίσει την απώλεια πολλών πραγμάτων που θεωρούνται δεδομένα. Ένα είναι σίγουρο όμως. Ότι περαιτέρω ολιγωρία θα στοιχίσει πολλά περισσότερα και σύντομα θα καταστήσει το ΤΕΕ κέλυφος αδειανό, φορέα χωρίς φωνή, σώμα χωρίς πλάτες.