Συνεισφορά στην κατανόηση της Ολυμπιακής φιέστας

Ένας καλός φίλος, ο ΓΠ, μου έστειλε το παρακάτω κείμενο. Όλοι κάτι ψυχανεμιζόμαστε αλλά οι σκέψεις πρέπει να μπούνε σε κάποια σειρά.

 

Παρισι 2924-Σχολιο Γ. Κορδη - Καθηγητη ΘΣ/Αγιογραφου

*Με αφορμή την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, ένα σχόλιο από τον καθηγητή της Θεολογική Σχολής, αγιογράφο, Γιώργο Κόρδη:* 

Η επόχη μας μοιάζει σε πολλά με τον κόσμο της ύστερης αρχαιότητας που ξεκινά μετά την κατάρρευση των ελληνιστικών βασιλείων και ολοκληρώνεται με τον σχηματισμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 

Υπάρχουν πολλές, αναλογικά, ομοιότητες. 

Μιά εξ αυτών, που αφορά στα των τεχνών, εἰναι η χρήση της υπερβολής στην τέχνη προκειμένου να συγκινηθεί ένα πολυπληθές ανομοιογενές κοινό το οποίο δεν έχει κοινό λόγο και δεν μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα μεσα από κοινούς μύθους και κοινά αποδεκτή αλήθεια.

Σε μια τέτοια αδόμητη πραγματικότητα  η τέχνη εγκαταλείπει τις εικαστικές αρετές της κλασσικής ελληνικής παράδοσης και επικαλείται το παράδοξο και την υπερβολή για να γοητεύσει εγκαταλείποντας τον λόγο και προχωρώντας σε χρήση εξολογικών στοιχείων και κατηγοριών. 

Ανάλογα πράγματα συμβαίνουν στις μερες μας. Στην θεωρητικά και μόνον στους επί χάρτου σχεδιασμούς  παγκοσμοιοποιημένη πραγματικότητα, ελείψει κοινού λόγου,  οι τέχνες στοχεύουν πρωτίστως στο συναίσθημα.   Επιδιώκουν  κυρίως  με την παραδοξότητα, το γκροτέσκο, το άσχημο και άλλα τεχνάσματα να "σοκάρουν", να πλήξουν δηλαδή τον νου και τις αισθήσεις των θεατών,  να  ανατρέψουν τον δομημένο κοινό λόγο τους, κι έτσι να συγ-κινήσουν καλώντας το κοινό τους σε μια Διονυσιακή έκσταση, και συνεπώς να τους παρασύρουν σε μιά εξωλογική συμπεριφορά με ανάλογες ενέργειες.  

Κι όταν κάποτε -κάποτε επιχειρήσουν να απευθυνθούν στον νου των πολλών ανθρώπων τότε φτιάχνουν μια δυσανάγνωστη και δυσνόητη κατασκευή που δεν μπορεί να διαβαστεί και να λειτουργήσει. Πώς αλλιώς άλλωστε, αφού κι αυτή  πρέπει να είναι πρωτότυπη, σοκαριστικά νέα, ανατρεπτική, ενδιαφέρουσα κ.τλπ. 

Ευτυχώς  ακόμη διασώζονται σε κοινωνίες Ευρωπαϊκές και άλλες στοιχεία των παλαιών πολιτισμών όπου η τέχνη δεν είχε ρόλο απλώς  διασκεδαστικό ούτε απλώς εκστατικό αλλά σχεδόν τελετουργικό στοχεύοντας στην λειτουργία, στην σύσταση κοινότητας. 

Στην μεταμετανεωτερική άκοσμη συμμάζωση επιλέγεται ολοένα και πιο συχνά η αποδομημένη  "σύν-θεση", το σπάσιμο σε ασύνδετα κομμάτια, ο ιδιώτης αυτοσχεδιασμός, η αχαλίνωτη έκσταση που φέρνει στην αφόρητη μοναξιά του ενός. 

Αντί του κοινού συστατικού λόγου επιλέγονται μανικώς να φανερώνονται  ατομικές ακατανόητες  γλωσσολαλιές που κατασκευάζουν Βαβέλ με αυτοφυλακωμένους ιδιώτες  που κοιμούνται τον ύπνο του ευτυχούς με την ψευδαίσθηση πως αυτοί γνωρίζουν,  πώς αυτοί είναι οι "Γνωστικοί" που έχουν τα κλιεδιά της γνώσης κι όχι οι άλλοι,  οι απλοί που δεν ξεύρουν να  παραμιλούν ρήματα άρρητα εντυπωσιακά.