Ο κύριος Αγγέλογλου αρθρογράφησε..

...έχει κάμποσο καιρό βέβαια, αλλά τώρα πια βαρέθηκα να βλέπω την συντομογραφία του κειμένου στο desk top του PC μου και το δημοσίευσα. Η αλήθεια είναι πως του έστειλα εδώ και καιρό μήνυμα ρωτώντας τον αν το κείμενο είναι δημοσιεύσιμο αλλά δεν πήρα απάντηση. Αν πάρει τηλέφωνο φρυάττων θα το κατεβάσω.  Το κείμενο λοιπόν σχετίζεται με τη διεφθαρμένη πρωτεύουσα ενός Νομού της χώρας. Θα μπορούσε να ήταν και η Βέροια, για παράδειγμα.

 

Ο τράγον επορπάτνεν κι από πίσ’ ατ’ έτον ο αλεπόν και ανάμμνεν να ρούζνε το ιτονατ.. !!!

                         Ή  «…. αναμένουν να ρούζ' νε τη γότζονος τα κάκαλα»

Ο ποντιακός μύθος του Αντιπεριφερειάρχη έχει μία ακόμα εκδοχή.

Ήταν μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη, το ποντιακό ιδιόλεκτο που επέλεξε ο Αντιπεριφερειάρχης μας για την δήλωσή του, αμέσως μετά την απαλλαγή του στην πολύκροτη Δίκη με την κατηγορία της «παρότρυνσης σε παράβαση καθήκοντος υφισταμένου». Εγκαταλείποντας την βαρετή πια, ποδοσφαιροειδή πολιτική μετωνυμία και προτιμώντας την λαϊκή διδακτική σοφία των βουκολικών αρχαίων κλασσικών, είχε την «παλληκαρωσύνα» να αποστομώσει, τόσο τους ομόσταυλους εσωτερικούς του εχθρούς, όσο και τους εξωτερικούς πολιτικούς του αντιπάλους.

Συνοδευόμενος απ΄ τον συνήγορό του, Μαντρατζή, έξω απ΄ την μάντρα και τη βάσανο της Δικαιοσύνης, στη σεμνή του δήλωση, ενώπιον μίσθαρνων δημοσιογράφων απέδειξε περίτρανα (και έξω απ΄τα δόντια όπως λέει ο ΛΑΟΣ), πολύ θαρρετά, λαϊκά και επί το ποντιακότερον, ότι δεν είναι κάκαλα- αντιπεριφερειάρχης, αλλά αντιπεριφερειάρχης με … ΚΑΚΑΛΑ. Η μάντρα των δημοσιογράφων που έπαιρναν τον αέρα τους, καπνίζοντας κάθε τόσο έξω απ΄ το Δικαστήριο ουδόλως έλαβε υπόψη της, την υπαρξιακή υπόσταση της υπόθεσης, η οποία συνοψίζεται στην μεγαλύτερη ύβρη στα χρονικά των Δικαστηρίων της Βέροιας με την αιτιώδη συνάφεια στο έπαρκο των λέξεων, «θάνατος εν εδωλίω» και την οποία απώθησαν από δειλία.  

 

Ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή η ευρηματικότητα για την διδακτική παρομοίωσή του Αντιπεριφερειάρχη  να προτιμήσει το βουκολικό είδος του κριαριού (το αρσενικό των προβάτων δηλαδή, που συνάδει επακριβώς με το είδος των μηρυκαστικών που τον ψηφίζουν) και όχι τον τράγο, που είναι το αρσενικό της κατσίκας, αποποιούμενος τα ατίθασα γίδια και το «αποδιοπομπαίον», του θέματος στο οποίο παραπέμπει. Με τον ευφυέστατο αυτό ελιγμό του, να υιοθετήσει δηλαδή τον μύθο «κριάρι και αλεπού» αντί του «τράγος και αλεπού», κατάφερε να προβάλλει επιπροσθέτως την εμφαντική προσομοίωση με την αντρίκια παρρησία των κάκαλων.

Προκειμένου να ολοκληρώσουμε, λοιπόν, την άκρως διδακτική πρωτοβουλία του σοφού αντιπεριφερειάρχη μας, που ίσως φανεί χρήσιμη σε πολλούς, τα τοπικά πολιτικά πράγματα παροικούντες, αλλά και για να καταδείξουμε κυρίως, ότι οι προνοητικοί πολίτες θα πρέπει πρώτα να εξετάζουν ενδελεχώς, και να αξιολογούν προσεκτικά τις προτάσεις των πονηροειδών και υποκριτών, δήθεν συμβούλων τους, παραθέτουμε και τη δεύτερη εκδοχή του μύθου του Αισώπου «τράγος και αλεπού».

Μια φορά κι έναν καιρό, μια αλεπού που τριγυρνούσε τη νύχτα, έπεσε μέσα σ΄ ένα πηγάδι και δεν μπορούσε να βγει. Το πρωί εμφανίζεται ένας τράγος που διψούσε και βλέποντας την αλεπού, την ρωτάει αν είναι καλό το νερό.

«Πολύ καθαρό και δροσερό, απαντάει περιχαρής η αλεπού.

 «Έλα να δοκιμάσεις κι εσύ» τον παροτρύνει..

Κατεβαίνει ο τράγος, πίνει, πίνει, κι αφού ξεδιψάει αναρωτιέται ανήσυχος... «Πώς θα βγούμε τώρα από εδώ;»

«Α, έχω το σχέδιο, φίλε μου, τον καθησυχάζει η αλεπού: θα σταθείς όρθιος με τα μπροστινά πόδια στηριγμένα στο τοίχωμα του πηγαδιού. Θα ανεβώ εγώ στην πλάτη σου, θα πατήσω πάνω στα κέρατά σου, θα βγω κι αμέσως θα σε τραβήξω κι εσένα έξω.»

Πολύ ωραίο του φάνηκε το σχέδιο του τράγου. Στήθηκε όρθιος στηρίχτηκε γερά στο τοίχωμα του πηγαδιού, κι η αλεπού σάλταρε επάνω του και μ΄ ένα πήδημα βρέθηκε έξω και κίνησε να φύγει.

 "Που πας, αλεπού, φώναζε σπαρακτικά ο τράγος, «Έγώ σ΄ έσωσα και τώρα με εγκαταλείπεις αβοήθητο;»«Α, φίλε μου» του απάντησε η αλεπού. «Αν ήταν τα μυαλά σου τόσο πολλά όσα τα γένια σου, δεν θα έμπαινες ποτέ στο πηγάδι, πριν σιγουρευτείς για το πώς θα βγεις.»