Μια ερμηνεία της καθημερινότητας με δάνεια από την τέχνη

O Χρήστος Χωμενίδης έγραψε στο Capital ένα μικρό κείμενο με τίτλο Ζέλιγκ. Ο Ζέλιγκ είναι ο ήρωας μια ομώνυμης ταινίας και περιγράφεται ως εξής.  


 Ο Λέοναρντ Ζέλιγκ χαρακτηρίζεται "ο απόλυτος χαμαιλέων". Είχε τέτοια λαχτάρα να γίνεται αποδεκτός από όλους, πάντα και παντού, ώστε κατάφερνε να υιοθετεί απολύτως τις ιδέες, το στυλ, να μοιάζει μέχρι και στην εμφάνιση με όσους είχε κάθε φορά γύρω του. Σε ένα δείπνο Βοστωνέζων μεγαλοαστών, εξέφραζε τις πιό κατεστημένες απόψεις με άψογο λεξιλόγιο και προφορά αποφοίτου του Χάρβαρντ. Σε μια παρέα ριζοσπαστών Εβραίων, έπειθε απολύτως ότι ήταν ένας από εκείνους. Χόρευε το Χάβα Ναγκίλα ή τραγουδούσε τον ύμνο της Διεθνούς. Παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκε στη Γερμανία, παθιασμένος προπαγανδιστής των Ναζί. Η ψυχίατρος που τον είχε ερωτευτεί (την υποδύεται εξαιρετικά η Μία Φάροου) τον απήγαγε και τον επέστρεψε στην Αμερική. Στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, πόζαρε σαν πιλότος και έπεισε ότι είχε δραπετεύσει με κίνδυνο ζωής από την κόλαση του Χίτλερ. Το πλήθος τον αποθέωσε.

Παρακάτω παραλληλίζει το Ζέλiγκ με τον κ. Τσίπρα. Το τι λέει το φαντάζεστε. Άν όχι κομμάτια του κειμένου εκτίθενται πιο κάτω. Αν το θἐλετε όλο θα το βρείτε εδώ. Εν πάση περιπτώσει του αποδίδει χαρακτηριστικά ψυχικής υγείας όμοια με αυτά του πρωταγωνιστή της ταινίας του Γούντι Άλλεν.
 
Δεν ξέρω πόσο δίκαιο έχει ο κ. Χωμενίδης. Αλλά αν υποθέσουμε ότι έχει δίκαιο, τότε θα καταλήγαμε σε μια σειρά από συμπεράσματα. 

Το πρώτο αφορά στην παρέα του κ. Τσίπρα. Στα άτομα που αποτελούν το στενό του περιβάλλον. Είναι και αυτοί άνθρωποι χωρίς πρόσωπο; Όλοι; Δεν είναι δυνατόν. 
Στο κείμενο του Χωμενίδη περιγράφεται ένας άρρωστος άνθρωπος . Είναι δυνατόν όλοι γύρω του να έχουν την ίδια αρρώστια;
Στη συνέχεια είναι ο παράγων χρόνος. Το πως και γιατί τόσοι ικανοί και λογικοί άνθρωποι δεν κατάλαβαν ότι έχουν να κάνουν με έναν παλαβό. Διότι περί αυτού πρόκειται. Το περιβάλλον του λοιπόν χειρίζεται έναν διαταραγμένο άνθρωπο του οποίου την διαταραχή την έχουν κατανοήσει πλήρως (4 χρόνια είναι αυτά) και δεν κάνουν τίποτε.
Τέλος είναι ο όγκος των συνεπειών της παθολογικής συμπεριφοράς. 150 δισεκατομμύρια € από την διαχείριση των 6 πρώτων μηνών, προδοτική συμφωνία με τα σκόπια, 120 νεκροί που θα μπορούσαν να μην υπάρχουν από φυσικές καταστροφές, αποβολή της χώρας από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης με την συνεπαγόμενη οικονομική ζημία και άλλα που βαρεθήκαμε να ακούμε. Αυτός είπαμε δεν καταλαβαίνει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει. Οι άλλοι όμως;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πριν απ΄όλα εύκολα παραμένει κάποιος 44 χρονών παιδί μέσα σε μια παρέα ηλικιωμένων, οι οποίοι όταν μπορούσαν του άσκησαν κηδεμονία. Ξέρουν για την διαταραχή του, αλλά τους βολεύει. Δεν είχαν ποτέ ούτε πρόκειται ποτέ άλλοτε να αποκτήσουν κυβερνητική θέση. (Όσο κι αν θέλουν να ποντάρουν σε γύφτους, ΔΥ και παράνομα πολιτογραφημένους λαθρομετανάστες).  Αλλά η κυβερνητική θέση που ασκείται χωρίς προοπτική έχει παραπροϊόντα.  

Το πρώτο είναι η ενστικτώδης απομάκρυνση από τις ευθύνες και η προσκόλληση στα ευεργετήματα που μπορεί αυτή να προσφέρει. 
Και το δεύτερο παραπροϊόν είναι η αδιαφορία για ότι θα σε ακολουθήσει, σε συνδυασμό με τον διακαή πόθο να παραμείνεις σ΄αυτήν όσο περισσότερο γίνεται. 

Οι καλύτερες προϋποθέσεις για να αγνοηθεί πλήρως η ψυχική αναπηρία του αρχηγού σου και ακόμη χειρότερα να φροντιστεί η στοιχειώδης λειτουργία των δημόσιων πραγμάτων. 

Νομίζω ότι η υπόθεση εργασίας που έγινε στην αρχή επαληθεύεται από 120+ θύματα φυσικών καταστροφών και τον προδοτικό χειρισμό του ζητήματος των Σκοπίων. Ας δούμε λοιπόν μερικά αποσπάσματα του κειμένου του Χρήστου Χωμενίδη. Το πλήρες κείμενο είναι εδώ.  (Περιοδικό capital)


Του Χρήστου Χωμενίδη

Ο Αλέξης Τσίπρας συμμετείχε στο πάνδημο πένθος για τον θάνατο του καθηγητή Σταύρου Τσακυράκη. Μολονότι η νομική σύμβουλός του, κυρία Βασιλική Θάνου, είχε μηνύσει τον εκλιπόντα. Μολονότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κύριος Δημήτρης Τζανακόπουλος είχε αποπειραθεί -προξενώντας μάλλον ιλαρότητα- να απαξιώσει τον Τσακυράκη επιστημονικά. 

Εκ πρώτης όψεως η χειρονομία του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να εκληφθεί ως γενναιόδωρη. Ένας πρωθυπουργός οφείλει να αίρεται πάνω από αντιθέσεις και συγκρούσεις και να τιμά -αν μη τι άλλο μετά θάνατον- τους άξιους πολίτες. Το ίδιο άλλωστε είχε πράξει το 2016 με τον Δημήτρη Μαρωνίτη, ο οποίος είχε απερίφραστα καταδικάσει την κυβέρνηση Συριζανέλ. Το ίδιο θα έπραττε ίσως και με ανθρώπους που τον έχουν χαρακτηρίσει ευθέως "ψεύτη", "τσογλάνι" έως και "συνοδοιπόρο της Χρυσής Αυγής". Εδώ κάτι τύπους της "Δημοκρατικής Αριστεράς", πρώην συντρόφους του που τον έβριζαν σκαιά, τούς πέρασε από το καθαρτήριο -τους έβαλε τουτέστιν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές- κι έπειτα μεγαλόψυχα τούς διόρισε στην κυβέρνηση...

Η συλλυπητήρια δήλωση κλωτσάει στην τελευταία της φράση. "Ο Σταύρος Τσακυράκης αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο μέτωπο της προόδου" καταλήγει ο πρωθυπουργός. Δεν επαινεί απλώς ο Αλέξης Τσίπρας τον αντίπαλό του. Αποπειράται και να τον προσεταιρισθεί. Διαστρέφει την αλήθεια του Σταύρου Τσακυράκη πριν καν το σώμα  κρυώσει. Ανατρέπει την κοινή λογική. Διότι εάν μεν ανήκε ο Τσακυράκης στο "μέτωπο της προόδου", τότε δεν ανήκει σε αυτό ο Τσίπρας. Και αντιστρόφως.

Και όμως. Παρά τα φαινόμενα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν διέπραξε προσβολή νεκρού. Είναι -όχι εν πλήρει συγχύσει αλλά εν πλήρει συνειδήσει- αθώος.

Το 1983, ο Γούντυ Άλλεν γύρισε την ιδιοφυή ταινία Ζέλιγκ, η οποία δυστυχώς δεν γνώρισε την εμπορική επιτυχία που θα της άξιζε. Πρόκειται για ένα ψευδο-ντοκυμαντέρ, για την κινηματογραφική βιογραφία ενός ανύπαρκτου προσώπου ονόματι Λέοναρντ Ζέλιγκ, που έζησε -υποτίθεται- στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα και έγινε διάσημος σε Αμερική και σε Ευρώπη.

Από τη μέρα -εδώ και μία δεκαετία- που ανέλαβε την ηγεσία του ο Αλέξης Τσίπρας, ο Σύριζα έχει αλλάξει αναρίθμητες θέσεις κατά το συμφέρον των καιρών. Από "κινηματική" Αριστερά, η οποία χάιδευε -κατά την Αλέκα Παπαρήγα- τον Δεκέμβριο του 2008 τα αυτιά των κουκουλοφόρων, εξαλλάχθηκε το 2011, στις πλατείες της "Αγανάκτησης", στο πιο βαθύ, λαϊκίστικο Πασόκ. Κερδίζοντας τις πρώτες εκλογές του 2015, υιοθέτησε για ένα εξάμηνο -πλήρως κι ανεπιφύλακτα- τις θεωρίες του Γιάνη Βαρουφάκη. Την επομένη του δημοψηφίσματος, μεταμορφώθηκε -εν μία νυκτί στην κυριολεξία- σε μνημονιακό κόμμα. Εφάρμοσε πειθαρχικότατα τις επιταγές των "Θεσμών" κι έφτασε να αλληθωρίζει προς τον φιλελευθερισμό. "Ψευτοφιλελεύθερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης!" έγραφε προ μηνών η "Αυγή", διεκδικώντας -εμμέσως πλην σαφώς- την αυθεντική έκφραση του χώρου.

...................

Υποψιασμένοι δήθεν αναλυτές επιμένουν να διατείνονται ότι ο Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα παραμένει κομμουνιστικός. Απλώς βρίσκεται -λέει- σε στρατηγική αναδίπλωση. Μπούρδες, αν μού επιτρέπεται η έκφραση. 

Όταν ο Λέοναρντ Ζέλιγκ μετήχθη σε ψυχιατρείο και εξετάστηκε ενδελεχώς, οι επιστήμονες δεν ανακάλυψαν κανένα αυθεντικό πρόσωπο πίσω από τα εναλλασσόμενα προσωπεία του. Το μόνο γνήσιο επάνω του ήταν η ακόρεστη επιθυμία του να εντάσσεται και να αρέσει. Ποιος ξέρει ποιο βαθύτατο τραύμα, ποιας μορφής συγκλονιστική ορφάνια τον είχε διαπλάσει έτσι;

................................................

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανήκει. Με το αφοπλιστικό χαμόγελό του, με το απαράμιλλο επικοινωνιακό ταλέντο του επιδιώκει οι άλλοι να τού ανήκουν. Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει διόλου άσχημα.