Η ανώτατη απάτη του κατώτατου μισθού

Αυτόν τον καιρό δεν έχω ρέντα οπότε είπα να αντιγράψω ξένο κείμενο. (το ξύλο πότε θα το φάω δεν ξέρω). Βέβαια το κείμενο είναι 5 χρονώ και είναι αντιγραφή της αντιγραφής. Το θέμα είναι ότι μερικά πράγματα δεν χάνουν την αξία τους αλλά και ότι στη χώρα τα πράγματα προχωράνε απελπιστικά αργά. Ας είναι . Το βιντεάκι διαφημίζεται ως η απομυθοποίηση του κατώτατου μισθού. Δεν το παρακολούθησα ακόμα

Η ανώτατη απάτη του κατώτατου μισθού

Αγιογραφικό υλικό. (Η πρώτη βιογραφία του Θανάση Κλάρα)

Το Blog δεν αγιογραφεί πάντως

.

 

Πριν μερικές βδομάδες το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Άρη Βελουχιώτη. Γι΄αυτούς έπαψε να είναι οριστικά ο "Μιζέριας". Μ΄αυτό το ψευδώνυμο τον διέγραψαν άλλωστε. Η αποκατάσταση αυτή δεν είχε καμιά βαθιά κομματικο/φιλοσοφική βάση. Αντίθετα ήταν μια ενέργεια καθαρού marketing. Από το 1974 και μετά γραφίδες (και σμίλες  (κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ , κι εδώ στην κυριολεκτική τους έννοια) δημιούργησαν ένα brand name το οποίο θα ήταν κρίμα να μη το βάλουν να "δουλέψει" γι΄αυτούς. (Ουσιαστικά πρόκειται για μια τεράστια βιβλιογραφία πάνω από 200 βιβλία και δημοσιεύσεις. Όταν η αριστερά έχει ή προσπαθεί να δημιουργήσει ενοχές γίνεται λαλίστατη). Εξάλλου το brand δεν το είχε πατεντάρει κανένας. Για την ακρίβεια και αυτοί που έκαναν το παν να το πατεντάρουν έχουν αρχίσει να το εγκαταλείπουν εδώ και καιρό.  (και εδώ,και εδώ και εδώ).

Μια ερμηνεία της καθημερινότητας με δάνεια από την τέχνη

O Χρήστος Χωμενίδης έγραψε στο Capital ένα μικρό κείμενο με τίτλο Ζέλιγκ. Ο Ζέλιγκ είναι ο ήρωας μια ομώνυμης ταινίας και περιγράφεται ως εξής.  

Πρόταση του Σταύρου Λυγερού για τα αυθαίρετα

Βρήκα στο διαδίκτυο μια ενδιαφέρουσα πρόταση για τα αυθαίρετα κτίσματα την οποία αντιγράφω.  Η πρόταση είναι από το slpress.gr (ιστοσελίδα του Σταύρου Λυγερού) και το κείμενο του Σταύρου Λυγερού. Έχει ένα μικρό ελάττωμα. Θα το βρείτε διαβάζοντάς την

Αξιοποιώντας μια ομιλία στη Λαμία

Έχω παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να δεις ιστορικές προσωπικότητες, αλλά και τους σύγχρονούς σου, από την εξέταση και ανάλυση των γραπτών τους κειμένων. Κι όχι μόνον. Θυμάμαι πως πριν αρκετούς μήνες είχα ασχοληθεί με την Φλαβιανή Μαρτυρία μεταφράζοντας τη γλωσσολογική ανάλυση αυτού του ένθετου κειμένου 127 λέξεων στην Ιουδαϊκή αρχαιολογία του Ιώσηπου. Τόσο λίγα πράγματα (127 λέξεις), και σου έδιναν εικόνα μιας ολόκληρης εποχής!  Μιας εποχής που γεννούσε τον Χριστιανισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. 

Χρειάζομαι την στάση του Αθανάσιου Κλάρα (Βελουχιώτη) απέναντι στον ταραγμένο του κόσμο. Χρειάζομαι να έχω ένα ασφαλές πόνημα το οποίο αναλύοντάς το να μπορέσω να καταλάβω πως έβλεπε ο άνθρωπος αυτός τον κόσμο, την χώρα του και την θέση του μέσα σ’ αυτήν.  Να συγκρίνω αυτήν την εικόνα μ΄ αυτήν που είχαν για το περιβάλλον τους άλλοι ηγέτες που σμίλεψαν τον κόσμο τους άρα και τον δικό μου. Αυτά για να αποκομίσω συμπεράσματα για την σημερινή Ελλάδα. Μια Ελλάδα που δυστυχώς συμπεριφέρεται σαν την Ελλάδα που υποδέχθηκε πριν 70 χρόνια τον Κλάρα ή Μιζέρια ή Βελουχιώτη, πότε σαν ηγέτη, πότε σαν κακοποιό και τέλος σαν τρόπαιο κρεμασμένο στην κεντρική πλατεία της πόλης στη οποία μερικούς μήνες πριν κατέθετε το δικό του μανιφέστο. 

Άρση των συνεπειών των εμφυλίου πολέμου 1944-49;;;

Μια σημαντική ημερομηνία στον ιδεολογικό πόλεμο που άσκησαν με επιτυχία οι αριστεροί εις βάρος του κοινού νου είναι η 18/09/89, τρεις ακριβώς μήνες μετά τις εκλογές του 1989. Τότε  η οικουμενική κυβέρνηση ψηφίζει το νόμο με την επωνυμία "Άρση των συνεπειών των εμφυλίου πολέμου 1944-49". Από τα 5 ουσιαστικά άρθρα του τα τρία (3) αφορούν σε συνταξιοδότηση "ἁγωνιστών εθνικής αντίστασης". Σημάδι ότι τον πόλεμο των ιδεών τον είχαν κερδίσει πριν μια δεκαετία τουλάχιστον και τότε ήταν η ώρα να μοιράσουν όσα λάφυρα μπορούσαν.
Υπήρχαν και ανακρίβειες ιστορικής φύσεως βέβαια.  Ως εμφύλιος ονομάσθηκε η περίοδος μεταξύ της απελευθέρωσης και την 31.12.49. Ο λεγόμενος "συμμοριτοπόλεμος" διήρκεσε την περίοδο 46-49 και τελείωσε την 31.8.49.
Στο άρθρο 2 δεν μας κάνει σαφές αν δίνει χάρη σε πράξεις κατασκοπείας, όπως για παράδειγμα αυτήν του Μπελογιάννη το 50-51.

Ποιος νοιάζεται όμως; Ή μήπως υπάρχουν πολίτες που νοιάζονται;
Πάρτε πάντως τον νόμο να τον έχετε.