Τι συμβαίνει στα ιδιωτικά σχολεία (και τα ερωτηματικά του blogger)

Είμαι μεγάλος για γονιός και μικρός για παππούς. Γι αυτό ρωτάω: Λέει την αλήθεια ή χάρηκα τσάμπα;

Διαβάστε το ή από εδώ ή από το protagon απ' όπου το ξεσήκωσα. Φυσικά το κείμενο έτσι όπως είναι αποτελεί μάλλον αναδιατύπωση παλαιότερου και πιθανώς μετάφραση και διασκευή κάποιου ξένου. Έναν αστικό μύθο, ίσως. Παρόλα αυτά παρουσιάζει μιά εικόνα γιά ένα θέμα στο οποίο έχω μαύρα μεσάνυχτα. 

Είναι και το άλλο:Η εποχή όπου το χρώμα των γυαλών μου  καθόριζε την εικόνα του κόσμου μου έχει αρχίσει συγά σιγά να παρέρχεται. Τώρα πιά πρέπει να δω και να ξαναδώ πριν απ' όλα...

Συζήταγα προχθές με έναν φίλο μου, που μη έχοντας ιδιαίτερο οικονομικό πρόβλημα, στέλνει τα παιδιά του σε ένα πολύ καλό και γνωστό ιδιωτικό σχολείο. Ακούστε να δείτε τι μου είπε ο άνθρωπος και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο...

Μου είπε ότι τα μαθήματα αρχίζουν κανονικά από αύριο, με πλήρες ωράριο, αμέσως μετά τον αγιασμό, αφού η αυριανή μέρα θεωρείται από το υπουργείο η έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Επίσης μου είπε ότι ποτέ στα προηγούμενα χρόνια δεν έχει προκύψει θέμα το σχολείο να αφήσει ακάλυπτο τον γονέα και τον μαθητή, σε περίπτωση απουσίας δασκάλου ή απεργίας, διώχνοντας απλά τον μαθητή από το σχολείο, χωρίς να τους νοιάζει αν ο γονέας δουλεύει ή αν το σχολείο μείνει πίσω στα μαθήματα.

Επίσης μου είπε, ότι το σχολείο εκτός από το διδακτικό προσωπικό, έχει και υπαλλήλους, διοικητικού προσωπικού γραμματειακής υποστήριξης, καθαρισμού και ασφάλειας.

Μου είπε επίσης, ότι (άκουσον-άκουσον) το σχολείο έχει μεριμνήσει από πριν και ξέρει ακριβώς το προσωπικό που χρειάζεται, τόσο από εκπαιδευτικούς όσο και διοικητικούς, και το σχολείο θα είναι σε θέση να δουλέψει κανονικά χωρίς κενά από αύριο κιόλας! (Θαύμα, πώς τα καταφέρνουν;)

Μου είπε επίσης ότι το σχολείο έχει ενα εσωτερικό σύστημα αξιολόγησης που ΑΠΑΙΤΕΙ από τους διδάσκοντες να κάνουν καλύτερα και πιο αποδοτικά την δουλειά τους, πράγμα που εισπράττουν στο τέλος οι μαθητές. Οι νέοι δάσκαλοι, λέει, προσλαμβάνονται δοκιμαστικά, και εάν δεν έχουν τις προδιαγραφές της απόδοσης που θέτει το σχολείο, απλά απολύονται.

Μου είπε επίσης, ότι τα παιδιά στο τέλος της σχολικής ημέρας, αφήνουν τσάντες και βιβλία στο σχολείο, ενώ δεν διανοείται κανείς να στείλει τα παιδιά του φροντιστήριο, ούτε καν σε ξένη γλώσσα, διότι δεν υπάρχει καμία τέτοια ανάγκη: μαθαίνουν και προετοιμάζονται για τα πάντα στο σχολείο.

Μου είπε επίσης ότι το σχολείο αυτό έχει τρεις φορές μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας στις πανελλήνιες εξετάσεις, από ό,τι το δημόσιο της γειτονιάς του.

Μετά από όλα αυτά που μου είπε, σκέφτηκα και ταυτόχρονα εκνευρίστηκα που με τα λεφτά που σπαταλήθηκαν για να φτιαχτεί το δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου. Θα αρκούσαν, αν συνυπολογίσουμε τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες, να φτιαχτεί το ίδιο κτίριο μαζί με πισίνα και γυμναστήριο και να μοιάζει πολύ, όσον αφορά τις άψογες κτιριακές εγκαταστάσεις, με το ιδιωτικό του φίλου μου. Αλλά η σκέψη που με εξόργισε περισσότερο απ' όλες είναι ότι αν οι δημόσιοι καθηγητές δούλευαν τις ίδιες ώρες με τους συναδέλφους τους του ιδιωτικού, το μισθολογικό κόστος θα ήταν περίπου το ίδιο. Με λίγα λόγια αν το κράτος σοβαρευόταν, θα μπορούσε να προσφέρει τρεις φορές καλύτερες υπηρεσίες στον πολίτη, ακριβώς με το ίδιο κόστος που έχει τώρα, πατάσσοντας ταυτόχρονα την παραπαιδεία. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Κάποιοι επιμένουν να τα βλέπουν δύσκολα, γιατί εκπροσωπούν αυτά τα συμφέροντα, εμείς τους λέμε ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά, αρκεί τα συμφέροντα του κράτους να συμβαδίζουν με τα συμφέροντα των πολιτών. Δεν ζητάμε, αλλά απαιτούμε από το κράτος να κάνει σωστά την δουλειά του, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Αν δεν μπορεί, τότε να πάνε σπίτια τους.