Απλά πράγματα από ένα συνηθισμένο μυαλό.Αξίζουν πέντε λεπτά της ώρας.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Είναι πραγματική τύχη να φεύγεις πια,
έστω για λίγες μέρες, από την Ελλάδα. Να βλέπεις λίγο πιο ψύχραιμα τα
πράγματα μακράν της ωραιότερης χώρας του κόσμου, στην οποία κατοικεί ο
εξυπνότερος λαός του κόσμου, για να δανειστώ και μία αγαπημένη φράση του
Στέφανου Κασιμάτη.
Από τη Δευτέρα ώς την Τετάρτη βρέθηκα καλεσμένος του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες. Η αφορμή ήταν να παρακολουθήσουμε μαζί με έξι συναδέλφους μου, τα περιβόητα hearings. Τη διαδικασία, δηλαδή, της αξιολόγησης των υποψηφίων νέων κομισαρίων από τις αντίστοιχες επιτροπές της Ευρωβουλής.
Εχει ενδιαφέρον, νομίζω, να σας περιγράψω περιληπτικά τη συγκεκριμένη «βάσανο», την οποία υπέστη και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Παρουσία 100 ευρωβουλευτών, οι υποψήφιοι κομισάριοι οφείλουν σε ακριβώς 15 λεπτά να εξηγήσουν το σχέδιό τους για την επόμενη πενταετία και αμέσως μετά να απαντήσουν επί τρίωρο σε 45 ερωτήσεις τους. Γεγονός που τους υποχρεώνει πριν καν διεκδικήσουν τη θέση τους να αποκτήσουν πλήρη γνώση του χαρτοφυλακίου τους. Στο τέλος δε αυτής της διαδικασίας αξιολογούνται για το αν είναι επαρκείς, και δεν είναι λίγες οι φορές που υποψήφιοι κομισάριοι «κόβονται».
Παρακολουθώντας αυτήν την τόσο αυστηρή, αλλά και τόσο δημοκρατική διαδικασία, μου δημιουργήθηκαν κάποιες σκέψεις – όχι ευχάριστες δυστυχώς. Ζούμε τον πέμπτο χρόνο μιας πρωτόγνωρης κρίσης που προκάλεσαν οι πολιτικοί μας και ακόμη περιμένουμε το αυτονόητο: κάποιες δομικές θεσμικές αλλαγές στον τρόπο που οι ίδιοι λειτουργούν. Αν το σκεφτείτε, πέραν μιας αναγκαστικής (και μάλλον για το θεαθήναι) μείωσης των βουλευτικών αποζημιώσεων, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είναι τρελό να συνειδητοποιήσει κανείς ότι έπειτα από πέντε χρόνια κρίσης, στην Ελλάδα θεωρείται απολύτως φυσιολογικό να υπολειτουργεί η Βουλή από τις αρχές Ιουνίου και να επανασυγκροτείται η ολομέλεια στις 6 Οκτωβρίου! Ούτε οι δάσκαλοι –που έχουν τα πρωτεία σε όλη την Ε.Ε.– δεν έχουν τόσες διακοπές, αλλά οι 300 εξακολουθούν να θεωρούν λογικό να ξεκουράζονται όσο κανένας άλλος πολίτης.
Και πέραν αυτού, όμως, ας σταχυολογήσουμε μερικά παραδείγματα για τον τρόπο που κυβερνάται η χώρα. Νόμοι ψηφίζονται χωρίς καν να διαβάζονται από τους 300. Αλλωστε και να τους διαβάσουν, δύσκολα θα βγάλουν άκρη με τόσες παραπομπές που έχουν. Παράλληλα οι βουλευτές εξακολουθούν να περνούν άσχετες τροπολογίες σε κάθε ν/σ, το Υπουργικό Συμβούλιο δεν συνεδριάζει ποτέ, ενώ ο τελευταίος ανασχηματισμός απέδειξε περίτρανα ότι έγινε χάριν ισορροπιών και όχι για να κυβερνήσουν οι αξιότεροι. Τι κάνει η αντιπολίτευση; Αναλίσκεται στον γνωστό βερμπαλισμό τού «όχι σε όλα» συν μεγάλες κουβέντες, όπως η «απονομιμοποιημένη Βουλή» που ακούσαμε προσφάτως.
Από περιέργεια αναζήτησα ποιες αλλαγές προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον τρόπο διακυβέρνησης και στη λειτουργία της Βουλής. Φευ, δεν βρήκα τίποτα. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι: Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν, επιτέλους, τα κόμματα ότι έστω σε 3-4 τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία, η άμυνα, τα έσοδα, είναι απαραίτητο να υπάρχει πια μια συνέχεια (π.χ. με μόνιμους υφυπουργούς) και να μην αλλάζουν τα πάντα ακόμη και σε κάθε ανασχηματισμό; Θα ήταν παράλογο να συμφωνηθεί έστω ποια υπουργεία χρειάζεται η χώρα για να μην αλλάζουν ονόματα και αρμοδιότητες κάθε τόσο; Ηχεί εξωφρενικό η Βουλή να εξετάζει τους υπουργούς πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους, όπως στην Ε.Ε.; Και γενικότερα: Ποιος εμποδίζει την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, το σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, να συνδιαμορφωθεί επιτέλους ένα συναινετικό πλαίσιο λειτουργίας του πολιτεύματος;
Υπάρχει όμως και ένας ακόμη λόγος που μου προκλήθηκε η επιθυμία να διατυπώσω αυτές τις σκέψεις. Βλέποντας ξανά όλο αυτό το ποικιλόμορφο πλήθος των χιλιάδων ανθρώπων από 28 κράτη-μέλη που εργάζεται γι’ αυτό που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ενωση, αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό ότι πρέπει κάποιος να είναι πραγματικά ψυχασθενής για να νομίζει ότι η μικρή Ελλάδα θα καταφέρει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας ή, ακόμη περισσότερο, ότι μπορεί να επιβιώσει μόνη της εκτός της Ενωμένης Ευρώπης. Ας το καταλάβουμε, επιτέλους. Μόνοι μας καταντήσαμε ο παρίας της Ε.Ε., καμία διεθνής συνωμοσία δεν έγινε σε βάρος μας και μόνοι μας οφείλουμε να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια. Ως εκ τούτου, θα είναι τραγελαφικό ακόμη και να απειλήσουμε την έξοδό μας από την Ευρώπη των... μονοπωλίων, όταν ακόμη και σήμερα άλλες χώρες δίνουν πραγματική μάχη για να ενταχθούν.
Από τη Δευτέρα ώς την Τετάρτη βρέθηκα καλεσμένος του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες. Η αφορμή ήταν να παρακολουθήσουμε μαζί με έξι συναδέλφους μου, τα περιβόητα hearings. Τη διαδικασία, δηλαδή, της αξιολόγησης των υποψηφίων νέων κομισαρίων από τις αντίστοιχες επιτροπές της Ευρωβουλής.
Εχει ενδιαφέρον, νομίζω, να σας περιγράψω περιληπτικά τη συγκεκριμένη «βάσανο», την οποία υπέστη και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Παρουσία 100 ευρωβουλευτών, οι υποψήφιοι κομισάριοι οφείλουν σε ακριβώς 15 λεπτά να εξηγήσουν το σχέδιό τους για την επόμενη πενταετία και αμέσως μετά να απαντήσουν επί τρίωρο σε 45 ερωτήσεις τους. Γεγονός που τους υποχρεώνει πριν καν διεκδικήσουν τη θέση τους να αποκτήσουν πλήρη γνώση του χαρτοφυλακίου τους. Στο τέλος δε αυτής της διαδικασίας αξιολογούνται για το αν είναι επαρκείς, και δεν είναι λίγες οι φορές που υποψήφιοι κομισάριοι «κόβονται».
Παρακολουθώντας αυτήν την τόσο αυστηρή, αλλά και τόσο δημοκρατική διαδικασία, μου δημιουργήθηκαν κάποιες σκέψεις – όχι ευχάριστες δυστυχώς. Ζούμε τον πέμπτο χρόνο μιας πρωτόγνωρης κρίσης που προκάλεσαν οι πολιτικοί μας και ακόμη περιμένουμε το αυτονόητο: κάποιες δομικές θεσμικές αλλαγές στον τρόπο που οι ίδιοι λειτουργούν. Αν το σκεφτείτε, πέραν μιας αναγκαστικής (και μάλλον για το θεαθήναι) μείωσης των βουλευτικών αποζημιώσεων, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είναι τρελό να συνειδητοποιήσει κανείς ότι έπειτα από πέντε χρόνια κρίσης, στην Ελλάδα θεωρείται απολύτως φυσιολογικό να υπολειτουργεί η Βουλή από τις αρχές Ιουνίου και να επανασυγκροτείται η ολομέλεια στις 6 Οκτωβρίου! Ούτε οι δάσκαλοι –που έχουν τα πρωτεία σε όλη την Ε.Ε.– δεν έχουν τόσες διακοπές, αλλά οι 300 εξακολουθούν να θεωρούν λογικό να ξεκουράζονται όσο κανένας άλλος πολίτης.
Και πέραν αυτού, όμως, ας σταχυολογήσουμε μερικά παραδείγματα για τον τρόπο που κυβερνάται η χώρα. Νόμοι ψηφίζονται χωρίς καν να διαβάζονται από τους 300. Αλλωστε και να τους διαβάσουν, δύσκολα θα βγάλουν άκρη με τόσες παραπομπές που έχουν. Παράλληλα οι βουλευτές εξακολουθούν να περνούν άσχετες τροπολογίες σε κάθε ν/σ, το Υπουργικό Συμβούλιο δεν συνεδριάζει ποτέ, ενώ ο τελευταίος ανασχηματισμός απέδειξε περίτρανα ότι έγινε χάριν ισορροπιών και όχι για να κυβερνήσουν οι αξιότεροι. Τι κάνει η αντιπολίτευση; Αναλίσκεται στον γνωστό βερμπαλισμό τού «όχι σε όλα» συν μεγάλες κουβέντες, όπως η «απονομιμοποιημένη Βουλή» που ακούσαμε προσφάτως.
Από περιέργεια αναζήτησα ποιες αλλαγές προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον τρόπο διακυβέρνησης και στη λειτουργία της Βουλής. Φευ, δεν βρήκα τίποτα. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι: Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν, επιτέλους, τα κόμματα ότι έστω σε 3-4 τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία, η άμυνα, τα έσοδα, είναι απαραίτητο να υπάρχει πια μια συνέχεια (π.χ. με μόνιμους υφυπουργούς) και να μην αλλάζουν τα πάντα ακόμη και σε κάθε ανασχηματισμό; Θα ήταν παράλογο να συμφωνηθεί έστω ποια υπουργεία χρειάζεται η χώρα για να μην αλλάζουν ονόματα και αρμοδιότητες κάθε τόσο; Ηχεί εξωφρενικό η Βουλή να εξετάζει τους υπουργούς πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους, όπως στην Ε.Ε.; Και γενικότερα: Ποιος εμποδίζει την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, το σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, να συνδιαμορφωθεί επιτέλους ένα συναινετικό πλαίσιο λειτουργίας του πολιτεύματος;
Υπάρχει όμως και ένας ακόμη λόγος που μου προκλήθηκε η επιθυμία να διατυπώσω αυτές τις σκέψεις. Βλέποντας ξανά όλο αυτό το ποικιλόμορφο πλήθος των χιλιάδων ανθρώπων από 28 κράτη-μέλη που εργάζεται γι’ αυτό που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ενωση, αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό ότι πρέπει κάποιος να είναι πραγματικά ψυχασθενής για να νομίζει ότι η μικρή Ελλάδα θα καταφέρει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας ή, ακόμη περισσότερο, ότι μπορεί να επιβιώσει μόνη της εκτός της Ενωμένης Ευρώπης. Ας το καταλάβουμε, επιτέλους. Μόνοι μας καταντήσαμε ο παρίας της Ε.Ε., καμία διεθνής συνωμοσία δεν έγινε σε βάρος μας και μόνοι μας οφείλουμε να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια. Ως εκ τούτου, θα είναι τραγελαφικό ακόμη και να απειλήσουμε την έξοδό μας από την Ευρώπη των... μονοπωλίων, όταν ακόμη και σήμερα άλλες χώρες δίνουν πραγματική μάχη για να ενταχθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!