Γέφυρα Κούσιου: Αποσπάσματα από ένα μεγάλο κείμενο (6)

Συνεχίζοντας την δημοσίευση του κειμένου που κατατέθηκε στη δικαιοσύνη για το έργο της γέφυρας παραθέτω ένα σημαντικό στοιχείο που αφορούσε το πώς διεστράφη μια απλή έννοια του Νόμου για τα δημόσια έργα και τι παρήγαγε η συγκεκριμένη διαστροφή. Για τους καχύποπτους βέβαια η διαστροφή δεν παρήχθη από επαγγελματική ανεπάρκεια ή κάποιο στιγμιαίο λάθος αυτών που έπαιρναν τις αποφάσεις, αλλά αντίθετα έγινε επίκληση της διαστροφής για να δικαιολογηθούν πράξεις και παραλείψεις στο έργο.

Όπως και να έχει το πράγμα η οριακή προθεσμία, γιατί αυτή είναι η έννοια, εξηγείται αναλυτικά και αυτοί που την παρανόησαν οφείλουν να εξηγήσουν τι από τα παραπάνω τους είχε συμβεί.

Η οριακή προθεσμία.

Σε απάντηση της Τεχνικής Υπηρεσίας σε ερώτημα που κατέθεσα την 04 08 14 για το ποια είναι η οριακή προθεσμία του έργου απαντήθηκα πως αυτή αναφέρεται στην 39843/31 07 14 απόφαση διάλυσης της σύμβασης. Εκεί στην §4 αναφέρεται: «Την 229/29-04-2013 απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου με την οποία χορηγήθηκε οριακή προθεσμία έως 17-2-2014, η οποία μετά από τις δύο αποφάσεις περί διακοπής εργασιών και τις δύο αντίστοιχές αποφάσεις ανάκλησής των, έληξε στις 24-07-2014.» Η επίκληση κάποιας οριακής προθεσμίας με οδήγησε να επιδιώξω την διευκρίνηση του όρου μέσω της προσφυγής στον Ν36692008 (Κύρωση της κωδικοποίησης της νομοθεσίας κατασκευής δημόσιων έργων) άρθρο 48 (Προθεσμίες) §7. Ο ανάδοχος είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει  την κατασκευή του έργου για επιπλέον της συνολικής προθεσμίας  χρονικό  διάστημα,  ίσο προς το ένα τρίτο (1/3) αυτής  και πάντως  όχι μικρότερο των τριών  (3) μηνών (οριακή προθεσμία). Η συνολική προθεσμία υπολογίζεται με βάση την αρχική συμβατική προθεσμία και τις τυχόν παρατάσεις που εγκρίθηκαν ύστερα από σχετικό αίτημα του αναδόχου μέσα στην αρχική συμβατική προθεσμία και δεν οφείλονται σε υπαιτιότητά του. Δηλαδή στην περίπτωσή μας η συνολική προθεσμία είναι οι 360 ημέρες συν τις παρατάσεις; που δόθηκαν μετά από αίτημα του εργολάβου μέσα στην προθεσμία αυτήν που ήσαν

1.      Την 24/1/11 90 ημερών  με αίτημα του εργολάβου την 25 11 10

2.      την 08 04 11 60 ημέρες με αίτημα του εργολάβου την 18 03 11

Η τρίτη παράταση ήταν εκτός της αρχικής συμβατικής προθεσμίας δηλαδή την 07 09 11 με αίτημα την 20 07 11. Εκτός δηλαδή της αρχικής συμβατικής προθεσμίας.

Έτσι λοιπόν η συνολική προθεσμία διαμορφώνεται σε 360+90+60=510 ημέρες και η οριακή σε 510+510/3=510+170=680  ημέρες, που σημαίνει ότι αυτή έληξε την 08 Μαΐου 2012 που ήταν η οριακή προθεσμία.

Μέχρι τότε ο εργολάβος ήταν, όπως με σαφήνεια αναφέρεται στην παραπάνω §7, υποχρεωμένος να συνεχίσει το έργο. Μετά από αυτήν την ημερομηνία μπορούσε να ζητήσει λύση της συμβάσεως με βάση το Άρθρο 62 Διακοπή εργασιών – Διάλυση  της σύμβασης§2.γ. «Αν η καθυστέρηση  των εργασιών χωρίς υπαιτιότητα του αναδόχου υπερβεί την οριακή προθεσμία.». Ο εργολάβος όμως, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται από το ίδιο το ημερολόγιο του έργου αλλά και από κοινή παραδοχή ήδη από την συνεδρίαση της 16 11 11  ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο, δεν ζήτησε την διάλυση της σύμβασης. Μια διάλυση που θα του επέτρεπε να γλυτώσει το ποσό των 650.000 € της εγγυητικής επιστολής που είχε καταθέσει.

Εξετάζοντας λεπτομερώς τις συνθήκες που επικρατούσαν την 08 05 12 βλέπουμε πως τότε υπήρχαν διάφορες εκδοχές για το ποιά είναι οριακή προθεσμία στο έργο. Αυτό είναι πέρα για πέρα παράξενο αν κρίνει κανείς από την απλότητα της διατύπωσης του εδαφίου που παρατέθηκε πιο πάνω. Οποιοσδήποτε απροκατάληπτος άνθρωπος θα μπορούσε να υποψιασθεί ότι όλη αυτή η σύγχυση πάνω σε ένα τόσο απλό έως προφανές θέμα υπέκρυπτε άλλες ανεξερεύνητες σκοπιμότητες.

Άλλο στοιχείο που θα μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα, ότι γιατί ο εργολάβος δεν έφυγε την στιγμή που θα μπορούσε να το πράξει βρίσκεται σε αποστροφή του εργολάβου Γαϊτάνη (αυτός ήταν ο υπογράφων την σύμβαση, αν και εκ των υστέρων απεδείχθη ότι απλώς διέθεσε το πτυχίο του) ο οποίος παίρνοντας τον λόγο στο δημοτικό συμβούλιο της  28 05 12 είπε επί λέξει: «στα έργα κάποια γίνονται και δεν λέγονται ενώ κάποια άλλα γράφονται αλλά δεν γίνονται». Και κανείς δεν του ζήτησε εκείνη την στιγμή ούτε ποτέ άλλοτε τον λόγο. Την επομένη μέρα της συνεδρίασης ρώτησα εγγράφως τον δήμο αν οι προφορικές συμφωνίες ήσαν σύννομες κι αν ο Δήμος θα μηνύσει τελικά τον εργολάβο για αυτόν τον εξοργιστικό ισχυρισμό του. Η απάντηση (16 06 12) ήταν ότι δεν κάνουν κρυφές συμφωνίες αλλά δεν απάντησαν αν τελικά θα στραφούν εναντίον αυτού που άφησε τόσο προσβλητικούς υπαινιγμούς στο Δημοτικό Συμβούλιο. Για την πληρότητα της αφήγησης αναφέρεται πως ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο.

Όπως φαίνεται από το ημερολόγιο ακόμη και τότε (την ημέρα της λήξης της οριακής προθεσμίας) δεν είχαν ολοκληρωθεί τα δύο μεσόβαθρα που όφειλαν μετά από τις δύο δικαιολογημένες παρατάσεις να έχουν κατασκευασθεί έναν χρόνο πριν (05 06 11).