Δρομος Άνω Κάτω Σέλι: Μιά άλλη εκδοχή

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα διατυπώσει μια υπόθεση για το πώς πάρθηκε η απόφαση για την κατασκευή του Δρόμου Άνω Κάτω Σέλι. Τελικά ήταν μια υπόθεση που σήμερα νέες πληροφορίες απέδειξαν πως ήταν λάθος. Η νέα εκδοχή έχει ως εξής:

Τα μέλη του αναγκαστικού συνεταιρισμού διαχείρισης δάσους Σελίου ήθελαν ένα δασικό δρόμο προκειμένου να γίνει το έργο της υλοτομίας ευκολότερο.  Τον ήθελαν μάλιστα με ξένα λεφτά. Ποιος άλλωστε δεν θέλει να κάνει μπίζνα με ξένο χρήμα; Τότε όλοι το ίδιο έκαναν. Γιατί όχι και αυτοί. Μια πηγή δωρεάν χρημάτων  ήταν και ο Δήμος. Ο δήμαρχος τότε όχι μόνον είχε συμφέροντα στο Σέλι αλλά ήταν και ο δικηγόρος του Συνεταιρισμού. Απευθυνόμενοι σ’ αυτόν εισέπραξαν μια άρνηση δεδομένου ότι ο δήμος δεν εδικαιούτο να κάνει ένα τέτοιο έργο και από την άλλη το δασαρχείο αρνήθηκε να μεταφέρει κονδύλια από άλλες δασικές οδοποιίες στο Σέλι. 

Η λύση ήταν το leader. Με το πρόγραμμα αυτό ο δήμαρχος είχε κάνει αρκετές ακροβασίες, ονομάζοντας αστικές περιοχές αγροτικές και  κάνοντας χρήσιμα πλην όμως ασύμβατα με το Leader έργα. Τότε φυσικά δεν νοιαζόταν κανείς.  Ούτε βέβαια και η Περιφέρεια και οι διάφοροι ελεγκτικοί φορείς που έλεγχαν υπογραφές και παραστατικά και όχι την ουσία. Έτσι βρέθηκε η φόρμουλα. Ο δρόμος δεν θα ήταν δασικός αλλά θα συνέδεε δύο απομακρυσμένους αγροτικούς οικισμούς. Και δεδομένου ότι δεν υπήρχε δεύτερος τον έφτιαξαν στα χαρτιά.  Δεν είναι ακριβές το πώς. Μάλλον υπέγραψαν κάποιοι ότι είχαν κάτι «δασικό» στον οικισμό. Παράπηγμα, σπίτι, ξενώνα, ποιος μπορεί να ξέρει;

Έτσι το έργο εντάχθηκε στο Leader. Γι’ αυτό και ελέγχθηκε η πορεία της ολοκλήρωσής του τόσο καλά. Γι’ αυτό και κατέληξε στα δικαστήρια. Αλλιώς κανείς δεν θα νοιαζόταν.