Γέφυρα Κούσιου Η ένσταση μου προς την επιτροπή του Αρ 152

Εδώ περιγράφτρηκε το πως η αποκεντρωμένη διοίκηση δικαίωσε την απόφαση της οικονομικής επιτροπής του Δήμου Βεροίας να δώσει χρήματα για την δίωξη το blogger γι' αυτό.  Έγινε ένσταση στην επιτροπή του άρθρου 152.
Ιδού

ΠΡΟΣΦΥΓΗ

Κατά της 37/2014 αποφάσεως του Δημοτικού Συμβουλίου Βεροίας

Ενώπιον της ειδικής Επιτροπής του Άρθρου 152 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων (Ν. 3463/06) της Αποκεντρωμένης Διοίκησης της Περιφέρειας Μακεδονίας-Θράκης

Βέροια Τρίτη, 22 Απριλίου 2014

Ενεργώντας σύμφωνα με το άρθρο 152 του Κώδικα των Δήμων (N. 3463/2006(ΦΕΚ Α 114/30.6.2006)) μέσα στην έννομη χρονική προθεσμία και έχοντας έννομο συμφέρον, ζητώ την απόρριψη της πιο πάνω αναφερόμενης αποφάσεως της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου Βεροίας..

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Την 30 12 13 ανάρτησα στο log το οποίο διαχειρίζομαι  το συνημμένο στο (α) σχετικό κείμενο.   Σ’ αυτό συνέκρινα την υπόθεση Τομπούλογλου με την διαχείριση της υπόθεσης της γέφυρας Κούσιου και αναρωτήθηκα πως γίνεται οι αποφάσεις του Δημοτικού συμβουλίου να μην είναι προϊόν διαφθοράς. Την 31 12 13 ομάδα Αυτοδιοικητικών  παραγόντων με προεξάρχουσα την κ. Δήμαρχο κατέθεσαν μήνυση εναντίον μου.  Η κ Δήμαρχος με ανακοίνωσή της χαρακτήρισε ασεβή την σύγκριση και συκοφαντικό τον συλλογισμό που προέκυψε από αυτήν. Η σπουδή στην κατάθεση της μήνυσης είχε σαν στόχο την προσαγωγή και κράτηση μου ώστε να πιεσθώ και να κατεβάσω το κείμενο. Η προσαγωγή δεν έγινε και την επόμενη (02 01 14) ο δικηγόρος μου έδωσε εξηγήσεις στον αρμόδιο αστυνομικό και όλα έληξαν εκεί, προσωρινά  απ’ ότι φάνηκε αργότερα. Η ανάρτηση παραμείνει και έχει αναπαραχθεί από τρία site και μερικά profile στο facebook.  Κανείς δεν την κατέβασε.

Η ανάρτηση καθώς και οι αναδημοσιεύσεις της όχι μόνον δεν λειτούργησαν εναντίον των συμφερόντων του Δήμου αλλά έδρασαν ευεργετικά για την υπόθεση της επίδικης δωρεάς. Δηλαδή την 20 Ιανουαρίου του 2014 στο Δημοτικό Συμβούλιο ήδη άρχισαν υπό την πίεση των πραγμάτων να δίδονται εξηγήσεις όπως για παράδειγμα «σε ποιών φυσικών προσώπων τον λογαριασμό βρίσκονται τα χρήματα». Αντίθετα επιζήμια προς την υπόθεση της εκκρεμότητας της Γέφυρας Κούσιου έδρασε η απειλή της μήνυσης, Ο Τύπος δεν έθεσε ερωτήματα όπως «τι θα γίνει αν οι καταθέσεις υποστούν ένα κούρεμα σαν αυτό της Κύπρου», δεδομένου ότι τα χρήματα των Δήμων δεν πειράχθηκαν στο αντίστοιχο κούρεμα. Η αντιπολίτευση έμεινε στο θέμα της μήνυσης και δεν μπήκε στις ουσιαστικές λεπτομέρειες.

Την 20 Ιανουαρίου 2014 (λίγες ώρες πριν την συνεδρίαση του ΔΣ) η οικονομική επιτροπή του Δήμου Βεροίας με την 37/2014 απόφασή της (ΑΔΑ ΒΙΨΞΩ9Ο-9ΙΘ) έκανε δεκτή την εισήγηση της Δημάρχου να χρεωθεί ο Δήμος με τα έξοδα την αμοιβής δικηγόρου που διόρισε ο Δήμος.

Κατέθεσα προσφυγή στην αποκεντρωμένη διοίκηση στην οποία φαίνονται οι ισχυρισμοί μου. Ότι δηλαδή δεν υπήρχε άμεσος και προφανής κίνδυνος και ότι δεν υπήρξε εισήγηση δικηγόρου.

Την Μ. Δευτέρα 15 Απριλίου 2014 πήγα και παρέλαβα από τα γραφεία της Αποκεντρωμένης στη Βέροια την απόρριψη της ένστασης.

Με την παρούσα καταθέτω εμπροθέσμως ένσταση για τους παρακάτω λόγους.

ΟΙ ΤΥΠΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΜΟΥ

Η απορριπτική απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης (3141/28-3-2014) επικαλείται την διάταξη του άρθρου 58 § 2 του Ν. 3852/2020, σύμφωνα με την οποία: «Όταν δημιουργείται άμεσος και προφανής κίνδυνος ή απειλείται άμεση ζημία των δημοτικών συμφερόντων από την αναβολή λήψης απόφασης, ο δήμαρχος μπορεί να αποφασίσει για θέματα που ανήκουν στην αρμοδιότητα της οικονομικής ή της επιτροπής ποιότητας ζωής.  Στην περίπτωση αυτή οφείλει να υποβάλει προς έγκριση τη σχετική απόφασή του κατά την επόμενη συνεδρίαση της αντίστοιχης επιτροπής».

Η ανάλογη (προϊσχύσασα) διάταξη του άρθρου 86 § 2 του Δημοτικού Κώδικα (Ν. 3463/2006) όριζε: «Όταν δημιουργείται άμεσος και προφανής κίνδυνος ή απειλείται ζημία των δημοτικών συμφερόντων από την αναβολή, ο Δήμαρχος μπορεί να λάβει μέτρα για θέματα που ανήκουν στην αρμοδιότητα της δημαρχιακής επιτροπής.  Στην περίπτωση αυτή οφείλει να υποβάλει προς έγκριση την σχετική απόφασή του κατά την πρώτη συνεδρίαση της δημαρχιακής επιτροπής».

Από την σύγκριση των δυο διατάξεων (προϊσχύσασας, του Δημοτικού Κώδικα, και ήδη ισχύουσας, του «Καλλικράτη», επί της οποίας θεμελιώνεται η απορριπτική απόφαση του ΓΓ της Αποκεντρωμένης Διοίκησης), προκύπτει ότι απαιτείται να «δημιουργείται άμεσος και προφανής κίνδυνος» ή να «απειλείται άμεση ζημία των δημοτικών συμφερόντων», δεν αρκεί δηλαδή να απειλείται απλώς ζημία των συμφερόντων (όπως ήθελε ο Δημοτικός Κώδικας), αλλά να απειλείται άμεση ζημία των δημοτικών συμφερόντων.

Περαιτέρω, σύμφωνα με την προηγούμενη διάταξη, ο δήμαρχος μπορούσε να λάβει μέτρα (γενικά) για θέματα που ανήκουν στην αρμοδιότητα της δημαρχιακής επιτροπής, δηλαδή μπορούσε να προβεί σε υλικές ενέργειες και να αναλάβει πρωτοβουλίες χωρίς να υπάρχει ανάγκη να τις υποβάλει σε κάποιον συγκεκριμένο τύπο διοικητικής πράξης. 

Ενώ, με την νέα διάταξη (του άρθρου 58 § 2 του «Καλλικράτη») ο δήμαρχος «μπορεί να αποφασίσει για θέματα που ανήκουν στην αρμοδιότητα της οικονομικής ή της επιτροπής ποιότητας ζωής». 

Δεν πρόκειται για απλή, λογοτεχνικού τύπου, διαφοροποίηση στην διατύπωση της νέας διάταξης, αλλά για σαφή ορισμό του νομοθέτη, που απαιτεί να ληφθεί «απόφαση», δηλαδή η ανάληψη της, εκ μέρους του δημάρχου, πρωτοβουλίας (επί θεμάτων αρμοδιότητας της οικονομικής ή της επιτροπής ποιότητας ζωής), πρέπει να προσλάβει υποχρεωτικά τον τύπο της «απόφασης»:  να καταστρωθεί σε έγγραφο τύπο, να λάβει αριθμό πρωτοκόλλου και βέβαιη ημερομηνία, να διατυπώσει συγκεκριμένο σκεπτικό, θεμελιωμένο τόσο σε πραγματικά γεγονότα όσο και σε ισχύουσες διατάξεις του νόμου, και, φυσικά, να αναρτηθεί στην «διαύγεια» και να υποβληθεί (εγγράφως) στην οικεία επιτροπή προς έγκριση. 

Η απαίτηση του νόμου για την ύπαρξη άμεσου και προφανούς κινδύνου ή για την απειλή άμεσης ζημίας των δημοτικών συμφερόντων, πρέπει να τεκμηριώνεται σε πραγματικά γεγονότα και να αναφέρεται με σαφήνεια στον κίνδυνο ή την ζημία που απειλούν τα δημοτικά συμφέροντα.

Πρέπει, δηλαδή, ο άμεσος και προφανής κίνδυνος ή η απειλή ζημίας όχι απλώς να μνημονεύονται στο σώμα της δημαρχιακής απόφασης, αλλά να αποδεικνύονται με συγκεκριμένα επιχειρήματα και γεγονότα, και πολύ περισσότερο δεν νοείται να μην υπάρχει καν δημαρχιακή απόφαση (με την τυπική της μορφή).

Σε καμία περίπτωση δεν αρκεί η απλή και αόριστη επίκληση της «συνδρομής» αυτών των προϋποθέσεων (κινδύνου ή ζημίας). 

Αν γίνει δεκτή η αντίθετη εκδοχή, τότε κάθε φορά, με την απλή και αόριστη επίκληση «άμεσου και προφανούς κινδύνου» ή «απειλής άμεσης ζημίας» θα μπορεί ο δήμαρχος να οικειοποιείται (ή μάλλον να σφετερίζεται) αρμοδιότητες που «ανήκουν στην οικονομική ή την επιτροπή ποιότητας ζωής» και που, μόνον υπό εξαιρετικές προϋποθέσεις (και υπό την αίρεση της μεταγενέστερης έγκρισης εκ μέρους της οικείας επιτροπής) επιτρέπει ο νόμος να ασκούνται από τον δήμαρχο.

Αλλά, ακόμη κι αν όντως συντρέχει ο «άμεσος και προφανής κίνδυνος» ή η «απειλή άμεσης ζημίας των δημοτικών συμφερόντων», η, εκ μέρους του δημάρχου άσκηση αρμοδιότητας της οικονομικής ή της επιτροπής ποιότητας ζωής, δεν νοείται να ασκείται κατά τρόπο αυτοτελή, αυθαίρετο και ανεξέλεγκτο:  η άσκηση αρμοδιότητας της επιτροπής, εκ μέρους του δημάρχου, οφείλει να διενεργείται υπό τις αυτές προϋποθέσεις, τον αυτό τύπο και κυρίως τις αυτές εγγυήσεις υπό τις οποίες ασκείται η αρμοδιότητα και από την επιτροπή. 

Διαφορετικά, θα ήταν ευχερής η καταστρατήγηση των σχετικών διατάξεων και η καταρράκωση αυτών των εγγυήσεων (όπως τίθενται από τον νόμο) με την άσκηση αυτών των αρμοδιοτήτων από τον δήμαρχο. 

Επομένως, εφόσον ο νόμος απαιτεί να υπάρχει γνωμοδότηση (εισήγηση) νομικού συμβούλου, προκειμένου να αποφασίσει η οικονομική επιτροπή για την άσκηση ενδίκων μέσων, η ίδια προϋπόθεση πρέπει να πληρούται και όταν την αρμοδιότητα αυτή την ασκεί (εξ αιτίας άμεσου και προφανούς κινδύνου ή απειλής άμεσης ζημίας) ο δήμαρχος. 

Σε αντίθετη περίπτωση θα μπορεί ο κάθε δήμαρχος να παρακάμπτει τις σαφείς διατάξεις του νόμου και, επικαλούμενος αορίστως «άμεσο και προφανή κίνδυνο» ή «απειλή άμεσης ζημίας», να ασκεί ο ίδιος ένδικα μέσα, χωρίς καμία γνωμοδότηση νομικού συμβούλου, και χωρίς να λαμβάνει ούτε καν μια τυπική απόφαση! 

Και, σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, που όπως φαίνεται το υιοθετεί η απορριπτική απόφαση του ΓΓ της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, θα μπορεί, εκ των υστέρων να εκμαιεύει την έγκριση της οικονομικής επιτροπής, η οποία, όπως, όλως παραδόξως, δέχεται (στην παρ. 7) η απορριπτική απόφαση, «εγκρίνει την γενόμενη ενέργεια της Δημάρχου και δεν ασκεί η ίδια ένδικα μέσα»! 

Στην ίδια παρ. 7, η απορριπτική απόφαση, θεωρεί «δικαιολογημένη» την απόφαση της Δημάρχου (χωρίς να την μνημονεύει ως προς τα εξατομικευμένα στοιχεία της, δηλαδή με αριθμό πρωτοκόλλου και ημερομηνία και ΑΔΑ). 

Συνεπώς θεωρεί «δικαιολογημένη» όχι την «απόφαση», την οποία απαιτεί το άρθρο 58 § 2 του «Καλλικράτη», αλλά την «λήψη μέτρων», δηλαδή την κίνηση υλικών ενεργειών, στην οποία αρκούνταν η προϊσχύσασα διάταξη του Ν. 3463/2006). 

Και την θεωρεί «δικαιολογημένη», δεχόμενη ότι με την συγκεκριμένη ανάρτηση θίχτηκε «το κύρος όλων των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου, με προφανή και άμεσο κίνδυνο για τα συμφέροντα του Δήμου», περιπίπτοντας σε μια, επίσης, «προφανή» (και ανεπίτρεπτη) ταυτολογία, επειδή δεν τεκμηριώνει ποια συγκεκριμένα συμφέροντα του Δήμου περιέρχονται σε προφανή και άμεσο κίνδυνο και με ποιο τρόπο. 

Άλλωστε ό,τι επακολούθησε μετά την επίμαχη ανάρτηση αποδεικνύει ότι κανένα συμφέρον του Δήμου δεν διέτρεξε άμεσο και προφανή κίνδυνο, και καμία άμεση ζημία δεν επαπειλήθηκε για τα δημοτικά συμφέροντα εξ αιτίας της ανάρτησης αυτής.

Γι΄αυτό

Πρέπει να γίνει αποδεκτή η προσφυγή μου και αν ακυρωθεί η υπ’ αριθ 37/14 απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου της Βέροιας.

Ο προσφεύγων

Νίκος Β. Χατζηευστρατίου

Πολιτικός Μηχανικός

ΣΥΝΗΜΜΕΝΟ: Αντίγραφο του αναρτημένου κειμένου