Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, μνημόνια, διαφορές κι ομοιότητες

Άρθρο του Νίκου Γ, Σακελαρόπουλου από το GR POST

Η χώρα μας, η Ιρλανδία κι η Πορτογαλία, είχαν ως κοινό παρονομαστή την επιβολή των Μνημονίων, για να μπορέσουν ν’ αποφύγουν την καταστροφή της χρεοκοπίας.

Τι έγινε, λοιπόν τα τελευταία τέσσερα χρόνια;

Ας τα δούμε.

Η Ιρλανδία κατέφυγε στον μηχανισμό στήριξης μετά από εμάς, τον Νοέμβριο του 2010. Το πρόβλημά της δεν ήταν όπως το δικό μας –δηλαδή το υπέρογκο και κοστοβόρο δημόσιο- αλλά το τραπεζικό της σύστημα.

Χρηματοδοτήθηκε με 85 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή ποσό ίσο με το 58% του ΑΕΠ της.

Η Ιρλανδία βγήκε από τον μηχανισμό –μνημόνιο, στο τέλος του 2013.

Στα τρία αυτά χρόνια, το ΑΕΠ της αυξήθηκε κατά 1,8%, η ανεργία μειώθηκε από το 15 στο 13%, οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 13%, ενώ αύξηση της τάξης του 8% παρουσίασαν κι οι επενδύσεις.

Η Πορτογαλία, κατέφυγε στον μηχανισμό στήριξης σχεδόν ένα χρόνο μετά από εμάς, τον Απρίλιο του 2011.

Χρηματοδοτήθηκε με 78 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία ως ποσοστό αντιστοιχούσαν στο 46% του ΑΕΠ της.

Την επόμενη Δευτέρα, 5 Μαΐου, η Πορτογαλία βγαίνει από τον Μηχανισμό στήριξης!

Στα τρία χρόνια που ήταν εντός, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 3,5%, η ανεργία αυξήθηκε από το 12 στο 17%, οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 20%, ενώ οι εξαγωγές της αυξήθηκαν κατά 25%.

Τόσο η Ιρλανδία, όσο κι Πορτογαλία κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους.

Οι λαοί τους πέρασαν κι εξακολουθούν να περνούν δύσκολες ώρες, αλλά οι οικονομίες τους ανασυγκροτήθηκαν και βγαίνουν πιο δυνατές από τους μηχανισμούς στήριξης και τα μνημόνια.

Από την άλλη πλευρά είμαστε εμείς.

Μπήκαμε στο πρόγραμμα στήριξης τον Μάιο του 2010, δια φωνής του μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο.

Αρχικά χρηματοδοτηθήκαμε με 110 δισεκατομμύρια ευρώ, με πρόβλεψη για ανάκαμψη του 2012 και ποσοστό ανεργίας που δεν θα ξεπερνούσε το 15% και χρέος που δεν θα ξεπερνούσε (2012) το 149% του ΑΕΠ.

Το πρόγραμμα συνοδευόταν και με συγκεκριμένα μέτρα.

Ψηφίστηκαν, αλλά δεν εφαρμόστηκαν.

Το αποτέλεσμα ήταν να συρθούμε σε «κούρεμα» του χρέους, το οποίο κατά κύριο λόγο επιβάρυνε τον εσωτερικό τομέα και τους «ιθαγενείς».

Κι όχι μόνο αυτό.

Οι «τοκογλύφοι» δανειστές μας, μας έδωσαν κι άλλο δάνειο 130 δισεκατομμύρια ευρώ, με ιδιαιτέρως χαμηλό επιτόκιο, όταν οι ίδιοι δανειζόντουσαν με μεγαλύτερο.

Συνολικά, δηλαδή, εισπράξαμε 229 δισεκατομμύρια ευρώ που αντιστοιχούν με το 125% του ΑΕΠ.

Τι πετύχαμε;

Εξοντώσαμε μια ολόκληρη τάξη –τη μεσαία- διαλύσαμε κάθε ίχνος συνοχής στην κοινωνία, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 22%, η ανεργία «έφυγε» από το 9 στο 27%, οι εξαγωγές αρχικά έμειναν στάσιμες κι έπειτα άρχισαν να μειώνονται (-3% τους τελευταίους 12 μήνες), το χρέος εκτινάχθηκε από το 130 στο 177% του ΑΕΠ, ενώ οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 45%!

Δηλαδή, απόλυτη αποτυχία.

Ακόμη κι η ισορροπία που επετεύχθη στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δεν είναι παρά αποτέλεσμα της αδυναμίας για εισαγωγές.

Δεν υπάρχει σοβαρός οικονομικός αναλυτής, που να μην επισημαίνει ένα και μόνο γεγονός.

Ότι χωρίς αλματώδη αύξηση των εξαγωγών, δεν μπορεί να επιτευχθεί ουσιαστική ανάπτυξη, ενώ δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί το χρέος.

Δεν υπάρχει σοβαρός οικονομικός ή πολιτικός αναλυτής, που να μην επισημαίνει ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδος που την οδήγησε στον μηχανισμό –μνημόνιο, δεν έχει αντιμετωπιστεί. Ή τουλάχιστον δεν έχει αντιμετωπιστεί επαρκώς.

Άρα όλα όσα υφίστανται οι Έλληνες, πέφτουν σ’ ένα βαρέλι χωρίς πάτο.

Ουδείς ασχολήθηκε επί της ουσίας και σοβαρά με τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν κι απαιτούνται.

Κι όποιος ασχολήθηκε συνάντησε απίστευτες αντιδράσεις από τις δυνάμεις της στασιμότητας ή τις βολεμένες συντεχνίες που συγκυβερνούν τον τόπο.

Όμως, χωρίς να μεταρρυθμίσουμε το κράτος μας, χωρίς να διαλύσουμε τη διαφθορά εντός του, χωρίς ν’ αλλάξουμε τα πανεπιστήμιά μας, τη Δικαιοσύνη, χωρίς ν’ ανοίξουμε απολύτως τα επαγγέλματα, χωρίς να στηρίξουμε την εξωστρεφή επιχειρηματικότητα απέναντι στην κρατικοδίαιτη, όλα όσα υφιστάμεθα είναι μάταια.

Ο Παπανδρέου, μας έβαλε στα μνημόνια, αλλά ο ίδιος κι οι υπουργοί του υπονόμευαν ή δεν τολμούσαν τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές.

Σήμερα παρουσιάζεται ως Δον Κιχώτης και αναζητά και πάλι ρόλο στην πολιτική!

Ο Σαμαράς, έκανε σχεδόν τα ίδια.

Στην αρχή διαφώνησε με τον Παπανδρέου κι όταν άλλαξε εκ των πραγμάτων στάση, είχε ήδη εκφυλίσει την δυναμική του κόμματός του κι είχε δημιουργήσει τα διάφορα πολιτικά μορφώματα «αντίστασης» στους «κατακτητές»!

Η δε αξιωματική αντιπολίτευση, δημιουργήθηκε από τις κρατικοδίαιτες δυνάμεις που μέχρι πριν τέσσερα χρόνια κατοικοέδρευαν στο ΠαΣοΚ και δεν επιθυμούν ν’ αλλάξει το παραμικρό.

Κι έτσι, αντί το 2012 να τελειώνουμε με τους μηχανισμούς και τα μνημόνια, φτάνουμε στα μέσα του 2014 κι όλα εξακολουθούν να παραμένουν ρευστά.

Έχουμε υποστεί τον υψηλότερο ρυθμό μείωσης μισθών στην Ευρώπη (22% κατά την τράπεζα της Ελλάδος), πληρώνουμε ατέλειωτους φόρους, μετράμε αίμα και πληγές.

Όμως, αυτή η μείωση, αυτό το αίμα,  χάθηκαν από το εξακολουθητικά υψηλό κόστος του Δημοσίου, από την αύξηση των τιμών των εισαγομένων πρώτων υλών, από τις υψηλότατες τιμές της ενέργειας, αλλά και την υπέρμετρη φορολογία.

Ιδού, αυτό ουσιαστικά είναι το πρωτογενές πλεόνασμα.

Την ώρα που το Κράτος χρωστά παντού.

Όμως, το πρωτογενές πλεόνασμα δεν μπορεί να είναι βιώσιμο και διατηρήσιμο στην σημερινή αδιέξοδη πολιτική.

Που θα παραμένει αδιέξοδη όσο δεν προχωράμε σε βαθύτατες μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη μέσω του εσωτερικού πρωτογενούς τομέα.

Επειδή, το πολιτικό σύστημα –κυβερνητικό που δεν ακουμπά το πελατειακό σύστημα κι αντιπολίτευση που υπόσχεται επιστροφή στα παλιά- δεν αντέχει να προχωρήσει, ίσως το αντέχουμε εμείς που πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας.

Πλέον οι επιλογές μας είναι ξεκάθαρες.

Μπροστά και μόνο μπροστά.

Η Ιρλανδία κι η Πορτογαλία μας έδειξαν τον δρόμο.

Με μια ακόμη διαφορά.

Οι κυβερνήσεις τους απευθύνθηκαν σε άλλους ανθρώπους, με άλλη κουλτούρα, παιδεία κι αντίληψη των πραγμάτων…