Εκνευριζόμουν όταν με αποκαλούσαν γραφικό. Εκείνο το
προσηνές βλέμμα για κάποιον που, εντάξει, ήταν καλός αλλά δεν είχε πάρει
χαμπάρι τι γίνεται, με έφερνε εκτός εαυτού. Με τον καιρό, και μάλιστα μετά την
καταστροφή, οι «γραφικοί» άρχισαν να περισσεύουν. Απέκτησα παρέα. Μια παρέα που
δεν την ήθελα, αλλά που με παρηγορούσε κιόλας.
Βεβαιώθηκα ότι τελικά αυτός ο χαρακτηρισμός δεν ήταν παρά
ένα μαρκάρισμα από κάποιους που σε χαρακτηρίζουν απλά σαν εχθρό τους όταν
άκουσα να χαρακτηρίζουν γραφικό το Λέανδρο Ρακιτζή. Τότε αισθάνθηκα πως το
μαρκάρισμα δεν ήταν παρά τιμή για μένα και σημάδι φόβου για όσους το
χρησιμοποιούν.
Γραφικός παιδιά. Δεν θα παρεξηγηθείτε από κανέναν. Ούτε και
από τον κύριο Ρακιτζή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε στα Ελληνικά,Ιταλικά,Αγγλικά αντε και Γερμανικά. Όχι greeklish ρε παιδιά!