Θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος...

Εδώ είμαστε

Μετά τα αποκαλυπτήρια, την αφαίρεση της λινάτσας δηλαδή, η πόλη απέκτησε ένα καινούριο τοπόσημο. Το σημείο όπου συναντώνται η οικοδομική με την αμετροέπεια. Ένα μνημείο καλοπροαίρετης κακογουστιάς που θέλει απεγνωσμένα να δείξει όμορφο το ίδιο και πλούσιο τον ιδιοκτήτη του.

Για τον σχεδιαστή του ούτε ξέρω ούτε μου επιτρέπεται να εκφέρω άποψη.

Ας πάρουμε τους συντελεστές του έργου έναν έναν.

Ο ιδιοκτήτης αναμφίβολα ήθελε να μας δείξει ότι έχει λεφτά για πέταμα. Πως αλλιώς μπορούν να δικαιολογηθούν τόσα κολονάκια  τόσα εμφανή σκυροδέματα για την αρτιότητα των οποίων ειρήσθω εν παρόδω δεν μπορώ να έχω καμιά αντίρρηση;

Ο μηχανικός ήθελε να μας πει ότι έχει ανάγκη από δουλειά και χρήματα. Υλοποιήθηκε δηλαδή η παροιμία  θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος, φόρα κι εσύ Χριστέ κόκκινα τσαρούχια. 

Λοξά και πλάγια

Κι αν αυτοί οι δύο συντελεστές παραγωγής του εν λόγω  πολυόροφου είχαν τους υποκειμενικούς τους σκοπούς, το όργανο που φέρει την ευθύνη της αντικειμενικότητας των επιλογών αλλά και την προστασία της κοινής μας αισθητικής, δηλαδή η Αρχιτεκτονική Επιτροπή (ή όπως αλλιώς έφθασε να λέγεται) τι έκανε; Θυμίζω πάντως πως δεν είναι μια τυχαία επιτροπή. Έχει εξουσίες και συχνά στην ιστορία του τις εφάρμοσε με σκληρό και μερικές φορές άδικο τρόπο. 

Η αναφορά στο συλλογικό όργανο γίνεται και για άλλο λόγο: Ζούμε σε δύσκολη εποχή. Για την ακρίβεια την πιο δύσκολη μετά την λήξη του εμφύλιου. Σ' αυτήν την περίοδο της ακραίας ανέχειας λοιπόν αυτή η καταστροφική σπατάλη χρήματος και δυναμικού μετατρέπει μια τέτοια γραφικότητα σε εφιάλτη.