Δεύτερες σκέψεις

Μιλούσα χθες με έναν άνθρωπο που παρατηρεί εδώ και χρόνια την πορεία των δημόσιων και κυρίως των αυτοδιοικητικών πραγμάτων. Του περιέγραφα, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, την μικροπεριπέτεια στηην οποίαν με έβαλαν κάποιοι θιγόμενοι αυτοδοικητικοί παράγοντες που κατέληξε σε μια μήνυση και σε μια επίσκεψη, παραμονή πρωτοχρονιάς, της αστυνομίας στο σπίτι μου. (Δεν ήμουν εκεί. Ούτε και στο γραφείο, το οποίο επίσης επισκεφτήκαν οι αστυνομικοί ). 

Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε:  Αν ζούσαμε στην δεκαετία του ’80, είπε, όχι μόνον θα κοιμόσουν δύο εικοσιτετράωρα στο τμήμα, όχι μόνον θα σε είχαν αναγκάσει να κατεβάσεις την ανάρτηση, η οποία ειρήσθω εν παρόδω μόνον νύξεις είχε, αλλά και θα σε ανάγκαζαν με τον τρόπο που είχαν αναπτύξει να πεις, όποτε αυτοί ήθελαν, τον καλό λόγο που θα χρειαζόντουσαν μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή από σένα.  Θα σε είχαν εκμεταλλευτεί και καταρρακώσει πέρα για πέρα. 

Την περίοδο του ’80 δεν είχα τόση επαφή και εμπλοκή με αυτό που λέγεται δημόσια ζωή. Είχα αντιμετωπίσει βέβαια το απρόκλητα χλευαστικό έως υβριστικό ύφος του τότε «κυρίαρχου αρσενικού» του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν τους είχα χωθεί όσο σήμερα.  Για λόγους που μετάνιωσα αργότερα, θεωρούσα ότι έπρεπε να κάνω υπομονή. 

Μετά απ’ αυτά βέβαια προσπάθησα να ξαναδώ εκείνη την εποχή. Την εποχή όπου σημαντικά τμήματα της λούμπεν μεσαίας τάξης βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν πολιτικό φορέα που απαρτιζόταν από λούμπεν ανθρώπους, σαν το «κυρίαρχο αρσενικό» για παράδειγμα, ψηφισμένη από έναν λαό που είχε βολευτεί σε μια πέρα για πέρα παρακμιακή κατάσταση. Μετά απ’ αυτό ξανάρχισα τον ίδιο αδιέξοδο προβληματισμό. Γιατί ένας ολόκληρος λαός πήγε και έκανε από μόνος του λοβοτομή. Την απάντηση φοβάμαι πως δεν θα τη βρω ποτέ.