Η εικόνα

Την περίοδο που διανύουμε συμπολίτες μας εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση του Δημαρχιακού αξιώματος. Ενός αξιώματος, το οποίο δεδομένης της ιστορικής μας ιδιορρυθμίας, που εκτός των άλλων σημαίνει και μια παράδοση ενός αδύναμου και αναποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού, σημαίνει αυξημένες ευθύνες και απαιτήσεις. Απαιτεί δηλαδή έναν πολίτη ο οποίος εκτός από όραμα και πρόγραμμα έχει και διοικητικά προσόντα εντός και εκτός της Κρατικής Μηχανής. Ακόμη οφείλει να είναι άτομο με οικονομική αυτοτέλεια η οποία θα τον καθιστά κατά τεκμήριο σχετικά απρόσβλητο από τον πειρασμό της διαφθοράς. 

Οι προϋποθέσεις

Έψαξα πολύ ανάμεσα στους υποψήφιους για υποψήφιους. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν τίποτε από τα παραπάνω. Άλλοι που έχουν λίγα απ’ αυτά. Όλα όμως κανείς. Με το δεδομένο ότι μας έχουν απογοητεύει και άτομα που θεωρήθηκε ότι έχουν την απαραίτητη εμπειρία τότε το παζλ γίνεται δυσεπίλυτο.

Το ταίριασμα

Αυτά σκεφτόμουν όταν το μάτι μου έπεσε πάνω στο πρωτοσέλιδο τοπικής εφημερίδας. Ήταν ή φωτογραφία του κυρίου Γιάννη Τροχόπουλου. Ενός ανθρώπου με εμπειρία πάνω στη δημόσια διοίκηση, μορφωμένου (μεταπτυχιακό στα σίγουρα αλλά νομίζω και διδακτορικό), με προσφορά στην πόλη του της μέγιστης τιμής, όταν το 2010 ο οργανισμός που διοικούσε, η Βιβλιοθήκης της Βέροιας δηλαδή, τιμήθηκε με βραβείο 1.000.000 $ από το Ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς. Πρόσθετα η αξία του έχει αναγνωρισθεί εκτός Βέροιας έχοντας προσκληθεί να διοικήσει ένα πολιτιστικό κέντρο που κατασκευάζεται (ή περαιώθηκε δεν ξέρω) με χρήματα του κληροδοτήματος Νιάρχου, απ' όπου, εκτός των άλλων, συνέχισε να υπηρετεί το όραμά του για την πόλη του. Αν σ’ όλα αυτά προσθέσεις ότι δεν έχει ανάγκη, λόγω οικογενειακής περιουσίας έστω, από χρήματα τότε αποκτούμε την απόλυτη μορφοποίηση της εικόνας που ψάχναμε.

Η υποδοχή

Το θέμα βέβαια είναι αν θέλει αυτός να γίνει δήμαρχος της γενέτειράς του. Εδώ  βρίσκεται πλέον η ικανότητα της κοινωνίας της πόλης μας να ρισκάρει αλλά και έλξει τους καλύτερους. Και αυτό είναι το πιο αδύναμο σημείο αυτής της επιλογής. Ότι η κοινωνία μας όντας παγωμένη δεν έχει καμιά πρόθεση να ψάξει το καινούργιο, στο πρόσωπο ενός νέου ταγού, έστω.

Τι δάκτυλο και το φεγγάρι

Κι επειδή αυτή η κοινωνία το πρώτο που θα κάνει θα είναι να κοιτάξει το δάκτυλο που δείχνει το φεγγάρι, ξεκαθαρίζεται εδώ ότι ο συγγραφέας του άρθρου έχει μιλήσει μόνον μία φορά με τον κύριο Τροχόπουλο και αυτό πριν δώδεκα χρόνια.