Παρατηρώντας ξεθυμασμένους παφλασμούς. (από μια μήνυση)

Τις μέρες αυτές προσπαθώ να δω πως καλύφθηκε από τα τοπικά μέσα η σύγχυση που προκάλεσε η ανάρτηση «Γέφυρα Κούσιου: Πόσοι και πόσα» Αν εξαιρέσουμε την γενναιόδωρη υποστήριξη που είχε το κείμενο από το verianet, οι υπόλοιπες αναφορές του τοπικού τύπου περιείχαν μόνον την άποψη που διένειμε η Δημοτική αρχή. Αυτή πληρώνει άλλωστε. Αυτά μέχρι πριν δύο  μέρες όταν είδα σχετικό κείμενο στην 3^η σελίδα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ. Πριν λίγο το είδα να αναδημοσιευμένο και στον Βεροιώτη. Παρατηρήσεις εφ’ όλης της ύλης αργότερα. Τώρα προέχει το κείμενο

Τελικά τι θέλουμε από τους… «υπηρεσιακούς»;

Με αφορμή τη  μήνυση που κατέθεσε η δήμαρχος Βεροίας εναντίον Μηχανικού που σε προσωπικό του ιστολόγιο άφησε έωλα υπονοούμενα για ενδεχόμενο χρηματισμό στην υπόθεση της γέφυρας Κούσιου (πρόκειται σαφώς περί αστείων αιτιάσεων), εύλογα επανέρχεται ο προβληματισμός για το τι είδους διαχείριση δημόσιων έργων θέλουμε.

Θυμίζουμε τον περιβόητο δρόμο Σέλι- Άνω Σέλι, όπου κατηγορούνται ένας πολιτικός προϊστάμενος και τρεις υπηρεσιακή παράγοντες του Δήμου Βεροίας. Θυμίζουμε και την παλαιότερη ιστορία του πρώην δημάρχου της Ημαθίας που έχει ήδη καταδικαστεί.

Τελικά όμως ποια πρέπει να είναι η συνεργασία πολιτικών και υπηρεσιακών; Πρέπει πάντα να ταυτίζονται οι απόψεις τους ή πρέπει ο καθένας να κάνει την δουλειά του;

Πάντως στην περίπτωση του πρώην Δήμου με τις «μαύρες τρύπες», βαρύ ήταν το τίμημα. Πλήρωσε ο υπηρεσιακός παράγοντας, αρνούμενος τότε να συνηγορήσει στις αιτιάσεις του πολιτικού προϊσταμένου, με αποτέλεσμα να δεχθεί αυτός και η οικογένειά του, τόνους λάσπης.

Πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσουμε τι ζητάμε. Η τακτική των πολιτικών που θεωρούν τον δημόσιο τομέα ως «εκλογικό λάφυρο» πρέπει να κλειστεί στο χρονοντούλαποο της ιστορίας. Δεν είναι καθόλου εύκολο αφού πάνω απ’ όλα απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας.  

Μια πρώτη παρατήρηση.

Ο δρόμος Άνω Κάτω Σέλι δεν είναι περιβόητος. Είναι …διαβόητος.

Δεύτερη παρατήρηση

Ήταν οι «αστείες αιτιάσεις» του μηχανικού που άφησε υπονοούμενα που κινητοποίησαν παραμονές πρωτοχρονιάς το επιτελείο του Δήμου να τρέχει να κάνει μηνύσεις; Ή ήταν «αστείες αιτιάσεις» η επίκληση των υπονοουμένων εκ μέρους ατόμων του στενού κύκλου της δημάρχου προκειμένου να φιμώσουν κάποια ενοχλητική φωνή; Η διατύπωση του κειμένου επιτρέπει διπλή ανάγνωση.

Τρίτη παρατήρηση:

Καταλήξαμε να πιστεύουμε πως πολιτική είναι η εκτέλεση μ’ ερασιτεχνικό τρόπο διοικητικών ενεργειών (μεταξύ των οποίων και τα δημόσια έργα) τις οποίες όφειλαν να εκτελούν επαγγελματίες. Στην ερώτηση του αρθρογράφου λοιπόν «τι θέλουμε από τα δημόσια έργα» η απάντηση είναι απλή: Οι δουλειές να γίνονται από αυτόν που οφείλει να τις κάνει. Η εκτέλεσή δημόσιων ή δημοτικών έργων είναι υποχρέωση των επαγγελματιών της δημόσιας ή δημοτικής διοίκησης. Είναι δουλειά της εκτελεστικής εξουσίας δηλαδή. Πλεονασμός για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, σοφό συμπέρασμα για την χρεοκοπημένη χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου. Μια χώρα που τα έμπλεξε τόσο ώστε να μην μπορεί να κινηθεί.

Διαπιστώσεις και διδάγματα

Ας το δούμε λοιπόν από την δική μας «Νότια» και «χρεοκοπημένη» πλευρά. Στην Ελλάδα του σήμερα (ή σχεδόν σήμερα, διότι ακριβώς σήμερα δεν ξέρουμε τι μας συμβαίνει) καλός υπάλληλος είναι αυτός που «τους έκανε την δουλειά» όχι αυτός που «έκανε την δουλειά του», δηλαδή που εκτελούσε το καθήκον που του ετάχθη από τον Νόμο. 

Έτσι μοιραία ή συνεργαζόταν (συνεργάζεται;) με το πολιτικό κατεστημένο ή τον έτρωγε (τον τρώει;) το μαύρο σκοτάδι. Όπου σκοτάδι γράψτε οτιδήποτε. Στην πιο ανώδυνη περίπτωση λουτρό με έναν τόνο λάσπης σε σημείο να χάσει την καλημέρα των συμπολιτών του. Στην οδυνηρότερη, για παράδειγμα, να τον καλεί η αστυνομία «να προσέλθει δι’ υπόθεσίν του». 

Φυσικά ο Υπηρεσιακός παράγοντας του κειμένου δεν ήταν ο μόνος που απλά υπεδείκνυε τα νόμιμα στον αντίστοιχο κατηγορούμενο αυτοδιοικητικό με τις «μαύρες τρύπες», όσο και στους λοιπούς άρχοντες και υπέστη διώξεις.

Δεν ξέρω αν πράγματι αλλάζει κάτι. Απλά πιστεύω ότι οι αστυνομικοί που «γράψανε» τον πρώην πρωθυπουργικό εξάδελφο σε άλλες εποχές δεν θα έμεναν στη δουλειά τους…