Ακίνητα οράματα

Πριν δυο τρεις μέρες, όταν μάθαμε για την πρόθεση του ΤΑΙΠΕΔνα πουλήσει τα δύο κτήρια των δικαστηρίων (παλιού και νέου) δεν μπορούσα να φαντασθώ πως αυτή η ορθολογική σχεδόν προφανής επιλογή της κεντρικής διοίκησης θα γινόταν το θέμα τις ημέρας για μας τους Βεροιώτες. Όλοι απέκτησαν απότομα άποψη, δημοτικοί σύμβουλοι σημερινοί και επίδοξοι, πολιτευτές και βουλευτές, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι και ορισμένοι πολίτες ως επί το πλείστον μισθοδοτούμενοι από κάποιο δημόσιο ταμείο.Όλοι θέλανε το ακίνητο. 

Κάποια στιγμή προβληματίστηκα  πάνω στο αίτιο που μετέτρεψε ένα τόσο περιφερειακό θέμα σε μείζον. Η απάντηση εύκολη. .   Ήταν ένα θέμα που δεν χρειαζόταν ούτε ευφυΐα ούτε εφευρετικότητα.  Μερικές  γλυκανάλατες  γενικότητες μετατρέπονταν αυτόματα σχεδόν σε ισχυρό επιχείρημα.. 

Το θέμα που με απασχόλησε φυσικά δεν έχει να κάνει με τα ακίνητα. Έχει όμως με την στάση μιας ολόκληρης πόλης απέναντι στο μέλλον της. Το ότι η πόλη αποφασίζει να δει το αύριό της μέσα από κάποιο σχεδόν ετοιμόρροπο ακίνητο,  είναι μια στάση τελικά ακίνητη. Προσβλητική για την επόμενη γενιά. Επικίνδυνη σε τελευταία ανάλυση. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Πως θα γινόταν εγώ και οι συμπολίτες μου να ελκόμασταν από κάτι παλλόμενο και ζωντανό. Από ένα όραμα που θα περιείχε δημιουργικότητα,  προοπτική πλούτου, νιάτα και  ανταγωνιστικότητα. Που θα ενέπνεε τον φόβο μόνον απέναντι στον φόβο και τον πόθο για την νίκη και όχι απλά την ελπίδα της επιβίωσης. Που θα νοιαζόταν για τους άξιους και ικανούς και δεν θα καταδεχόταν να αναλωθεί στους αδύναμους και αδικημένους. 

Αρκετά το βάρυνα.  Σήμερα μόνον  ένα πράγμα με ενδιαφέρει σε σχέση μ’ αυτήν την γκρίζα ιστορία. Πόσο θα πουληθεί το ακίνητο της πλατείας Ωρολογίου. Όχι φυσικά γιατί με νοιάζει η ευρωστία του ΤΑΙΠΕΔ αλλά  για να δω πόσο αξιολογείται η ίδια μου η πόλη από την οικονομία της αγοράς.