Ανίσχυρος…

Αυτή είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματα που νιώθω κάθε πρωί όταν βλέπω μια νεαρή γυναίκα, όχι πάνω από 30 πάντως, βάρους γύρω στα 180 κιλά να κοιμάται στα υπερυψωμένα παγκάκια της «νέας» πλατείας Ωρολογίου κάτω από το στέγαστρο. Δίπλα της πάντα ένας σκύλος της κάνει παρέα. Δεν ξέρω αν την προστατεύει κιόλας. Αναμφίβολα  ο σκύλος είναι, στην περίπτωση αυτή, πιο δυνατός από μένα.

Σκέφτηκα πως παρότι για τους δρόμους της πόλης (μέσα και έξω από τον οικιστικό ιστό), που μοιάζουν όλο και πιο πολύ με σκουπιδότοπους, δεν μπορώ να κάνω τίποτε για κάποιον άνθρωπο στην κεντρική πλατεία της μπορώ κάτι να κάνω. Να νοιαστώ δηλαδή. Έτσι συνεχίζοντας την πρωινή μου πορεία προς το γραφείο μου λοξοδρόμησα και πήγα στο δημαρχείο. Εκεί οι ευγενικότατες κυρίες του πρώτου ορόφου μου είπαν πως γι΄ αυτά τα θέματα ασχολείται η κ. Μαρασλή που είναι προϊστάμενη των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου και ο αντίστοιχος Αντιδήμαρχος. Με τον αντίστοιχο αντιδήμαρχο έχω πρόσφατα λογοφέρει οπότε αποκλείστηκε η δεν προϊσταμένη έχει άδεια. Έμενε να τηλεφωνήσω στην Πρόνοια του Δήμου. Πήρα με παρέπεμψαν την «Πρόνοια της Νομαρχίας». Ξαναπήρα εκεί και δεν το σήκωσε κανείς.

Η κοπέλα αυτή, σαν φιγούρα της πόλης, μου είναι γνωστή. Δεν νοιάστηκα ποτέ να μάθω την ιστορία της. Απ’ ότι έμαθα συν τοις άλλοις είναι μάλλον και καθυστερημένη. Δεν μπορώ να κρίνω όμως τι είδους ελπίδα μπορεί να έχει, αλλά από την άλλη δεν παύει να είναι μια ανθρώπινη ψυχή.

Ξεκίνησα να γράφω με σκοπό να ξορκίσω την αδυναμία μου. Τώρα αισθάνομαι ακόμη πιο αδύναμος.Αν μπορεί κάποιος να βοηθήσει ας το κάνει.